Waarom zijn we zo bang voor  de dood? Ik was bij het sterven van mijn grootmoeder. Zij had twee dochters die elk in een andere hoek van de ziekenkamer op afstand stonden te wachten op de laatste adem. Mijn grootmoeder dreigde zo eenzaam te sterven in bijzijn van haar twee geliefde en liefhebbende kinderen. Ik nam haar hoofd in mijn armen en vertelde wie er in de kamer was en dat ze bij haar waren. Zo kwam mijn grootmoeder tot rust en is ze in mijn armen gestorven. 

Het is zo eenvoudig: Nabijheid betekent ‘niet gaan lopen’. Dat is wat mensen nodig hebben zowel bij sterven als bij pijn. We leven in de illusie dat pijn kan vermeden of uitgesloten worden. We leven in de ontkenning van ziekte en dood en wanneer we er mee geconfronteerd worden lijken we plots alleen te staan. Een wereld zonder ‘shit’ zegt Kundera, in zijn boek ‘ de ondraaglijke lichtheid van het bestaan’is kitsch. Een plastic roos verwelkt niet, maar geurt ook.