Door als kunstenaar geraakt te zijn in mijn eigen vlees en bloe is ook mijn focus in de kunst veranderd. Ik werd geïnteresseerd hoe de wereld zich verhoudt tot het kwetsbare individu. Mijn verdere oeuvre zou zich afspelen buiten mijn atelierop de as tussen de massa en individuele pijn.Tussen de maatschappij en minderheden.

Ik werkte maanden met een vrouw die aan alzheimer leed aan een dubbel tentoonstelling,  waarbij zij haar werk toonde in de galerie van het instituut en ik me terugtrok tot in de verste uithoeken van het bejaardenhuis. Met plastische ingrepen onderstreepte ik de realiteit van het leven in een instelling. De beschilderde objecten werden door de demente bewoners gebruikt en zo deel van hun leefomgeving.  De bezoekers van de tentoonstelling kwamen waar normaal niemand komt. Want in het eindstation van het leven komt nog maar zelden bezoek.