Als psychotherapeut ben ik me meer en meer gaan toeleggen op mensen met chronische pijn. Zij komen meestal laat bij ons aankloppen.Zij hebben, naar hun gevoel, al alles uitgeprobeerd maar hun klachten blijven. Onder pijn versta ik zowel chronische fysieke pijn als  langdurig psychisch lijden met opeenvolgden depressies en opnames. Als het om fysieke pijn gaat, hebben zij al meerdere operaties ondergaan,pijnpompen of elektrostimulatoren laten inplanten of al jaren allerlei zware medicatie uitgeprobeerd. Sommigen zijn in het alternatieve circuit veel geld verloren.  Veel deelnemers zijn medisch uitbehandeld.Zij plooien op zichzelf terugen komen met en door hun jarenlange pijn erg geïsoleerd te staan.

Eenzaamheid, armoede, mislukte behandelingen met de daarbij horende ongemakken worden door hen dikwijls als een grotere pijn ervarendan het initiële letsel of trauma. De pijnklinieken verwijzen hen ten einde raad naar de geestelijke gezondheidszorg.  Dit wordt dikwijls door de cliënt als erg vernederend ervaren. Het psychologiseren van de pijn zien zij in eerste instantie als een ontkenning van hun reële fysieke lijden.

Toch gaan de meesten op ons voorstel in om ‘de pijn te laten zijn’en het lichaam te laten spreken omdat ze na jaren hebben ervaren dat de pijn toch niet weg gaat.

Zij menen de hulpverlening door en door te kennen en voelen zich met hun verhaal niet gehoord. Zij ervaren de hulpverlening zoals ik bij de geboorte van Liesje, als deel van hun lijdenin plaats van als een eerste stap naar een oplossing.

Hun pijn werd een kluwen. Hoe meer ze die knoop probeerden te ontwarren hoe vaster hij kwam zitten. Door niet meer aan de knoop te trekken, ontspannen de touwen en wordt beweging weer mogelijk.  Het verhaal van hun leven liep vast.Samen met steunende lotgenotenherschrijven ze, met de feitenuit hun leven,  hun verhaal. Dat is voor mij psychotherapie. Je verhaal herschrijven zodat je verder kan.

Door het zelfhulpkarakter van de methode worden mensen uitgenodigd om opnieuw in hun kracht te komenen hun ‘lot’ niet zomaar uit handen te geven aan de ‘dokter’ of de ‘psycholoog’. De meeste deelnemers rapporteren dat ze versterkt uit de groepservaring komenen weer hun leven in handen nemen. Een van de belangrijkste resultaten is dat mensen uit hun isolement treden.Zij leren spreken over hun pijn en leren de draagkracht van hun omgeving beter in te schatten,waardoor ze relaties opnieuw opnemen of beter uitbouwen. Erkenning en acceptatie openen de weg naar introspectie.Onder de pijnklachten zitten dikwijls oude traumata verborgen,die nu eindelijk de aandacht krijgen die ze verdienen.