Een van de belangrijkste resultaten is dat mensen uit hun isolement treden. Zij leren spreken over hun pijn en leren de draagkracht van hun omgeving beter in te schatten, waardoor ze relaties opnieuw opnemen of beter uitbouwen. Erkenning en acceptatie openen de weg naar introspectie. Onder de pijnklachten zitten dikwijls oude traumata verborgen, die nu eindelijk de aandacht krijgen die ze verdienen

De meesten die in deze pijngroep terecht komen zijn zoals Anja, als kind of in hun jeugd slachtoffer geweest van verwaarlozing, geweld of seksueel misbruik. Dikwijls is hierover nog nooit gesprokenomdat de somatische klachten alle aandacht opeisten. Zo blijkt chronische pijn dikwijls samen te hangen met een foute kanalisering van agressie. Onbewuste of niet toegelaten kwaadheid om wat hen is aangedaan wordt dan jarenlang onderdrukt en gecompenseerd in hard werken waarbij de grenzen van het eigen lichaam worden overschreden. Tot het lichaam ‘stop’ zegt, en ineen stuikt. Zo wordt kwaadheid op zichzelf gericht met chronische pijn tot gevolg.

Door bewust te worden van die kwaadheid en de woede te richten op de oorzaak en niet op zichzelf, vermindert de zelfdestructiedie een belangrijke component van de pijn kan zijn.  

Zo kan de pijngroep ook gezien worden als een gespreksgroep voor traumapatiënten. Misgelopen behandelingen worden ervaren als een herhaling van het trauma. Door dit inzicht ontstaat er bij de meeste deelnemers weer realistische hoop en geloof in verandering. Men begrijpt wat met hen is gebeurd en is bereid om hiermee aan de slag te gaan. Geneeskunde maar ook psychotherapie hebben vooral de ambitie te genezen. Veel  hulpverleners haken af wanneer genezen niet meer mogelijk is. Je moet genezen, sterven of zoals Joshua verdwijnen.