De ontmoetingssite voor pianisten met kleine(re) handen
22-04-2013
Oorsprong van het klavier met de afmetingen zoals we ze nu kennen
Piano keyboards have not always been the size they are today; between 1784 and 1876, they were smaller than today. Sakai (2008) has documented the variations in keyboard span of various keyboard instruments dating back to 1559. These range from 180 mm for the clavichord to 188 mm (measured across eight keys) for the modern piano keyboard. Much of the best known piano repertoire was written between 1750 and 1850 at a time when the keyboard was smaller and repertoire rarely contained intervals larger than an octave.
In the nineteenth century, European composers such as Liszt had strong links with the major manufacturers who organised tours for these composers/virtuosos in order to market their products. They even built and managed concert halls. For example, Anton Rubinstein and Paderewski both toured the US for Steinway in the late 1800s.
Piano playing was seen as highly desirable accomplishment for middle and upper class women (like cooking and sewing). For them, the piano was an integral part of domestic activity, including the courting ritual. There was a clear distinction between amateurs (mostly women) who performed in the home and public performers (mostly men). In the 1800s, separate competitions were held for men and women in the Paris Conservatoire women were expected to be dignified, feminine and graceful, and were warned by Karl Czerny and others not to play certain types of repertoire. Direct comparisons with men were not welcomed.A Czech company did market a smaller keyboard for ladies.
The current keyboard size dates back to about 1880, not long after the time when Liszt and others were actively involved with manufacturers. Notable exceptions since then include a smaller keyboard specially made by Steinway & Sons for Josef Hoffmann early last century; this was essentially a 7/8.
Other changes during the 19th and 20th centuries include the use of cast iron frames which led to an increase in string tension resulting in heavier and deeper action, the lengths of keys, the height of blacks over whites, and the vertical dip of the black and white keys. As the piano evolved, the need for standardisation increased as pianists (professional and amateur) started to travel outside their own communities, hence the 'one size fits all' approach that has prevailed over the last century.
Oorsprong van het klavier in de maat zoals we ze nu kennen
The keyboard size that became the current standard dates back to the late 1800s when it was designed to suit the needs of European male virtuosos such as Franz Liszt. (See Keyboard size history). It did not take account of pianists with smaller hands women, children and people of Asian descent. If the manufacturers were designing the piano today, one would expect that they would conduct careful studies of hand spans across the human population and relate this data to the demands of the piano repertoire. This would most likely lead to the conclusion that if only one size were to be provided it would be close to the 15/16. But what we have is a piano keyboard which is too small for practically no-one, but too big for many. It can be compared with ski manufacturers only providing a size which suits tall people and expecting everyone to use that size.
Sometimes people say that there has been no demand for change. But people rarely express demand for innovation before they have experienced a new product. One only has to consider the constant innovation in the IT industry anticipating what consumers may like, testing alternatives and then creating the demand. For nearly everyone on the planet, they have only ever seen and experienced one piano keyboard size in their lives, so have difficulty imagining the implications of a different size.
In deze eeuw, waar de technologie met rasse schreden vooruit gaat. In deze eeuw waar alles mogelijk is. In deze eeuw waar men allerhande produkten vindt. Als ik nu naar de supermarkt ga vind ik 20 soorten of meer ontbijtgranen, waar ik er vroeger maar 1 vond. Ik vind alles voor mijn interieur, een restaurant naar mijn smaak. De auto waar ik mee rij is gepersonaliseerd, mijn keuken is aangepast aan mijn leefstijl, mijn salon is quasi voor mij op maat gemaakt. En ga zo maar door. In deze eeuw vind ik het dan ook niet meer dan normaal dat ook mijn piano aangepast is aan mijn hand. Hierbij durf ik het pleidooi aangaan om het op de markt brengen van minstens 3 standaarden klavieren: Het gewone standaard klavier dat nu al een aantal eeuwen zijn dienst doet, het 15/16 de (dat toch ook al eens een aantal keren is opgedoken) en het 7/8 ste klavier. Zeg maar een L (large), een M (Medium) en een S (Small). Waarbij het gewone standaardklavier voor de gewone en grotere mannenhand (eventueel ook vrouwen met uitgesproken grote handen). Het 15/16 voor de doorsnee handen en het 7/8 klavier voor de vrouwenhand en de kleine(re) mannenhand. Ik ga er van uit dat pianospelen gebeurt vanuit de geest en de ziel. En dat de handen hiervoor "slechts" werktuigen zijn. En waarbij iedereen anders geschapen is. Vergelijk: een alt kan een hele mooie stem hebben als ze altpartituren ten gehore brengt, maar zij zal geen sopraanaria's gaan zingen. Waarom niet: zij is geschapen met een lage vrouwenstem. Een atleet met een 40 van schoenmaat, moet je ook niet laten lopen in een sportschoen maat 45 of omgedraaid. Helaas, wij pianisten moeten het al een aantal eeuwen stellen met slechts 1 soort klavier. Wij moeten de maat aanvaarden die doorheen de geschiedenis zo gegroeid is. Voornamelijk onder invloed van mannelijke pianisten, mannelijke componisten en mannelijke fabrikanten. Dan zeg ik: "hier klopt iets niet." En wij maar strekoefeningen doen om toch maar een grotere greep te kunnen nemen en ons aan te passen aan die piano, en maar kwetsuren oplopen...........Hier kom ik in een ander bericht nog op terug. Dit pleidooi zal de rode draad zijn doorheen dit blog. Hopelijk gaat uiteindelijk mijn droom in vervulling: 3 soorten klavieren: de L, M en S versie.
