Onderweg wordt het nu steeds drukker; de eerste dagen wandelden we bijna alleen, vandaag zagen we de hele tijd andere pelgrims voor en achter ons. En nog een bewijs: de zes auberges hier zijn allemaal ogeveer volzet! De paters vertelden dat zij gemiddeld 500 mensen per dag zagen passeren in Cebreiro, op topdagen tot 1300!!
'We are not alone...''
Bijna vergeten: gisteren hebben we de kaap van de eerste honderd kilometer wandelen genomen!
Ook vandaag staan we stipt om half zes op, pakken snel in, slurpen een lekkere koffie naar binnen en vertrekken, zaklamp in de hand in de bijzonder frisse ochtend. Door het slapende dorpje zijn we snel, en na amper vijftig meter begint de weg te klimmen. Een eerste stuk is ontzettend steil, dan even zachtjes bergop, dan weer enorm steil... vooral de duur van de klim is bijzonder slopend. Op die manier kronkelen we de berg op, wetend dat Cebreiro helemaal op de kam ligt... Intussen komt de zon op en doet niet alleen het klimmen ons naar adem happen... het landschap dat gewekt wordt door de vroege zonnestralen is van een fenomenale schoonheid! Diep onder ons ligt de vallei waar we gisteren nog doortrokken, overal weilanden, bossen, wijngaarden, een kabbelend bergriviertje...wat kan het leven mooi zijn! Na een zware klim (al was die niet zo zwaar als we eerst vreesden kwamen we na anderhalf uur boven. Cebreiro is een bijzonder mooi en authentiek dorpje. We wandelen tussen de typisch palozza's (wachten op de foto's of even googelen :) waar we alweer ontbijten op een verlaten terrasje. De koffiepauze erna doet deugd, vooral omdat het buiten écht koud is. We moeten nog even wachten, en dan gaat de kerk open...
Alweer een subliem Romaans kerkje, maar deze keer mét een verhaal. In vroegere tijden heeft hier een monnik de mis tegen zijn zin opgedragen voor één pelgrim, waarop de wijn veranderde in bloed en de hostie in vlees. Deze getuigen/relieken van dit mirakel worden vandaag nog steeds bewaard in de kerk en lokken duizenden Spanjaarden op bedevaart, en dus ook Vlaamse pelgrims vandaag! Ook het Mariabeeld is bijzonder; zij buigt het hoofd een weinig, naar verluidt om het mirakel beter te kunnen zien. In deze kerk treffen we de twee monniken van gisteravond opnieuw, het weerzien is hartelijk!
Maar het begint te kriebelen, en dan moet je stappen! We verlaten Cebreiro en lopen een stukje langs de grote weg, om dan even door Linares (50 meter dorp) te passeren. Alweer een prachtig Romaans kerkje! Ieder dorpje heeft er zoëen, en dan bedenken dat je deze mooie kerkjes in ons land met een vergrootglas moet gaan zoeken...
De zon is weer van de partij en onder een staalblauwe hemel beginnen we aan een vermoeiend maar o zo mooi traject. Bergop, bergaf, heel steil, iets minder steil, ... maar naast, voor en achter ons zien we magnifieke vergezichten, stoere bergtoppen, schattige valleien, koeien, koeien,... zelfs op de weg passeren de goedmoedige loebassen ons.
Na een bijzonder pittig stukje klimmen komen we bij een (Romaans, wat dacht je?) kerkje aan. Terwijl we onze drinkbussen vullen worden we aangesproken door een pater... een Vlaming! Hij vertelt over zijn leven en werk hier; een zeer sympathieke man uit Herentals. Het afscheid komt snel, en daar gaan we weer, voor het allerlaatste stukje écht klimmen van vandaag.
Dan begint de weg te dalen, eerst langzaam, maar vanaf Biduedo steeds sneller en feller. Intussen worden de afstanden tot Santiago iedere vijfhonderd meter aangegeven, een leuk extraatje! De afdaling naar Triacastela is bijzonder moeilijk, steil en vak gevaarlijk, de knieën begeven het nét niet, de kuiten barsten nog niet, dus vrolijk en blij wandelen we het dorp binnen. Toch even pauze voor een onvervalst emo-moment: een foto van ons beiden aan de 130km-naar-Compostela-paal... onze reis is halfweg!!
De staatsrefugio's zijn volzet, dus wijken we uit naar een private auberge, iets duurder, maar 8 euro blijft schappelijk, niet? Het aankomstritueel (uitpakken, douchen, fototoestel opladen omkleden, ...) gaat vlot en we trekken het dorpje invoor een verdiend terrasje. Genieten!
Nog even langs het mooie (welke stijl?) kerkje en we gaan bloggen. Straks lekker eten en op tijd gaan slapen (meestal tussen half negen en half tien).
Buenos Tardes!
Onze prachtige refugio bleek bijzonder gehorig te zijn... aan de ene kant naast ons lag een Fransman dat wat nog rest van het regenwoud om te zagen, aan de andere kant voerden Spanjaarden een bijzonder levendig telefoongesprek... niet écht super geslapen dus, maar toch stonden we om 5.30 uur fris en fruitig op. Een half uur later begonnen we met frisse moed en ietwat tegenstribbelende kuiten en knieën aan het dagtraject.
Het was nog aardedonker en best wel fris, maar met een zaklamp en veel goede moed kan je weinig gebeuren. Op weg dus, en in het opkomende daglicht wandelden we door zacht glooiende heuvels en prachtige wijngaarden. Eerst een heel stuk langs de openbare weg, dan rechtsaf om na een pittig heuveltje het eerste doel van de dag te zien liggen. Begeleid door de stijgende zon en het geblaf van bijzonder actieve Spaanse hondjes wandelden we Villafranca del Bierzo binnen. Eén hond bleef ons hardnekkig volgen, tot aan de Puerto del Pardon, waar in vroeger tijden stervende pelgrims hier de volledige absolutie konden verkrijgen door de poort aan ter raken... mooie traditie, wij doen mee, al is het nog làang niet zover Net voor het dorpscentrum hebben we op een verlaten terrasje ons ontbijt genuttigd. Dan verder naar het grote plein voor de traditionele koffiebreak: Cafe Solo en Cafe Lette; grande per favor. De prijzen zijn hier overigens bijzonder laag in Spanje voor eten en drinken... twee koffies van stevig formaat mét gratis gebakje kosten samen net 2.30 euro...
En hop, daar gingen we weer, al begon hier en daar een knie pijnlijk op te spelen, later meer daarover... De weg werd een tikkeltje saai; langs en onder de autosttrade, maar de pracht van het landschap maakte alles méér dan goed. We wandelden een hele tijd tussen de steeds hoger wordende heuvels waardoor de enthousiast schijnende zon het ons niet té moeilijk kon maken. Een heel klein dorpje passeerden we ook nog, Pereje, letterlijk één straatje groot. En weer verder langs de autostrade, tussen de mooie groene heuvels, tot in Trabadelo, waar het hoog tijd werd voor een nieuwe koffiepauze op het terras van de lokale auberge, met een adembenemend zicht over het landschap.
De grote weg lieten we nu achter ons, en langs Postela trokken we naar Ambasmestos, waar we even pauzeerden langs de kant van de weg. De knieproblemen namen toe, en we besloten uit te kijken naar een farmacià. Maar lang niet ieder dorp heeft er zoéén, dus pas in Vega de Valcarco vonden we wat we zochten: twee stevige kniebanden én een bus Reflex-spray. Daar ook nog even een fruitstop gehouden, gekeken naar een mooie kerk in restauratie en weer verder, onder een brandende zon nu. De weg begon steeds nadrukkelijker te stijgen... De mensen die de Camino aangelegd hebben moeten écht hun best gedaan hebben om iedere schaduwplek te vermijden :)
Ruitella ruimde plaats voor Las Herrerias waar we een iets uitgebreider terrasje genoten; de waard bracht ons zelfs ongevraagd een portie heerlijke olijven en ververste eigenhandig onze watervoorraad... fijne mens!
De knieën werden mentaal voorbereid op de laatste etappe van de dag, onder een intussen niet minder dan verschroeiende zon (35 graden) trokken we eerst door een klein bosje om dan steil bergop te gaan. De weg varieerde van vals plat bergop tot stevig buiten categorie... moordend! Echt blij waren we niet toen we een stevige afdaling mochten maken, want we wisten dat ons einddoel hoger lag... En inderdaad, het laatste stuk van onze tocht ging bijna onmenselijk steil bergop, bocht na bocht, tot we eindelijk boven stonden. Even vermelden dat het landschap waarin we deze klim maakten van een ongeziene schoonheid was! Boven besloten we wijselijk om niet verder te klimmen en in La Faba te overnachten. Daar kwamen we bij een subliem gelegen auberge aan, naast een alleraardigst Romaans kerkje. De vriendelijke Duitse eigenaar nodigde ons uit voor een pelgrimsviering om 20 uur, iets wat we niet willen missen!
Uitgebreid douchen, slaapgerief installeren en verfrissen om dan het dorpje in te trekken; 20 inwoners (en blijkbaar bijna allemaal van dezelfde familie), een klein winkeltje en een kleine bar, meer moet dat niet zijn. Net als bijna iedere avond een menu pelegrino genomen: een voorgerecht (hier: macaroni met tomatensaus), een hoofdgerecht (hier: spek met eieren en frietjes), een nagerecht (hier: yoghurt) en een fles wijn ( Rioja of Del Bierzo) of water (lokaal Aldimerk). En dat alles voor een prijs van 8,5 tot 10 euro! We zijn enkel de eerste avond bedrogen uitgekomen, alle andere dagen was het goed tot uitstekend, zo ook vandaag.
Om 20 uur kwamen twee Franciscaner monikken uit Cebreiro voor de pelgrimsdienst. Een indrukwekkend gebeuren in Spaans en Engels, waar iedereen de pelgrimszegen ontving. Het was héél bijzonder en gaf een héél grote meerwaarde aan onze reis.
Nog even genoten van het heerlijke uitzicht (je waant je hier echt op het einde van de wereld) en dan op tijd ons bedje in... morgen wacht ons de zwaarste dag van allemaal.
Twee kanttekeningen: de pelgrims zijn voor 95 procent Spanjaarden, we ontmoetten tot nu toe 4 Hollanders (moeilijk af te schudden) een handvol Duitsers en Italianen, twee Fransen (oa Snurkie van de vorige nacht) en één Waal.
Ook nog: Spanjaarden zijn een bijzonder luidruchtig volk in de herbergen ;--)
Het was alweer een prachtige dag, we kijken uit naar morgen!
Deze morgen hebben we zowaar uitgeslapen! Pas opgestaan om 6 uur; het regende heel lichtjes, maar in het donker een gladde weg afdalen zagen we niet echt zitten. Onze benen en voeten voelden verrassend goed na de stevige start van gisteren, en quasi fluitend op weg.
Met de zaklamp en de regenkledij op pad dus, maar al snel werd het lichter en konden we weer genieten van een magnifiek landschap. Twee uur lang hebben we afgedaald, maar ergens hebben we in ons jeugdig enthousiasme de kortere weg gemist, dus onze Camino is twee kilometer langer geworden ;-)
Om 8.30 uur waren we in Molinaseca, een mooi dorpje met een iimposante Romaanse kerk en een sfeervol bruggetje. We hebben hier ontbeten op een verlaten terrasje onder het genot van een stevige koffie. Intussen hebben we de lokale fauna gevoederd . Op weg weer, de regen is nu definitief verdwenen en een waterig zonnetje probeert door te breken, de temperatuur blijft ideaal om te wandelen. De Camino voert ons langs een mooi padje doorheen grotendeels verlaten wijngaarden helemaal rond Ponferrada alvorens we de stad zelf bereiken. En we treden letterlijk binnen in de geschiedenis: een machtig Tempelierskasteel bewaakt de stad, een heel kortbezoekje kunnen we gewoon niet overslaan! Langs de (mooie, Romaanse) kerk bereiken we een leuk terrasje waar we niet weerstaan aan de lokroep van de koffie. Ideale plaats ook om de eerste blaren van de reis te verzorgen...
En daar gaan we weer, gedragen op de vleugels van het reisplezier verlaten we de stad langs enkele drukke wegen, tot we een schattig kapelletje tegenkomen. Maar niet getreuzeld; we weerstaan de verleiding om er binnen te gaan (eigenlijk was het gesloten, maar dat is een detail, toch?) en vervolgen onze queeste. De stad ligt al snel achter ons, en de heuvels hebben we voor een deel achter ons gelaten. Zacht glooiende velden, onder een toch wel vrij hete zon intussen, maar zolang er water is is er hoop, en vrolijk wandelen we verder.
Fuentas Nuevas kan ons ook al niet verleiden om even te verpozen, en we trekken verder naar Camponaraya, klein en aan een vrij drukke baan gelegen. De ideale plaats om even iets fris te drinken, voor we het laatste stukje van vandaag aanvatten.
We verlaten het stadje om al na enkele ogenblikken midden in nieuwe natuurpracht terecht te komen: eerst een stukje door de wijngaarden, dan een stukje bos om dan tot slot een bijzonder heet stukje door de velden aan te snijden. En zo komen we aan in Cacabelos (what's in a name), waar onze bekende pelgrims- en pestheilige Sint Rochus ooit een cel had in het klooster.
Het blijkt een alleraardigst stadje te zijn, met vele gezellige hoekjes en kantjes die we straks ongetwijfeld nog zullen verkennen. Helemaal de stad door gaan we, om dan over een riviertje letterlijk beschutting te vinden bij de kerk. De refugio is er helemaal omheen gebouwd! Tweepersoonskamertjes (ongekende privacy), een bijzonder goede douche en gelegenheid om onze was te doen en dit verslag te maken van een bijzonder fijne, mooie, leuke, misschien ietwat vermoeiende maar zeker inspirerende dag. 32,6 kilometer vandaag, onze grote teller staat na twee dagen op 69,3 kilometer. Zij die de stad in gaan trekken groeten jullie! Tot morgen (als er internet is, want morgen wacht ons een pittige klim op het einde van het traject)!
Om 5.30 maakte de wekker onze kamer wakker. Verrassend vlot werd er opgestaan, snel gedoucht en ingepakt. Om klokslag (letterlijk) 6 uu zijn we aan onze tocht begonnen.
Eerst door het donkere en slapende Asstorga, waar enkele pelgrims hetzelfde idee hadden over de morgenstond en goud in de mond, maar ook een aantal feestende tieners. Dezen wensten ons, niet altijd even nuchter, 'buen camino', een begroeting die we snel leerden kennen ens onns eigen gemaakt hebben. Nog steeds in het diepe duister langs de kathedraal en de Gaudi - constructie, om dan de stad te verlateen in Westelijke richting. Niet écht warm, nietécht koud; het ideale wandelweer (eigenlijk gedurende de hele dag).
De sfeer was goed, het tempo hoog genoeg om anderen achter ons te laten, de rugzakken niet écht licht. Na een goede drie kwrtier trokken we dooor Murias, met in onze rug het opkomende daglicht. Pauze nemen? Wij dachten het niet! Verder, naar Santa Catalina, waar we aan een kruisbeeld (toepasslijk, toch?) ons meegebracht ontbijt nuuttigden: brood, kaas en chorizo... heerlijk! Intussen was de zon opgekomen en konden we volop genieten van het mooelandschap, waar de Camino zich doorheen slingert: soms rechhtdoor, soms bochtig, maar altijd even mooi aangegeven en duidelijk herkenbaar.
In El Ganso bezochten we een heel bijzondere cowboybar, gevuld tot in de nok met hoeden, lasso's, zadels, ... De koffie was niet écht sterk, het rustpunt, alsook de koffie, deed ons best wel deugd. Nu veranderde het landschap: weg met de lange rechte stukken, nu was het klimmen geblazen!
Vooral de slotklim naar en in Rabanal del Camino was bijzonder pittig... Rabanal, dat eigenlijk onze eindbestemming was voor vandaag. Maar het was niet te warm, nog niet later dan 10.30, en we besloten wat van onze gisteren opgelopen achterstand goed te maken.
De weg vanaf Rabanal voerde ons door een steeds mooier wordend landschap steil omhoog, wat écht wel best lastig werd voor ons. Een vriendelijk koppel wist ons te zeggen dat het nog een half uurtje was, niet echt steil, naar het Cruz del Ferro... Anderhalf uur steil klimmen later kwamen we daar dan ook al aan, toch een tikkeltje uitgeput. Tussendoor nog even een spookdorpje gepasseerd; verlaten en ingevallen huizen, een beklijvend beeld...
De Cruz del Ferro zagen we al van ver liggen, en voor we het wisten stonden we op deze toch wel bijzondere plek. Op dit 1504 meter hoge punt laten pelgrims al van oudsher meegebracht steentjes van thuis achter. op die manier verlichten ze de symbolisch meegegeven lasten van wie thuis bleef. Een mooie traditie, waar wij dan ook ingetogen aan hebben meegedaan.
Het werd de hoogste tijd om kracht op te doen, dus aan het Kruis hebben we ons middagmaal verorberd. De spieren begonnen hier en daar toch al een beetje te trekken, maar bij gebrek aan een refugio trokken we verder.
Het ging u meer bergaf, wat in het begin fijn was, maar na een tijdje toch ookk lastig; afremmen met een zware rugzak. In een bocht zagen we dan een refugio... Het bleek een bonte verzameling van letterlijk 'vanalles en nog wat', geleiid door een uitermate vreemd figuur... we besloten er onze waterflessen te vullen en toch nog een stukj verder te stappen, ook al hadden we de 30 kilometer intussen ruim overschreden.
De weg steeg en daalde, het landschap was echt adembenemend!!! Enorme bergen, diepe valeien, de wegen als linten in het groen... genieten met een grote G!! Na een bijzonder steile en lange klim kwam een vrij gevaarlijk steile afdaling, die naar het dorpje El Acebo bracht. Een piepklein gehuhtje, maar mét drie auberges/refugio's; het toont het belang van de Camino voor deze streek aan.
Een ruime slaapzaal, verzorgd sanitair, een mooie tuin, lieve mensen... niet slecht, helemaal niet slecht! We hebben uitgebreid gedoucht, dan even het stadje verkend en inkopen gedaan voor ontbijt en middageten, en ons was met de hand gedaan ;-) Als deze blog klaar is gaan we het Pelgrimsmenu tot ons nemen, om dan weer op tijd te gaan slapen, morgen een nieuwe mooie dag, al zal het iets minder zijn wat de kilometers betreft! De weersberichten geven regen, maar wij zijn hoopvol. Tot morgen!!!
technische problemen, foto's zijn voor een andere keer, maar hier alvast het verslag van de start van onze reis!!
Gisteren goed vertrokken in Antwerpen (dank je, mama). Na een vlotte busrit van 23 uur en half (wel niet echt veel kunnen slapen) zijn we goed aangekomen in Astorga. Onderweg zagen we het landschap veranderen, terwijl de temperatuur steeg tot een aangename 26 graden op deze mooie eerste avond. De streek wordt, na een vlak intermezzo tot aan Leon, nu duidelijk heuvelachtiger en groener.
Astorga is een bijzonder charmant stadje met leuke straatjes en gezellige pleintjes. Eerst hebben we de kathedraal bezocht (indrukwekkende kruisribgewelven, sobere maar mooie versiering en niet te vergeten een bijzonder fraaie en indrukwekkende voorgevel¡) mét bijhorend museum, daarna hebben we ons bed gereserveerd in de refugio. Schappelijke prijs: 5 euro pp voor bed, sanitar én gratis internet. Een leuk gebouw met bijzonder veel kamers dat vrij vlot volgelopen is; we zijn blijkbaar niet alleen )
Dan trokken we opnieuw de stad in (enkele schattige kerkjes, het indrukwekkende stadhuis én een fijn terrasje ;)! Even opfrissen en we gaan een stukje eten! De prijzen van de pelgrimmenu's zien er zeer uitnodigend uit, maar ons Spaans is niet sterk genoeg om te ontdekken wat we op het bord zullen krijgen . Een ongetwijfeld fijne verrassing staat ons dan ook te wachten
De sfeer is bijzonder goed, de moraal optimaal en morgen begint onze tocht echt. Het programma hebben we lichtjes moeten aanpassen, daardoor starten we dadelijk met een frisse 30 kilometer. Duimen mag, kaarjes branden is toegelaten, wordt zelfs bijzonder gewaardeerd, vanaf 5.30 uur
groetjes aan iedereen,
Peter en Peter (die er morgen een niet eens zo bescheiden lap op zullen geven)
Peter en Peter trekken naar Compostela! Maar wie zijn Peter en Peter nu eigenlijk?
Peter is 52, Peter is 40. Peter is slank, Peter is (vriendelijk gezegd) volslank. Peter heeft nog haar, Peter heeft bijna geen haar meer.:roll Peter heeft drie kinderen, Peter ook. Peter woont in Zoersel, Peter woont in Wijnegem.
Maar bovenal zijn Peter en Peter twee goede vrienden, die elkaar ontmoet hebben in donkere dagen in hun leven, die nu vertrekken voor een tocht in de voetsporen van de geschiedenis, symbolisch op weg naar het Licht en verlichting.
Net voor het dorpscentrum hebben we op een verlaten terrasje ons ontbijt genuttigd. Dan verder naar het grote plein voor de traditionele koffiebreak: Cafe Solo en Cafe Lette; grande per favor. De prijzen zijn hier overigens bijzonder laag in Spanje voor eten en drinken... twee koffies van stevig formaat mét gratis gebakje kosten samen net 2.30 euro...
En hop, daar gingen we weer, al begon hier en daar een knie pijnlijk op te spelen, later meer daarover... De weg werd een tikkeltje saai; langs en onder de autosttrade, maar de pracht van het landschap maakte alles méér dan goed. We wandelden een hele tijd tussen de steeds hoger wordende heuvels waardoor de enthousiast schijnende zon het ons niet té moeilijk kon maken. Een heel klein dorpje passeerden we ook nog, Pereje, letterlijk één straatje groot. En weer verder langs de autostrade, tussen de mooie groene heuvels, tot in Trabadelo, waar het hoog tijd werd voor een nieuwe koffiepauze op het terras van de lokale auberge, met een adembenemend zicht over het landschap.
De grote weg lieten we nu achter ons, en langs Postela trokken we naar Ambasmestos, waar we even pauzeerden langs de kant van de weg. De knieproblemen namen toe, en we besloten uit te kijken naar een farmacià. Maar lang niet ieder dorp heeft er zoéén, dus pas in Vega de Valcarco vonden we wat we zochten: twee stevige kniebanden én een bus Reflex-spray. Daar ook nog even een fruitstop gehouden, gekeken naar een mooie kerk in restauratie en weer verder, onder een brandende zon nu. De weg begon steeds nadrukkelijker te stijgen... De mensen die de Camino aangelegd hebben moeten écht hun best gedaan hebben om iedere schaduwplek te vermijden :)
Ruitella ruimde plaats voor Las Herrerias waar we een iets uitgebreider terrasje genoten; de waard bracht ons zelfs ongevraagd een portie heerlijke olijven en ververste eigenhandig onze watervoorraad... fijne mens!
De knieën werden mentaal voorbereid op de laatste etappe van de dag, onder een intussen niet minder dan verschroeiende zon (35 graden) trokken we eerst door een klein bosje om dan steil bergop te gaan. De weg varieerde van vals plat bergop tot stevig buiten categorie... moordend! Echt blij waren we niet toen we een stevige afdaling mochten maken, want we wisten dat ons einddoel hoger lag... En inderdaad, het laatste stuk van onze tocht ging bijna onmenselijk steil bergop, bocht na bocht, tot we eindelijk boven stonden. Even vermelden dat het landschap waarin we deze klim maakten van een ongeziene schoonheid was! Boven besloten we wijselijk om niet verder te klimmen en in La Faba te overnachten. Daar kwamen we bij een subliem gelegen auberge aan, naast een alleraardigst Romaans kerkje. De vriendelijke Duitse eigenaar nodigde ons uit voor een pelgrimsviering om 20 uur, iets wat we niet willen missen!
Uitgebreid douchen, slaapgerief installeren en verfrissen om dan het dorpje in te trekken; 20 inwoners (en blijkbaar bijna allemaal van dezelfde familie), een klein winkeltje en een kleine bar, meer moet dat niet zijn. Net als bijna iedere avond een menu pelegrino genomen: een voorgerecht (hier: macaroni met tomatensaus), een hoofdgerecht (hier: spek met eieren en frietjes), een nagerecht (hier: yoghurt) en een fles wijn ( Rioja of Del Bierzo) of water (lokaal Aldimerk). En dat alles voor een prijs van 8,5 tot 10 euro! We zijn enkel de eerste avond bedrogen uitgekomen, alle andere dagen was het goed tot uitstekend, zo ook vandaag.
Om 20 uur kwamen twee Franciscaner monikken uit Cebreiro voor de pelgrimsdienst. Een indrukwekkend gebeuren in Spaans en Engels, waar iedereen de pelgrimszegen ontving. Het was héél bijzonder en gaf een héél grote meerwaarde aan onze reis.
Nog even genoten van het heerlijke uitzicht (je waant je hier echt op het einde van de wereld) en dan op tijd ons bedje in... morgen wacht ons de zwaarste dag van allemaal.
Twee kanttekeningen: de pelgrims zijn voor 95 procent Spanjaarden, we ontmoetten tot nu toe 4 Hollanders (moeilijk af te schudden) een handvol Duitsers en Italianen, twee Fransen (oa Snurkie van de vorige nacht) en één Waal.
Ook nog: Spanjaarden zijn een bijzonder luidruchtig volk in de herbergen ;--)
Het was alweer een prachtige dag, we kijken uit naar morgen!
)
. Een ongetwijfeld fijne verrassing staat ons dan ook te wachten 
