Een kameraad gaf me dan een boek. Literaire vriendschapstherapie. Het boek was getiteld: Zoon van de bergen, de Bomen en de Zon. Het byzondere levensverhaal van Little Tree, een Cherokee-indiaan, schrijfsel van een zekere Forrest Carter. 

Dat boekje bleef maanden op de planken liggen omdat het rook naar een feel good-boodschap en dat was het laatste waar ik behoefte aan had. Een van mijn ontelbare onhebbelijke trekjes. Een uitgestoken hand wordt eerder gekust dan geschud. Arrogant eigenlijk, soit. 

De bliksems in mijn kop werden vonkjes en de rook ging als vanouds terug in en uit mijn longen. Little Tree kon van de plank gehaald worden. 

Het verhaalt over een vijfjarige die zijn ouders verliest en bij zijn grootouders terecht komt, Grandpa and Grandma en door hen wordt opgevoed, ergens in Tennessee. De knul trekt met Grandpa door de bossen en drinkt de wijsheid die de 'zeventig en nog wat jaren' oude man in zijn lijf en ziel heeft zitten. Nogal wat, ondanks of dankzij de man geen woord kan lezen of schrijven. Little Tree leert hoe een door honden opgejaagde vos in cirkels rond zijn hol vlucht, de cirkel steeds kleiner maakt om uiteindelijk bij zijn hol uit te komen; waarom een uil in de bossen blijft en een havik op de bergkammen; dat een Cherokee leeft met het wild en niet van het wild. Een Cherokee neemt wat hij nodig heeft. Alles wat in het bos leeft en groeit maakt deel uit van zijn wereld, die enkel kan blijven bestaan door wederzijds respect en een wederzijds begrijpen. Hij speelt spelletjes met vossen en bomen. In tegenstelling tot de blanke jager die nu eenmaal dertien fazanten neerschiet als hij dertien fazanten tegenkomt. Little Tree leert waarom politici nergens voor deugen. Hij hoort Grandma vertellen over de kracht van het spirituele denken: 'Natuurlijk was begrip en liefde hetzelfde, zei ze, alleen mensen bekeken het te vaak verkeerd en deden hun best om de indruk te wekken dat ze van de dingen hielden terwijl ze ze niet begrepen. En dat kan niet eens. Ik besloot meteen dat ik voortaan zou proberen om praktisch iedereen te begrijpen, want ik voelde er niets voor te verschijnen met een geest als een hickorynoot.' Little Tree krijgt een opvoeding zonder schoolbanken maar op de bergflanken, in de bomen, onder de zon, uit het hart. 

Sereen en integer. Feel good. Ik kon het hebben en genoot ervan. 

Tot ik Forrest Carter even googelde. Zijn ware naam was Asa Earl Carter, geboren in 1925, gestorven in 1979, een leider van de Ku Klux Clan, en een rabiaat voorvechter van segregatie. 

Bliksem. Hoe kan iemand die gesloten executies organiseert een dergelijk integer verhaal schrijven? Kortsluiting en verwarring. Het verhaal van Little Tree ademt een rechtvaardigheidsgevoel, mannen met witte puntmutsen waaruit laffe oogholtes zijn gesneden zijn de negatie van rechtvaardigheid. Zure smaak van ideologische paradoxen. 'Grandpa leefde mèt het wild, er niet vàn. De blanke bergbewoners waren driest en Grandpa had veel geduld met ze. Zij namen hun honden mee en jaagden met veel lawaai door de bergen, kriskras achter het wild aan, totdat alle wild zich uit de voeten maakte.' Hoe lees je dit als je weet dat de schrijver bij tijd en wijlen een kap over zijn hoofd trok om op ander wild te gaan jagen? Nogal Verwarrend. Hoe lees je de kritiek op de 'blanke jagers' als je weet dat de KKK zowat alles wat niet protestants en blank is probeert uit te roeien? Ik kom er niet uit. Maar de bliksems vonken zachtjes en vonkjes verhelderen niet. 

Met dank aan mijn kameraad die me dit verhaal cadeau heeft gedaan, en er met een knipoog aan toevoegde: 'Eigenlijk is dit een kinderverhaal.' Wees wel kameraad, een kinderverhaal met duizend dubbele bodems.