Oud en Nieuw liggen al een hele tijd achter ons.  Ondertussen is het ook al Pasen geweest.  Eind vorig jaar maakte ik iets bijzonder onaangenaams mee, ik wens het niemand toe.

Eind 2015 voelde ik mij eenzaam en depressief.  Met de feestdagen in het vooruitzicht wou ik ook een lief.  Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.  Hoewel ik nog nooit gechat had, schreef ik mij in op een datingsite voor personen met een beperking.  Tot mijn grote verbazing was het bijna onmiddellijk bingo.  Een 46-jarige kerel uit West-Vlaanderen stuurde mij een berichtje.  Ik bekeek zijn foto en die beviel mij wel.  Toen ik zijn profiel las was ik nog meer onder de indruk.  Het leek echt een lieve, aangename man.  Ik bevestigde het vriendschapsverzoek en we begonnen te chatten op de datingsite, direct vertrokken voor een paar uur aan één stuk. Enkele dagen en chatsessies later was ik al verliefd, naïef als ik ben.  We begonnen ook te sms'en en te bellen.  Mijn moeder waarschuwde mij dat je niet verliefd wordt op iemand die je nog nooit ontmoet hebt.  Ik dacht dat zij mij alleen maar wou tegenwerken.  Ondertussen had ik al een paar nachten slecht geslapen, ik liep zelfs te dagdromen over hem.  Zo erg had ik het zitten.  En ja, ik kreeg van hem de bevestiging dat het wederzijds was.  Alleen, hij is rolstoelgebruiker, dus niet mobiel.  En ik heb geen auto of rijbewijs.  Hij vroeg mij of ik op oudejaarsavond met de trein naar hem toe wou komen ...