In 2014 heb ik voor het eerst de compostela gestapt, een tocht van ongeveer 790 km. Bedoeling was om voldoende middelen te vergaren teneinde een praatcafé op te richten voor familieleden van psychisch kwetsbare personen. Een initiatief dat de dag van vandaag zijn doel niet heeft gemist. Inmiddels is het praatcafé uitgegroeid tot een druk bezochte organisatie dat niet alleen door familieleden maar evenzeer door diverse instellingen uit de gezondheidszorg, zorgverstrekkers alsmede scholen en studenten wordt bezocht. Het praatcafé heeft inmiddels de poort geopend naar dialoog en wederzijdse ondersteuning.
Om reden dat onze jaarlijkse inkomsten niet toereikend zijn om de kosten te vereffenen zal ik ook dit jaar voor de vierde keer naar Santiago stappen in de hoop opnieuw voldoende gelden in te zamelen om het programma van 2019 te bekostigen. Op 16 april a.s. zal ik mijn tocht aanvatten om vermoedelijk eind mei na een tocht van 790 km aan te komen in Santiago.
Wenst U mij te steunen en ons praatcafé te sponsoren dat kan door storting op rekeningnummer BE68 8900 6408 8234 tnv Similes Praatcafe Psychose met vermelding "compostela 2018" Wenst U een fiscaal nummer dat kan U storten op rekeningnummer BE71 0011 0730 0769 tnv Similes vzw met vermelding "compostela 2018"
Namens mijzelf Marnix Willems en de medebestuurleden Heidi,Marianne,Hilde, Wilfried,Francine,Marcus,
Marjolein en Carine
HARTELIJK DANK
Voor meer info zie www.praatcafepsychose.be
Goed om weten: Vanaf een sponsorbedrag van € 50,00 ontvangt U:
- een gratis lidmaatschap t.w.v. € 25,00
-ons driemaandelijks tijdschrift en programmaboekje
- korting op onze activiteiten
- per schijf van € 12,50 een lot voor de jaarlijkse verloting van een 7 daags verblijf in Zuid Spanje
- een vermelding op onze website en bij aanvang van iedere activiteit
24-04-2018
Portugalete - Castro Urdiales ( 34 km )
Ik heb geslapen als een roos en in de alberque een fantastisch ontbijt gekregen voor 3 euro. Het was maar goed ook want het is buiten mijn verwachting een helse tocht geworden. Via een vlak parcours (!!) trokken we weer richting kust. Het was echt genieten van de kuststrook en de zon kwam ons goedendag zeggen. Na zowat 15 km trokken we weer het gebergte in. Mijn voeten zagen dat niet zitten geloof ik want die begonnen stilaan te protesteren. We kregen weer het vertrouwde traject van dalen en klimmen. Het werd een pijnlijke bedoening. Het ging van kwaad naar erger met die voeten. Het was uitkijken naar een stop. Kijken dat ging wel maar iets vinden dat was niet aan de orde. In Castro was de eerstvolgende alberque waarvan ik wist dat die open was maar dat was nog een heel eind weg en er waren slechts 17 bedden. Opschieten was dus de boodschap. Uiteindelijk heb ik het gehaald. Hopelijk zijn ze me morgen weer goed gezind. In de alberque is niks voorzien wat het culinaire betreft dus het eerste beste van eten dat ik kan vinden zal goed genoeg zijn. Vroeg naar bed en hopelijk laten ze me morgen niet in de steek. Maar zoals gebruikelijk op de camino (en in Spanje) morgen is morgen en zien we wel verder. Per slot van rekening blijven we positief, het was een lange pijnlijke tocht maar de omgeving en het avontuur maakt toch veel goed en uiteindelijk ben ik niet de enige met die problemen.