Het was die hete dag met een blauwe hemel. Op het eerste gezicht een doodnormale dag in Marokko maar niets is minder waar. Ik voelde het in mijn hoofd stormen, het was een onheilsdag. Ik ging naar het strand om de drenkelingen te zien. Toen ik aankwam zag ik her en der rare vissen liggen. Een beetje verder lagen de lichamen van de mannen en vrouw die hoopten een beter leven te zullen gaan leiden. Maar op die dag werden ze niet overspoeld door geluk maar wel door die ene hoge rotgolf. Dit is het verhaal van de drenkelingen. Het waren Momo,Louafi,Jaafar,Abdou,Moulay Abslam,Anouar,Slimane,Charaf,N'joum,Salah,Abid,Ridouane en Zouheïr.Een beetje verder lag het verfrommelde lichaam van een vrouw bedolven onder het zand. Ik kon haar arm net zien. Het was Chama, die ene vrouw die mee was op reis naar het paradijs. Als je over haar wilde vertellen, moest je toch wel even stilstaan bij haar oneindige schoonheid. Wanneer ze sprak, was het precies als zijde. Die vrouw was gewoon niet te omschrijven met woorden want die woorden bestaan gewoon niet.