Ik ben Jaafar. Ik word ook wel Houlioud genoemd in de fabriek waar ik werk. Dit is afgeleid van Hollywood die je zeker wel kent. Ik was de eerste die een huis heeft gebouwd in Houlioud, de anderen volgden mijn voorbeeld. En je moet nu niet gaan denken dat Houlioud een hoogstaande wijk is hoor! Het is een arme wijk aan de rand van de stad. Ik leef er samen met mijn gezin, we zijn niet bepaald rijkelui. Maar daar schaam ik mij niet voor, ik voel mij thuis in mijn Houlioud en dat pleziert me. Op een dag kwam er een blauwe auto aangereden. Hij stopte en er stapten twee mensen in blauwe pakken uit de auto. Het leken wel militairen door hun gebaren. Ze salueerden en begonnen de hele buurt op te meten. De volgende dag kwamen ze terug met bouwvakkers die begonnen een muur te bouwen. Er ontstond een discussie wat uiteindelijk gebouwd zou worden. De eerste zei: een school want er zijn namelijk veel zwervende kinderen, de andere zei: een ziekenhuis want er zijn veel zieke kinderen. Nee zei de andere, het wordt een moskee. Er zijn nog niet genoeg moskeeën in de stad. Een tijdje later ziet het er naar uit dat de mensen vertrekken. De bouwvakker zei :"Ziezo, dat werk zit er op. "Het was een doodgewone muur.

Het was die hete dag met een blauwe hemel. Op het eerste gezicht een doodnormale dag in Marokko maar niets is minder waar. Ik voelde het in mijn hoofd stormen, het was een onheilsdag. Ik ging naar het strand om de drenkelingen te zien. Toen ik aankwam zag ik her en der rare vissen liggen. Een beetje verder lagen de lichamen van de mannen en vrouw die hoopten een beter leven te zullen gaan leiden. Maar op die dag werden ze niet overspoeld door geluk maar wel door die ene hoge rotgolf. Dit is het verhaal van de drenkelingen. Het waren Momo,Louafi,Jaafar,Abdou,Moulay Abslam,Anouar,Slimane,Charaf,N'joum,Salah,Abid,Ridouane en Zouheïr.Een beetje verder lag het verfrommelde lichaam van een vrouw bedolven onder het zand. Ik kon haar arm net zien. Het was Chama, die ene vrouw die mee was op reis naar het paradijs. Als je over haar wilde vertellen, moest je toch wel even stilstaan bij haar oneindige schoonheid. Wanneer ze sprak, was het precies als zijde. Die vrouw was gewoon niet te omschrijven met woorden want die woorden bestaan gewoon niet.

 Het was die zwoele namiddag, het was bijna avond. De zon daalde en daalde tot ze in de zee terecht kwam. Ik zat samen met de oudste zoon van Talal aan tafel. We drinken thee. Maar wat mij opviel, was dat de oudste jongen heel stil bleef. Hij zat daar voor zich uit te staren. Hij trilde heel heftig dat hij bijna zijn thee over me morste. Ik kon het van zijn gezicht aflezen dat er iets scheelde maar ik wist natuurlijk niet wat. Toen de oudste het glas thee aan zijn mond zette, kon hij het niet langer volhouden. Alle woorden die niet graag gehoord zouden worden, kwamen uit zijn mond gevloeid als de thee uit de kan. Hij zei hardop: "Ze zijn verdronken!". Ik antwoordde: "maar wie dan?". Hij vertelde zijn hele verhaal. Hij ging gaan wandelen aan de zee zoals hij elke week deed. Toen zag hij een aangespoeld bootje liggen. Hij ging kijken en zag 12 mannen en één vrouw liggen. Hij probeerde iets te betekenen maar het was al te laat. Ze waren verdronken en je zoon ook! De oudste zoon kapte zijn thee in één slok achterover en rende weg. Vanaf hier begint het verhaal, het verhaal over de levens van die twaalf mannen en die ene zwangere vrouw.