Het was die zwoele namiddag, het was bijna avond. De zon daalde en daalde tot ze in de zee terecht kwam. Ik zat samen met de oudste zoon van Talal aan tafel. We drinken thee. Maar wat mij opviel, was dat de oudste jongen heel stil bleef. Hij zat daar voor zich uit te staren. Hij trilde heel heftig dat hij bijna zijn thee over me morste. Ik kon het van zijn gezicht aflezen dat er iets scheelde maar ik wist natuurlijk niet wat. Toen de oudste het glas thee aan zijn mond zette, kon hij het niet langer volhouden. Alle woorden die niet graag gehoord zouden worden, kwamen uit zijn mond gevloeid als de thee uit de kan. Hij zei hardop: "Ze zijn verdronken!". Ik antwoordde: "maar wie dan?". Hij vertelde zijn hele verhaal. Hij ging gaan wandelen aan de zee zoals hij elke week deed. Toen zag hij een aangespoeld bootje liggen. Hij ging kijken en zag 12 mannen en één vrouw liggen. Hij probeerde iets te betekenen maar het was al te laat. Ze waren verdronken en je zoon ook! De oudste zoon kapte zijn thee in één slok achterover en rende weg. Vanaf hier begint het verhaal, het verhaal over de levens van die twaalf mannen en die ene zwangere vrouw.