Het is weeral een jaartje verder. Na een 'annus horribilis' voor mij, kan ik nu hoopvol vooruitkijken naar een nieuw vliegjaar.
Ik heb opnieuw werk gevonden, en... opnieuw vervoer! Als die strenge winter nu gauw plaats wil maken voor een mooie lente, dan kunnen we er weer tegenaan. Je moest eens weten hoe ongeduldig ik hier op wacht.
Het vliegseizoen 2009 is zo goed als voorbij. En ik heb dit jaar niet één keer kunnen vliegen. Zonde... Gelukkig kon ik mijn tijd toch nog nuttig gebruiken om bijvoorbeeld mijn theoriekursus nog eens volledig te herhalen. Ongelooflijk wat je vergeet als je dat een tijdje niet meer gebruikt hebt.
Ik hoop dat paragliden iets is als fietsen, eens geleerd nooit meer verleerd... Want als het is zoals met de theorie, dan hou ik mijn hart vast voor mijn vliegpraktijk in het volgende seizoen...
Het is alweer véél te lang geleden dat ik nog vliegen kon... De economische crisis heeft mij ook tot slachtoffer gekozen. Ik ben mijn job kwijt gespeeld en tegelijk daarmee ben ik ook mijn auto kwijt.
Men zou kunnen denken dat dat niet zo erg is, maar voor een verstokt paraglider, als ik, is dat een ramp. Niet zozeer het jobverlies dan wel het verlies van mobiliteit is een ramp... Ik geraak niet meer aan de vliegplaatsen en dat doet pijn.
Daarom ook mijn oproep naar medevliegers: Bent U uit het antwerpse en gaat u regelmatig op stap om te vliegen en kan er nog een piloot bij? Laat het me weten. Ik zal u dankbaar zijn!
Het is weer al heel lang geleden dat ik nog geschreven (of gevlogen) heb... Het voorbije jaar was op meteorologisch gebied een ramp voor Belgische paragliders. Niet één vlucht heb ik kunnen maken... Dat heeft er natuurlijk wel voor gezorgd dat ik mijn theorie heb kunnen herbekijken en dat was blijkbaar nodig. Het is verontrustend hoe snel je zulke zaken vergeet, terwijl ze toch wel belangrijk blijven...
Maar nu kriebelt het toch wel ontzettend hard om weer de lucht in te gaan!!! Maar het ziet er naar uit dat de winter nog even in het land zal blijven.... Gek word je ervan.
Sinds twee weken ben ik niet meer uit de lucht te halen.
Het weer is magnifiek en dus moest ik eruit: de zon, de wind, de vogels riepen zo luid, dat ik de lucht in moest. Eerst heb ik in Coo gevlogen, dat was direct een stevig thermisch vluchtje om het seizoen mee te openen. De eerste vlucht van het jaar en direct doorstijgen naar cloudbase: je moet het maar doen. De roest van de winterstop was er snel af!
Verleden week dan een weekendje in Volmerange gevlogen. De condities waren niet optimaal, maar toch wat dynamisch kunnen soaren. Het fijne is dat je ook nieuwe mensen leert kennen, zoals 'Tite Anne. Van de vier vluchtjes toch één mooie gehad.
Exact drie maanden na de laatste vlucht, heb ik me gisteren nog eens lekker kunnen uitleven op de vliegplaats van Volmérange. Het was niet echt bijster goed, maar gewoon het feit dat ik nog eens in hogere sferen kon vertoeven, maakte de vliegdag al meer dan geslaagd! Zo kon ik tevens vlucht nummer zestig eindelijk op mijn conto schrijven. Dat hebben we, Luc, Alain, René en ik gisteren dan ook goed gevierd met een after-fly-biertje (of vijf...)
Tevens is er een begin gemaakt van afspraken rond Zuid-Afrika voor midden februari 2007... Later zal daar zeker nog wel meer over op dit logje verschijnen!
Eén van de belangrijkste lessen die je krijgt bij de opleiding is dat je zelf kiest wanneer je vliegt.
En goede wind is voor mij de belangrijkste factor. Ook een beetje een draaglijke temperatuur is ook altijd mooi meegenomen. Laat die combinatie nu net mankeren in deze, anders heel mooie, zomerdagen. Dus wacht ik nog altijd tot de combinatie goed is.
Dat geeft natuurlijk wel wat tijd om andere dingen te doen.
Dus bij deze: Gelukkige verjaardag Jessy, en dat we nog lang mogen vieren!
Gisteren, zaterdag, was het schitterend weer. 30°C en een windje van drie tot vier Beaufort uit het oosten. Een uiterst geschikte dag dus om naar Volmerange-les-Mines in Frankrijk te rijden.
Had ik nog veel geluk dat een vliegkameraad van mij, Luc, ook wou gaan vliegen en dat die over een dieselbusje beschikt. Zo moest ik niet de driehonderd kilometers alleen rijden naar ginder en veel geld voor benzine betalen. We hadden om half negen bij hem afgesproken, maar door een wilde nacht van mijzelf is dat ietsje later geworden...
Tijdens de rit zag ik al dat de wind aan de sterke kant was en na drie uur rijden kwamen we aan de vliegplaats aan. Resultaat: wind tussen 35 à 40 Km/u: Dus wachten...
4 uur later werd de wind wat zachter en met een perfecte rugstart ben ik dan vertrokken. Kom ik voorbij de eerste bomen en krijg plots stevige wind uit het zuiden... ik draai dus noord en... verloor plots erg veel hoogte. Was dus mijn route naar de stijgwinden kwijt. Shit!
20 minuutjes later stond ik alweer aan de grond. Een turbulent vluchtje met een vijftal klappers, maar toch erg tevreden.
Nog juist de helse klim naar boven om weer op de start te geraken. Boven gekomen bleek de wind helemaal plat gevallen... We waren dus op tijd gestart. Dus nu besloten we maar onze sterke vluchtverhalen te gaan uitwisselen met het internationale gezelschap in een plaatselijk cafeetje. Zo heb ik weeral een Duitser, René, en een Deen, Alan, leren kennen.
Zoals ik gisteren reeds beloofde, schrijf ik nu een klein overzichtje over wat Oostenrijk (en vooral dan Parafly) te bieden heeft voor de paraglider. Zo wil ik een beetje vertellen over de opleiding, die ik genoten heb bij de "Flugschule Parafly" in Neustift im Stubaital. Deze vliegschool is één van de weinigen die een complete intensieve compactkursus aanbiedt voor het behalen van het Oostenrijkse paraglider pilotenbrevet: het zogenaamde "Sonderpilotenschein" of kortweg SOPI. Toegegeven, deze kursus is niet echt goedkoop... Maar wat je voor je geld terug krijgt is héél wat!
De opleiding begint met een grondige theoretische vorming, gaande van luchtvaartwetgeving, over meteorologie, aerodynamica, materiaalkennis tot en met vluchtdynamiek. Deze vorming wordt zeer gestructureerd gegeven en is voor iedereen met een beetje interesse en studiemotivatie best goed te volgen. Ik had voor mezelf ook de extra opgave gesteld om dit in het Duits te doen, zodat ik ook mijn talenkennis kon verbeteren, want met 'school-Duits' alleen springt men niet ver... Na de volledige theoretische vorming volgt het examen. Dat is echt niet eenvoudig én de eisen liggen eigenlijk vrij hoog. Maar ik heb het toch gehaald met 92% van de punten. Een ware krachttoer, vind ik zelf, temeer omdat ik het examen ook in het Duits heb afgelegd. Enfin, genoeg mezelf bewierrookt nu... Deze theorie-opleiding wordt erg goed gegeven en de documentatie en de didactische hulpmiddelen (presentaties, filmen, DHV-documentatie) zijn van een goede kwaliteit. Kortom, een aanrader.
De praktische vorming omvat 40 vluchten. Nu, ik had er al 11 toen ik naar Oostenrijk vertrok, dus mijn opgave was, op dat gebied, iets minder zwaar. Denk nu echter niet dat die vluchten werkelijk ontspannen glijvluchtjes zijn! Elke vlucht is echt werken. Het leuke aan Parafly is echter dat de landing vlak aan de vliegschool ligt en dat de start via een kabellift, die op 200m van de vliegschool ligt, direct bereikbaar is. Dus verlies je weinig tijd met het vervoer van landing naar start en kunnen er dus veel vluchten per dag gemaakt worden, op de eeuwige voorwaarde van goed weer natuurlijk!
De vliegmaneuvers en vliegattitudes worden progressief aangeleerd. Het begint met goed starten en landen (Een fase die ik mocht overslaan, nadat men mijn start- en landingstechniek had beoordeeld) Dan begint het werk met kantelen rond de assen. Eerst via de dwarsas door ritmisch remmen en loslaten. Dan kantelen om de langsas als voorbereiding op bochtenwerk. Nadien leert men reageren op klappers, die men zelf inleidt. Dan gaat het verder met grotere en vastgehouden klappers, over frontstall en oren, oren met versneller naar uiteindelijk B-stall. Na ongeveer 25 vluchten mag men gaan vrijvliegen met "Auftrag" (moeilijk te vertalen).
Op het einde maak je dan een examenvlucht waarbij alles gecheckt wordt: Start, vluchtmaneuvers (jaja, je moet ze allemaal doen in één vlucht!) en landing. Als je daarin slaagt, dan is de opleiding afgelopen en bekom je, na het nodige papierwerk, je SOPI. Dat wil echter niet zeggen dat je nu een volleerd paraglider bent! Het wil enkel zeggen dat je nu de beginselen kent en dat je nu zelfstandig kan vliegen en bijleren.
Zo ben ik van 21 tot 28 mei 2006 nog terug geweest en heb ik leren spiralen van Elisabeth Rauchenberger, vice wereldkampioen paragliding 2003. Dat is ook zelfstandig bijleren: leren van de beste die je kan vinden!
Zonder al teveel persoonlijke gegevens vrij te geven wil ik toch even graag mezelf een beetje voorstellen.
Ik ben geboren in het gezegende jaar 1972 en ben (nog steeds) van het mannelijke geslacht. Ik woon in het Antwerpse in een eensgezinswoning. Ik ben vader van een zoontje van negen en een dochtertje van twee. Ik ben zelfstandig IT-consultant en breng dus de meerderheid van mijn dagen door achter een PC-schermke. Dit doe ik eigenlijk met veel plezier en eigenlijk werk ik vooral om mijn vliegactiviteiten te kunnen betalen.
Ik ben begonnen met paragliding in 2001, nadat ik op vakantie in Tenerife in een hotel sliep, vlak naast een druk bezochte landingsplaats. Toen ik daar was geraakte ik echt gefascineerd door die 'vreemde vogels' en wou ik dat dus zelf ook gaan doen. Ik kocht, bij mijn thuiskomst, quasi onmiddellijk, een goed tweedehands scherm en ging mijn basiscursus volgen bij Christiaan Bielen van Airfun. Twee hoogtestages later echter was ik het wat beu gezien bij hem, omdat ik vond dat het allemaal wat lang duurde en er erg weinig structuur zat in zijn vervolgopleidingen... Niet dat ik kwaad was ofzo, maar ik wou gewoon sneller vooruit.
Dus kwam ik na enig zoekwerk op het internet bij Hans-Peter Eller van Parafly in het Oostenrijkse Stubaital terecht voor het volgen van de cursus voor het behalen van het Oostenrijkse Sonderpilotenschein. Na twee weken intensieve cursus en het afleggen van de examens, in het Duits (jaja!), behaalde ik dan ook mijn pilotenbrevet. Sindsdien ben ik dan ook een autonoom vrijvliegend vogeltje. Over Oostenrijk vertel ik later nog wel meer.
Enfin, zo weet U nu ook wie ik ben. Nog effe mijn lievelings-paragliding-spreuk aanhalen: "We fly not to escape life, but to prevent life from escaping us!"
