Een warme dag

Zoals verwacht, is het nemen van de eerste pogingen om rechtop te gaan staan, het begin gebleken van een uithoudingsrace tussen ouder en kind.
Onze dochter is bijna 1 jaar en sinds enkele weken ondernam ze pogingen om vanuit zit zich te verplaatsen op één of andere manier.  In het begin viel ze voorover, gevolgd door wat wenen, maar de laatste tijd slaagt ze erin om vanuit zit zich voorover te bewegen en zich zo op de buik te positioneren.
De eerste pogingen om haar aan te zetten tot kruipen zijn uitgemond in achteruit kruipen tot ze ergens tegenaan of onder zat.
En plots was het daar, de reflex om zich aan de stijlen van de speelbox zich rechtop te willen trekken.  De eerste pogingen resulteerden wederom in valpartijen en traantjes, maar stilletjes aan begon het wat beter te gaan.  Ook als we ze bewust op haar voetjes zetten bleef ze al wat langer staan.
En verleden week zondag was het daar dan, ineens stond ze rechtop in haar box, en we hadden het niet gezien.
Ze stond te glunderen met haar pretoogjes, en wij waren ineens heel trots, onze dochter kan zich rechtop trekken.
Direct daarna zei ik tegen mijn vriendin, "let op, dit is nog maar het begin."

En die bedenking is nu al aan het uitkomen.
De nieuwe horizon die ze heeft ontdekt heeft ertoe geleid dat ze zich aan van alles en nog wat omhoog wil trekken en dat elke poging die mislukt, en dat zijn er nog veel, gepaard gaat met gezeur om geholpen te worden.  Vandaag was het zo dat ik thuis was terwijl mijn vriendin is gaan werken, wat wil zeggen dat ik, zoals het een vader betaamt, insta voor de verzorging en vermaak van ons kindje.  Toen ze wat kleiner was, en haar mogelijkheden beperkter waren, ging me dat goed af, maar vandaag ben ik beginnen beseffen dat het het komende jaar niet van een leien dakje zal gaan.  Tot ze stabiel kan lopen en ze goed zal gehoorzamen, zullen mijn vriendin en ik een goed strijdplan moeten maken om deze periode samen goed door te kunnen komen.

Marnix, 18/06/2006

De eerste vakantiedagen

Het heeft wat langer geduurd, maar dan toch nu maar het volgende berichtje over opgroeiende kleine kinderen.
Onze dochter is nu één jaar en één maand oud en ze heeft zich vervolmaakt om zich recht te trekken aan van alles en nog wat.
Wat ze nu nog meer doet is het beklimmen van papa als ze daar de kans toe krijgt, als ze dan ook nog voelt dat je haar wat ondersteund, slaat ze je hulpzame handen weg, want ze kan dat toch wel alleen.
Nadat de eerste dagen van juli zo warm bleven, hebben we besloten om de twee weken verlof die eraan zaten te komen, om die te gaan spenderen aan zee.  We wisten al van bij de onthaalmoeder dat ze niet echt bang was van water, in een klein zwembadje, maar dat ze zo enthousiast zou doen over het zien van en voelen van de zee hadden we niet kunnen denken.  Het was een echte voltreffer.  Een niet zo leuke evolutie, toch niet voor de mama is dat ze zich meer en meer naar papa toewent om zich te laten pakken en om dingen gedaan te krijgen.
Dat heeft er zelfs toe geleid dat ze haar mama al een aantal keer in het gezicht heeft geslagen.
De aanhoudende warmte heeft er wel toe geleid dat ze 's middags wel wat moeilijker in slaap wou vallen.  Ook heeft ze nu een complete degout gekregen van fruitpap, ze laat ze steevast staan, omdat ze nu stilaan weet dat er toch een petit gervais zal volgen, wat ze uiteraard dan wel helemaal leegeet.
Vandaag was de eerste dag terug naar de onthaalmoeder, en dat ging zoals verwacht met wat traantjes bij het zien vertrekken van papa.  Later zij de onthaalmoeder tegen mijn vriendin dat ze haar ochtendmelk niet heeft aangeraakt en dat ze nog veel geweend heeft en dat ze tegen haar gewoonte in voor het middageten heeft geslapen.
Toen we gisteren bij een bevriend koppel op bezoek gingen, zag ze voor het eerst hun twaalf weken oudere dochter aan als potentieel speelkameraadje.  Net als zij kan ze zich net optrekken aan van alles en nog wat.  Met dit verschil dat dit kindje veel groter is en deze handelingen zeer goed onder de knie heeft.  Wat onze dochter nog altijd niet doet is het zelf in de mond steken van voedsel, of zelfs andere objecten.
Niets zal ze er zelf insteken.
Stappen aan de hand gaat dan wel wat vlotter en vanaf vandaag gaan we proberen om ze te laten stappen achter een wagentje.
Benieuwd wat de gevolgen daar van zullen zijn.

31/07/2006