Londen is een kutstad! Noem me een cynische azijnpisser. Noem me een droge pessimist. De zin om Londen te verkennen was er gewoon niet. Te veel tegenslag in het zoeken naar bedrijven. Te weinig geluk in het vinden van een hotel. Dat soort halve mislukkingen stoorde me mateloos. Het mag dan ook een half mirakel heten dat ik me niet stierlijk verveelde die eerste dag. Meer zelfs, ik heb me geamuseerd. En niet eens een klein beetje! Akkoord; we moesten op een belachelijk vroeg uur uit bed. En de hotelbedden leken meer op halve doodskisten. Maar Londen zelf bleek de stad waar andere Europese steden jaloers op mogen zijn. Want welke rechtgeaarde gamer droomt nu niet van arcadehallen met vier verdiepingen? Ik alvast wel. De stinkende nerd in mij laat sporadisch nog van zich horen. Ook nog een mooie vermelding voor het Belgisch bier in Londen. Wel getapt als pis, maar dat terzijde. Bedtijd in de doodskist vermomd als bed.
Maandag: 21 januari 08 Arty farty
Alweer op moeten staan op een onmenselijk uur. Dit ga ik me nog beklagen over vijf dagen. Het ontbijt bestond uit misselijkmakende bonen op een onzedelijk uur en een continentaal ontbijt. Dat laatste bestond uit halfgebakken ontbijtkoeken en fruit. Engelse kookkunsten: het is ook niet alles. Daarna vertrokken we naar het British Museum voor wat cultuur en Chinese terracottabeelden. Weinig van gezien overigens. Jammer, want het leek wel interessant. Het eerste bedrijfsbezoek leek meer op een reclamespot voor de Greenwich school of Management. Gelukkig waren er broodjes en drank. De verplichte culturele activiteit was jammer genoeg een flop. Tate Modern bracht ons artistiek verantwoorde onzin uit de Pop Art kelder. Dat betekent dat we ongeveer een uur lang naar beelden moesten kijken die zichzelf herhaalden. Gelukkig was er muziek van The Velvet Underground. Hierna zijn we meteen naar Chinatown gegaan om de smaak weg te spoelen. Heel sfeervol en zeer gezellig. Tafelen met klasgenoten was nog nooit zo leuk geweest.
Dinsdag: 22 januari 08 Ballet is for pussies
Dinsdag was ongetwijfeld de drukste dag van de week. We hadden twee bedrijfsbezoeken gepland. Ik had gekozen voor Elemental Design en Or Media. Twee ogenschijnlijk familiale bedrijven met een groot bereik. Het viel me op dat de kleinere agentschappen verborgen zitten in een marginale wijk. Achter deze muren is de inhoud echter altijd futuristisch. Op weg naar Elemental design kom ik drie zatlappen tegen, twee junkies en een verdwaalde, zwaar dementerende kerel. Wat we te horen krijgen in de bedrijven was gelukkig wel altijd interessant. Cultuur betekende vandaag ballet. Wat zag ik hier toch tegenop. Ik had ballet al jaren een imago opgeplakt en dat zou niet zomaar veranderen. Ik had het mis. Deze tentoonstelling heeft me echt verbaasd. De culturele activiteit die ik het meest wou vermijden bleek een ontzettend verruimende ervaring. Alweer een rek bij in de culturele bibliotheek van Sandro Musso
Woensdag: 23 januari 08 Culture with C
Ons zelfgeplande bedrijfsbezoek viel bijna in het water. Het had bloed, zweet en een occasioneel traantje gekost om een bedrijf te vinden .Maar nu wisten ze even niet meer wie we waren. Gelukkig vonden ze de verantwoordelijke dame net op tijd terug en konden we eraan beginnen. Wegens een annulering van een ander bedrijf kwam er zes man meer opdagen. Dat lieten de niet altijd even vriendelijke mensen van The London College of Communication dan ook geregeld merken. Het leek meer op een haastklus dan op een echte rondleiding. Het viel wel op dat de faciliteiten in deze school ver vooruit zijn op de scholen in België. De dag eindigde met een bezoek aan het Imperial War Museum. De Weapons of Mass Communication tentoonstelling was interessant. Maar het werd pas echt stil toen we The Holocaust exhibition bezochten. Indrukwekkend is niet het juiste woord. Ik denk niet eens dat er een woord voor is.
Donderdag: 24 januari 08 London: the bizarre and the parties
De laatste volledige dag in Londen bleek ook de meest vermoeiende. Twee bedrijfsbezoeken, één culturele activiteit, met de hele klas op restaurant en dan nog fuiven tot een stuk in de nacht. Ik ben doodmoe. Boeit eigenlijk niet want het was het hoogtepunt van de reis. De bureaus in Londen zijn echt ongekend. Interessant man, dat wil je niet weten. De culturele activiteit was een bizarre belevenis. Het ging over erotiek en seks in de kunst. Wat we te zien kregen waren misvormde geslachtsorganen, vuistneukende homos, lelijke ziektes en fetisj waar zelfs SM meesters huilend van weglopen. Mij leek het porno uit de kelder van vreemde mannetjes, maar het zou best wel kunst kunnen zijn. De dag eindigde in de leukste fuif in lange tijd. Het bier was duur, maar dat maakte voor één keer weinig uit. De zattigheid bespaar ik jullie.
Vrijdag: 25 januari 08
Het is een cliché, maar de week is weer omgevlogen. De laatste dag diende om wat in de supermarkten rond te kijken. Ontzettend veel cds gekocht tegen een leuke prijs. Daarnaast ook nog wat T-shirts gekocht. Het geld moest toch op. Geen zin meer in ontbijt, want dat beviel me in het begin al niet. Ik wil liggen en slapen, maar tegelijk wil ik nog net dat beetje meer zien van Londen. Het is een mooie stad, niet zo mooi als Parijs, maar toch de moeite waard. Ik heb me hier beter geamuseerd dan twee jaar geleden in de zelfverklaarde stad der romantiek. Londen is de stad van communicatie, en dat is veel boeiender. Het gezelschap mocht er ook wezen. Veel klasgenoten langs een andere kant beter leren kennen. De sfeer zat er dan ook altijd in. Je gaat het zelfs jammer vinden dat we elkaar volgende week nauwelijks meer zien. Dit was het dan. Vaarwel Londen!
*Vertrekt langzaam met op de achtergrond een viool in C mineur. Iedereen weent om het afscheid. Wat een triestige bedoening. Je neemt dan ook niet altijd afscheid van een grootste kerel als mezelf. Fin of toch niet? Nee joh, ik ben helemaal geen Fin. Einde dan
Jawel! Het alziende oog der moraalridders heeft alweer een nieuwe zondebok. De gamesverslaving doet momenteel zijn intrede. De Vereniging voor alcohol- en andere drugproblemen laat dan ook van zich horen. Want je zal maar een paar uur te veel gamen. De schade aan je sociaal netwerk is niet te overzien.
Aanleiding van de waarschuwing is een jongen uit La Louvière. Deze ongetwijfeld sociaal aangepaste en populaire kerel haalde het in zijn hoofd om dagenlang hetzelfde spel te spelen. Ik moet je niet vertellen dat hij uiteindelijk serieus is ingestort. Dat moet geen mooi zicht geweest zijn. Een spijtige zaak, maar toch ook begrijpelijk. Je zal maar eens in La Louviére wonen.
Maar is dit nu de fout van games? Dat lijkt me sterk. Indien een persoon besluit om niet te stoppen heeft hij dat vooral aan zichzelf te danken. Het ontbreekt de jongen gewoon aan verantwoordelijkheid. En wat te zeggen van zijn ouders of voogd? Ik speel ondertussen ook al geruime tijd in een virtuele wereld, maar zo ver kwam het nooit. Dat komt omdat mijn ouders, en die van mijn vrienden, ervoor zorgden dat we ook nog kampen gingen bouwen etc. Dit is niet de fout van games. Dit is de fout van een gebrekkige opvoeding zonder enige vorm van controle.
Games zijn vaak de zondebok. Geschifte fruitcake vermoordt twintig leerlingen op een school? Eventjes zoeken als hij toevallig geen gewelddadig spel in zijn kast heeft steken. Probleem opgelost. Dat die jongen daarnaast ook nog eens werd gepest en nergens naartoe kon met zijn gevoelens vergeten we maar. Dat spreekt dit alles nog niet goed natuurlijk. Het blijft een mentaal gestoorde psychopaat. Een slechte jeugd is slechts een fout excuus om tot wandaden over te gaan. Een veelgebruikt excuus ook. Net zoals vreemde ziektes waarvan de psychopaat in kwestie vaak niet eens het bestaan van af weet. Alles is goed om aan een lange straf te ontsnappen vrees ik.
Dus als zo vaak met verslavingen krijgt niet de achterliggende situatie de schuld, maar wel het product zelf. De makkelijke oplossing natuurlijk.
Om met een Hollands woord in het internethuis te vallen. Ik word omringd door een achterlijke bende incompetente mietjes. Metroseksuele mensen zijn te scrupuleus om gewoon te zeggen dat ze een jaarabonnement hebben op de rug van een behaarde piraat.
Met hun sjaaltjes, hun make-up, hun gestyleerde haartjes en nog meer van die ongein. Ze moeten maar eens goed in de spiegel kijken. Dan kunnen ze echt beslissen als ze wel door willen gaan met deze klucht.
Wat is de bedoeling van deze blog? Dit is een blog voor mensen zoals ik. Mensen die zich ergeren aan de media, de bekende vlaming en populaire cultuur zoals daar zijn jumpen en Tokio Hotel.
Dit betekent dat er niemand interesse zal tonen in deze blog. Tokio Hotel en jumpen zijn namelijk ranzig populair. Geen succes voor deze jongeman dus. Jammer, maar helaas. Zeer helaas, want mijn schrijfsels behoren tot het beste dat Vlaanderen ooit heeft uitgeperst uit de vagina der schrijfsels.
Daarom zeg ik: Respecteer mijn autoriteit en u zal goedheid bekomen. Maak me onnoemelijk kwaad, en het zal een geknars zijn van tanden.
