Hoe lang is ’t  geleden dat de trailer van “De Honingbeek” 
met 2 schimmelkes bij de  rijhal van Overpelt neerstreek?

 Jullie kwamen in onze ponyclub terecht,  
en die keuze was voor ons zeker niet slecht.

 Bij de pony’s waren het toen nogal woelige jaren, 
maar Cynthia kwam en de lucht ging opklaren.

 Want de ponyclub had geen manager en zat in het slop, 
en zonder twijfel nam jij het voorzitterschap op.

  Onze nieuwe voorzitster was Hollands en bovendien ook nog blond !! 
Maar wel eentje die haar draai in Overpelt heel snel vond.

 Jullie gaan niet aan de kant voor wat zwaar werk.  
Dat hadden we bij die eerste cross al direct gemerkt.

 Cynthia en Paul stropten de mouwen en begonnen eraan. 
Ja, die nieuwen van “Van Beek”, … daar kun je wel op aan!

 Van vergaderen en speeches was je eerst niet zo zot. 
Dan dacht je: “Wat moet ik daar allemaal vertellen begot.”

 Maar jouw aanpak bleek de juiste, 
want St. Martinus werd een club die weer bruiste.

  Dat had Toine ook al snel in de gaten, 
en ging in de urneveld ook eens praten.

 De RV schatte jouw capaciteiten ook naar waarde. 
En dus werd je ook nog “first-lady” van de paarden.

 En of dat nog niet genoeg was vond je nog wat tijd. 
Want het viertalleke was zijn commandant kwijt.

 Lesgeven was bij jou nog een verborgen talent. 
En na de les werden de ruiterkes met spelletjes verwend.

 Dus op de ponytornooien stond Cynthia voortaan, 
op het feestterrein met de vlag van St Martinus vooraan.

 Met jou op kamp was telkens heel speciaal, 
Vooral die keer bij Madam Zutendaal.

 Er was dikke miserie met het warm water en de elletriek, 
Maar de sfeer was er weeral magnifiek.

 Eén keer hebben we je ook eens kwaad gezien, 
Dat mag toch ook verteld misschien.

 Iedereen stond erbij, versteend als ijs, 
behalve de mannen van Van Beek raakten niet van de wijs.

 Het managen zit je in het bloed,  
alles lukt jou blijkbaar evengoed.

 Is het nu computeren, les geven, koken of jureren.  
Help, wie zal nu het ponytornooi van 2008 organiseren?

 We mogen echt niet klagen, nou nee.  
Want als voorzitster val jij hartstikke mee.

 Door jouw humor en uitbundige lach …  
is ’t dat iedereen jou zo graag mag!

 We laten je niet graag gaan, echt niet !!!  
En hopen op toch nog een fijne samenwerking in ’t verschiet. 

Verder wensen we jullie een fijne tijd in de nieuwe club over de grens.  
Hopelijk gaat daar met de Nick, Danny, Barry en de pony’s alles naar wens.

 Ginder heel veel succes en pony-plezier,  
En moest het er tegenvallen, . . . kom dan maar rap terug naar hier!

Met het Nationaal kampioenschap nog vers in het geheugen is het van alle Limburgers wel Steven Konings die nog steeds op wolkjes loopt. In het augustusnummer vulde deze ruiter uit Riksingen pagina Limburg al. Het was in het verleden zo dikwijls nét niet, … tot in Ardooie waar hij de barrage van Zwaar won. Daar vielen alle puzzelstukjes in mekaar en beleefde Steven er met grote voorsprong het allermooiste wat hem in al die jaren in het zadel al is overkomen. De ochtend nadien stuurde eigenaar Johan een berichtje “het was geen droom, we hebben echt gewonnen”. Voor Steven de jongensdroom die dan ook echt uitkomt, de meest fantastische ervaring die hem enkele weken later nog steeds kippenvel bezorgt … en al de reacties achteraf, … geweldig!!
Naast Steven was er anders nog een Limburger waarbij Ardooie 2018 voor altijd met hoofdletters in het geheugen gegrift zal staan.

Niets dan bewondering voor nationale titel van Eddy Loos in G-dressuur!

Eddy Loos uit Overpelt, 45 intussen, woont in Open Poort Overpelt, een woonvorm met aangepaste ondersteuning, is vader van Messina die onlangs tot zijn vreugde opnieuw een rijbroek aanschafte,  zoon van Toine Loos … en ruiter! Vooral ruiter!  Ruiter met een grenzeloze inzet, passie en toewijding! Maar wat hem nog het meest typeert is zijn humor en positiviteit.

Als middelste van drie broers opgegroeid in een gezin dat als het ware paardensport ademt en op zijn 7 jaar met Pico heel gretig gestart in de ponyclub. Dat het een vinning ruiterke was geloven we volledig, heerlijke tijden heeft Eddy er beleefd, onvergetelijke ponykampen meegemaakt, geweldige sfeer in de club, een Nationale titel verdiend  in BL en ook verschillende ponyhengsten mogen rijden voor Jan Korsten. Het ging hem wel voor de wind want later bij de paarden kon Eddy de hele reeks provinciale titels verzamelen: van B tot en met Z, telkens met fokprodukten van stal Loos. In alle disciplines voelde Eddy zich thuis: dressuurde tot niveau M2, het springen en crossen zelfs tot Zwaar! Zijn kunde en kennis gaf hij op zijn beurt ook weer door en coachte een van de Peltse ponyachttallen. En dan kwam 16 april 2000 … de dag die dit zalige, zorgeloze leven door mekaar gooide. Eddy kwam tijdens cross Lummen gemeen hard ten val en bange tijden braken aan voor familie Loos.  Totaal van slag richtte Sint Martinus in samenwerking met voetbalvereniging Lindelhoeven als steunactie een mosselfeest in. Zij hadden immers ervaring met zulk een grote organisatie. En groots werd het, 2600 (!!) mensen schoven dat weekend mee aan tafel, voor Eddy.  Hij moest vanaf nul terug beginnen en vocht keihard terug. Aanvankelijk startte de behandeling in Virga Jesse Hasselt, later een revalidatieperiode van 8 mnd in Hoensbroek NL en uiteindelijk hippotherapie in Sittard. Hoeveel voldoening gaf het “pas de deux” optreden wat Eddy en zijn vader mochten tonen, onderandere in de rijschool in Leuven? Bomvolle tribunes, en dat applaus, zo hartverwarmend … deze jongens worden opnieuw stil wanneer ze hieraan terugdenken.

Toen was er de geboorte van “ de Glimburgse ruiters”?
Omdat er in het Antwerpse wel organisaties voor G ruiters waren, reed Eddy daar zijn eerste G wedstrijden. Dit moest in Limburg toch ook mogelijk zijn dacht Toine en samen met Tinneke Korsten, medewerkster van de hippotherapie van Sint Oda zorgden ze in 2014 voor de oprichting van “de Glimburgse ruiters” die momenteel een tiental ruiters tellen en kunnen rekenen op Eddy als vrijwilliger instructeur. Daarnaast zijn er ook nog Karin Vanbaelen, Piet Van Gompel, Servaes Rutten, An Hendrix en Vicky Strijbos die zich belangeloos inzetten voor de vereniging.

En dan moet je op zoek naar een passend paard, eentje voor 200% betrouwbaar als het even kan. Hoe kwam je bij Vainqueur terecht?
Verschillende eigen paarden passeerden de revue, Lorenzo, Nerva en Rani. “Momenteel rij ik met de 20 jarige Vainqueur de Lys, gevonden via Francois Bex bij fam Vranken. Het is een paard met toch wel wat karakter en aanvankelijk ook kijkerig, maar we geven niet onmiddellijk op he? Ik ben er tientallen keren afgevallen en een nat pak aan overgehouden ook, maar intussen zijn we perfect op mekaar ingesteld.” Voor extra bijsturing nam Eddy een lessenreeks bij Kris Haesen uit Neeroeteren, hij gaf gericht specifieke en rij-technische tips waardoor er vooruitgang werd gemaakt. Nu wordt er 3 a 4 keer getraind, regelmatig op wandeling en daar durft Eddy stiekem wel eens een crosshindernisje te pakken en op woensdag, dan traint Eddy gewoon mee met het derde achttal van Overpelt. Daar ligt hij midden in de club en voelt er zich voor 300% aanvaard. Natuurlijk, want Eddy zorgt er altijd voor de humoristische noot. En als hij even hulp nodig heeft, ze staan er.

Ardooie, het nationaal kampioenschap, het was de grote verplaatsing helemaal waard.
Als enige Limburgse deelnemer maakte Eddy de verplaatsing naar de overkant van het land om in de hoogste dressuurreeks als eerste te starten. Maar de proef was af! Mooi gereden, goed voorwaarts en gesteund door veel supporters, de lat lag hoog voor de volgende ruiters. “Er was wel redelijk wat tegenstand, en dan die titel kunnen meenemen is wel speciaal. Vorig jaar in Vissenaken werd ik ook nationaal kampioen, maar deze keer was het toch mooier. De prijsuitreiking met zoveel publiek, ze scandeerden zelfs mijn naam, het applaus,  … het deed zoveel plezier”.

Een oprechte en dikke merci!!
Dan vraagt Eddy om zijn dankbaarheid te vermelden, en liefst nog in grote drukletters. Dit alles zou onmogelijk lukken wanneer zijn vader Toine Loos niet al deze moeite zou doen, alle tijd en opoffering, altijd paraat staan om die kamion te starten, altijd tijd vrijmaken voor de trainingen of wandelingen, samen te paard, de speciale zorgen die het meebrengt.
Alleen zou het me nooit lukken …