Paarden in het wild:

Stel je eens voor hoe een paard vroeger in het wild leefde. Toen had hij alleen zijn tanden en hoeven om zich te verdedigen, tegen zijn vijanden. Daarom was het voor een paard beter om in een kudde te leven. Zo'n kudde werd geleid door een merrie en bewaakt een hengst. Overal loerde gevaar, waaraan de dieren alleen konden  ontkomen door te vluchten. Het zijn daarom echte vluchtdieren. Paarden schikken heel snel. Het zijn daarom ook echte vluchtdieren. Hij houd alles in de gaten met zijn ogen, oren, neus, huid, tastharen en tong. Die gevoeligheid heeft hen vroeger in de wildernis het leven gered.

De taal:

Je hebt vast wel eens een paard horen hinneken. Zo begroeten paarden elkaar, maar het kan ook een waarschuwing zijn. Een ander onderdeel van hun taal is het snuiven. Met dat geluid laten ze merken dat ze bang zijn. Maar paarden kunnen, behalve met hun geluid ook nog een andere manier met elkaar contact maken. Het is net als waneer jij je vriend of vriendin iets wilt vertellen. Normaal praat je met hem of haar. Soms kijk je hem of haar ook wel eens boos aan en de ander weet al wat je bedoeld. Ook jij kunt soms aan de lichaamstaal van een paard zien wat hij bedoeld.

Lichaamstaal van het paard:

- Stevig gesloten mond en open gesperde neusgaten: Ik ben gespannen en bang.

- Flemen: Ik ruik iets heel interessants.

- Oren naar voren: Ik hoor iets voor me.

- Oren naar achter: Ik hoor iets achter me.

- Een oor naar voor en een naar achter: Ik let op wat er voor en achter me gebeurd.

- Oren in nek gelegd: Ik ben chagerijnig / boos

- Hoofd omhoog en naar beneden bewegen: Ik probeer iets dijdelijker te zien.

- Hoofd omhoog gooien: Ik ben geschrokken.

         getypt door: Angelique en Esther

06-05-2007 om 18:58 geschreven door bleske