ik ben peter een man van 52 jaar
door alle ellende die ik heb meegemaakt en nog meemaak,probeer ik nu een andere weg te zoeken.
en die weg is op zoek naar god .zodat god mij misschien kan gaan helpen om alle ellende achter mij te laten,zodat ik mijn zelf geestelijk en lichamelijk beter mag gaan voelen
04-04-2009
In Canada gingen alle remmen los
Lees het getuigenis van Kees Van Beek
"In mijn jeugd was ik een vrij rustig, onopvallend persoon. Toen ik op m'n 21e naar Canada verhuisde, gooide ik echter alle remmen los. Zonder de sociale controle die ik altijd had gehad - op tijd thuis zijn, vrienden die op me letten - ging ik daar bijna elke avond uit. We dronken, rookten, dansten op housemuziek... Ik was vier of vijf avonden per week dronken!"
Kees van Beek (27) is nu weer terug in Nederland. Hij geeft tuinlessen op een school voor moeilijk opvoedbare kinderen, is getrouwd met Arlene en vader van twee kinderen. Maar de woelige jaren in Canada liggen nog niet zo ver achter hem. Als hij nu uit de walkmans van zijn leerlingen de bekende muziek hoort klinken, voelt hij nog steeds dezelfde 'kick'.
"Ik weet precies wat housemuziek met je kan doen!" zegt Kees. "Ik was er in Canada helemaal aan verslaafd. Als ik niet kon dansen, werd ik gek. Het gaf me een gevoel van macht, om zo volledig één te zijn met de muziek. Daar kickte ik enorm op." Uitgaan werd het belangrijkste in zijn leven. Elke avond ging hij op stap. "Ik vertrok om tien uur en kwam vier uur s morgens weer thuis; altijd aangeschoten of stoned. Ik maakte schulden, was slordig in mijn relaties met vrouwen, ik sliep haast niet, terwijl ik wel elke dag naar mijn werk moest... Na verloop van tijd dacht ik: dit is absurd! Ik kon het tempo niet meer bijbenen. Ik had het gevoel dat ik in een draaikolk zat van problemen, waar ik niet uit kon komen."
"Voor het oog had ik alles wat mijn hartje begeerde. Een baan, altijd vriendinnen, geld, veel plezier. Maar ik was niet gelukkig. Ik vroeg me steeds af: waar leef ik nou voor? De mensen om me heen zagen ook dat het slecht met me ging. En als klap op de vuurpijl verbrak mijn vriendin, een vrij serieuze op dat moment, in die tijd ook nog eens onze relatie. Ze zei dat ik eerst maar eens 'vrede met God en met mezelf moest vinden'. Maar hoe moest ik die vinden? Ik was erg verdrietig en gefrustreerd. Die avond, toen ik me weer helemaal zat gedronken had, drong het bange besef tot me door: ik zit zwaar in de problemen."
In die tijd werd ik door een neef in Calgery uitgenodigd voor een feest. Onderweg naar hem toe luisterde ik naar een bandje van een christelijke band, en dat raakte me. Ik wist dat deze mensen de vrede hadden waar ik naar verlangde. Toen ik weer thuis was ging ik lezen in de bijbel. Die had ik, want ik was christelijk opgevoed. Ik las een stukje waar iemand schrijft: Wat ik wil, doe ik niet en wat ik niet wil, dát doe ik juist. Ik dacht: deze man heeft hetzelfde probleem als ik! Ik wíl niet zo leven, maar ik doe het tóch. Hoe kom ik daar uit? Dat vroeg de schrijver zich ook af, want hij zei: Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen? Maar ik dank God door Jezus Christus.... En toen dacht ik: tóch Jezus! Het is toch Jezus die me kan helpen! Daarna ben ik gigantisch gaan huilen en heb God alles verteld, alle details, alle zonden, en ik heb Hem gevraagd in mijn leven te komen. Er kwam een grote vreugde in me, en een sterk besef dat God mijn Vader is. Dat besef is nooit meer weggegaan."
"Na die dag veranderde er veel", vertelt Kees verder. "Tot verbazing van mij - en mijn omgeving! Ik had geen behoefte meer aan drank, of marihuana, of house. Ik vond het zo leeg! Je hebt even lol en dan is het weg. De draaikolk van problemen, de vragen die ik had, alles kwam tot rust. Jezus veranderde mijn denken en mijn interesses. Wat verhard was in mezelf, werd langzaamaan weer zacht.
Nee, mijn oude bestaan hoef ik niet meer terug! Ik ga graag nog een potje poulen of ergens wat drinken, maar dat intensieve uitgaan heb ik niet meer nodig. God heeft die behoeften volledig opgevuld."
Jedidja Pruis
Een christelijke opvoeding, elke zondag naar de kerk, een christelijke school, allemaal goede voorbeelden om je heen, enzovoort. Ik had het allemaal. Voor mij was het geloof dan ook een vanzelfsprekendheid. Ik wist dat Jezus voor mijn zonde was gestorven en opgestaan. Voor die genade ben ik Hem altijd dankbaar geweest. Nooit hoefde ik te twijfelen aan Gods bestaan. Wat ik om mij heen zag was voor mij genoeg bewijs dat Hij aan het werk was in mijn en andere levens.
Tijdens een depressie waar ik vanaf mijn 14e in terecht kwam, voelde ik steeds zijn leidende hand in mijn keuzes. Dankzij het gebed van veel mensen om mij heen is het ook gelukt om uit die depressie te komen. Maar nog steeds leefde ik niet in echte afhankelijkheid van God. In principe verwachtte ik het van mijzelf. Ondanks goede voornemens vergat ik steeds weer uit de bijbel te lezen en trouw te bidden. Ik wilde zo graag, maar ik had de rust niet.
Het was pas een paar jaar geleden dat ik veel meer het verlangen kreeg een echte relatie met Jezus te ontwikkelen. Ik wilde graag weten wat God met mijn leven wilde. Daarom besloot ik om mijn leven meer aan Hem over te geven. Hij gaf mij op een gegeven moment het verlangen om met een stel jongeren uit mijn kerk naar Ethiopië te gaan. Het werd een zendingoriënterende reis. Omdat ik van jongs af aan omringt was door mensen in de zending, hoopte ik er nooit voor geroepen te worden. Het was dan ook een hele stap voor mij om een dergelijke reis aan te willen gaan. Het risico zat erin dat ik alsnog zou horen waar ik al zo lang mijn oren voor had gesloten.
God opende mijn hart voor de mensen daar. We waren onder de hoede van een zendingsechtpaar die ons elke keer weer bemoedigde in ons geloof. Ik zag hoe God mij daar vormde, hoe Hij mij dingen wilde leren door die mensen heen. Terug in Nederland kwam ik erachter hoeveel er tussen God en mij instond. Het individualisme en materialisme waar ik altijd zo aan gehecht was, begon mij tegen te staan. De drang om alles onder controle te houden verminderde. Doordat ik steeds dichter probeerde om bij God te zijn, begon ik er steeds meer op te vertrouwen dat Hij in alles wil voorzien. Ik mocht eindelijk de rust van God binnengaan.
Als het leven soms pijn doet
en de storm gaat tekeer.
in een tijd van moeite en verdriet.
alsof de zon niet meer opkomt
en het altijd donker blijft.
en de ochtend het daglicht
nooit meer ziet.
Juist op die momenten
als het echt niet meer gaat
laat me merken, laat me voelen
dat U werkelijk bestaat.
dat uw armen om me heen zijn
en uw liefde mij omgeeft.
dat ik zal zien, als ik terug kijk,
dat U mij gedragen heeft.
Als ik kom met al mijn vragen
met mijn twijfels en mijn pijn.
met m'n angst en onveiligheid.
dan lijkt de hemel soms van koper.
geen gebed komt er doorheen
en ik verstik in onzekerheid.
Juist op die momenten.....
Heer, wilt U mij helpen
als ik moe ben of verward.
dat het geloof in mijn verstand
ook zal leven in mijn hart.
Wist ik wie God was
Ruud van Delft
Wist ik wie God was. Ik ging wel naar de kerk, gehoorzaamde mijn ouders en zo. Maar echt kennen Hij kende mij wel en heeft alles op alles gezet om een ontmoeting met me te regelen. Niet de leukste manier om met iemand in contact te komen.
De lagere school ging wel aardig. Maar de periode daarna is één groot zwart gat. Ik zat op de technische school. Soms denk ik wel dat ik daar kapot ben gegaan omdat het soms weer boven komt. Gepest worden heeft een invloed op je die je voor de rest van je leven bij blijft. Ik kwam niet meer op straat en zag steeds minder mensen. Op een dag schopte mijn moeder me op straat met de mededeling om eens vrienden te gaan zoeken. Ik kwam in die periode in contact met een neef van me en hij nam me mee naar een zeilkamp. Daar ontmoette ik mensen (christenen) die geïnteresseerd in me waren en me niet gek vonden. Dat was voor het eerst van mijn leven. In die week leerde ik Jezus op een heel andere manier kennen dan dat ik al die jaren van Hem dacht. Hij is echt aanwezig en geeft om me.
Het heeft jaren geduurd om allerlei zaken te verwerken en dat ik niet meer bang hoefde te zijn.
Doordat ik met angst op de arbeidsmarkt stapte kwam ik niet verder dan grondwerker/monteur. Het zware werk is mij fataal geworden en met een versleten rug belandde ik in de ziektewet. Ik moest een ander vak gaan leren, en ik verbaas me elke keer weer als ik terug kijk en Gods hand in mijn leven daarbij terug vindt. Hij was er bij! Ik, het watje van de klas had Gods volle aandacht!
Door de jaren heen mocht ik meer en meer leren, steeds meer zag ik Gods zegenende hand in mijn leven. Er ontstond een drang om niet alleen maar voor mijzelf te leren maar ook met Hem bezig te zijn. Kortom van grondwerker naar accountmanager via automatisering is voor mij een wonder. Maar het mooiste is dat ik nu werk voor Hem.
Ik heb in die periode een meisje ontmoet waar ik nu mee getrouwd ben. Drie kinderen hebben we en het mooiste is om naar hen te kijken zoals God naar mij keek. Zoals die mensen op het zeilkamp ook naar mij keken en daardoor mij leerde naar mezelf te kijken. Maar dan met de ogen van God! Hij is de moeite waard om Hem serieus te nemen. En niet alleen Hij, wij zijn de moeite waard.
Zou je wel eens willen horen hoe Hij over je denkt? Moet je Hem vertellen hoe jij over Hem denkt . Maar pas op Hij luistert echt!
Lees hier de persoonlijke verhalen van mensen die God leerden kennen. Ondanks de soms moeilijke situaties en lastige vragen vertellen deze mensen hoe hun leven een andere wending en soms zelf een hele nieuwe start heeft gekregen. In hun leven maakte het leren kennen van God het grote verschil. Ontdek hoe jouw leven ook een wending kan krijgen.
Matthew: "mijn broer pleegde zelfmoord"
'Je broer is dood.' Mijn vrouw kon de woorden amper over haar lippen krijgen. 'Hij heeft zichzelf met een pistool door zijn hoofd geschoten.' Het jonge, levenloze lichaam van Paul heeft meer dan een week op de koude vloer van zijn appartement gelegen voordat iemand hem vond. Verschillende vragen gingen door me heen. Waarom?
Was er niemand met wie hij kon praten? En hoe was het mogelijk dat het bijna acht dagen duurde
voor het iemand opviel dat hij er niet meer was? Ik voelde me vreselijk schuldig. Had ik hem nou maar beter leren kennen. Had ik hem maar advies kunnen geven en had ik hem maar kunnen verzekeren dat zijn leven heel veel waard was. Maar de harde waarheid is dat ik hem niet kende. Ik had allerlei foto's van hem van vroeger, maar door een vreemde loop van omstandigheden hadden we elkaar nooit ontmoet of gesproken. Ik ben de oudste van zeven kinderen. Onze biologische moeder was zo arm dat ze niet voor mij kon zorgen en had mij afgestaan ter adoptie voordat Paul werd geboren. Weer een man met een drankprobleem en vier kinderen later werd Paul geboren. Door het alcohol- en drugsgebruik van zijn vader werd het gezin dakloos en mijn broers en zusje - David (9), Sharon (7), Mark (5) en Paul (2) - zwierven over straat op zoek naar eten. Een voorganger van een kerk gaf hun vader geld om eten te kopen voor de kinderen. Hij volgde hem en zag dat hij het geld gebruikte om drugs te kopen. Hun vader kocht één hamburger voor de vier kinderen en dwong hen om die samen te delen. Je zou zeggen dat het niet veel slechter met ze zou kunnen gaan. Maar nadat de behulpzame voorganger de kinderbescherming had gebeld, werden mijn broertjes en zusje bij hun ouders weggehaald en ondergebracht bij pleeggezinnen. De kinderen werden verdeeld over verschillende gezinnen en gingen van gezin naar gezin, waar ze fysiek, mentaal en verbaal mishandeld werden. Tijdens vakanties kreeg mijn oma foto's van de kinderen met blauwe ogen en andere blauwe plekken. Toen de autoriteiten onverwacht bij één van de pleeggezinnen binnenvielen omdat ze het gezin verdachten van kindermishandeling, vonden ze mijn broer vastgebonden in een kast, met een hondenriem om zijn nek. Mijn broertjes en zusje gingen verder van het ene slechte pleeggezin naar het andere. Het plan van president Reagan om meer pleeggezinnen te vinden had een negatief effect. Het extra geld wat er voor uitgetrokken werd, trok mensen aan die de kinderen alleen maar in huis opnamen voor het extra geld wat ze daarvoor kregen. Desondanks kwamen de meeste kinderen vele jaren later, mishandeld en met veel problemen, weer samen, doordat een stel uit New Jersey beloofde hen te adopteren. Onze biologische moeder was iemand op de grens van genialiteit en waanzin. De meeste van ons kregen bij onze geboorte iets van haar intelligentie en creativiteit mee. Paul was mentaal iets minder snel, waarschijnlijk door het drugsgebruik van zijn vader. Ik was 8 jaar ouder dan Paul en hoewel ik met al mijn andere broertjes en zusjes gepraat had (ook de twee die na Paul geboren waren), heb ik Paul nooit ontmoet of met hem gesproken. Hij was het kleine broertje dat beschermd werd door David, Sharon en Mark. Hij leefde in zijn eigen wereldje. Hij begreep veel dingen niet helemaal, maar hij wist wel dat zijn broers en zus van hem hielden. Dus waarom? Waarom pleegde hij zelfmoord? Hij had het misbruik uit zijn kinderjaren overleefd en hij was inmiddels zelf volwassen geworden. Er lag een beter leven voor hem. Deze vraag bracht herinneringen bij me boven aan mijn eigen zelfmoordpogingen toen ik een kind was. Ik was vijftien en vreselijk alleen. Ik herinner me dat ik het album 'The Wall' van Pink Floyd luisterde. Nadat ik het nummer 'Goodbye Cruel World' had geluisterd, pakte ik een mes en sneed mijn polsen door. Dat was niet de eerste keer. Maar het was wel de eerste keer dat ik in het ziekenhuis terecht kwam. Ik herinner me dat ik in mijn kamer zat te huilen. Doordat ik erg onzeker was hing ik erg aan iedereen die een beetje stabiliteit bracht in mijn leven. Mijn opa, mijn enige positieve mannelijke rolmodel, was pas overleden. Mijn ouders maakten veel ruzie en het werk van mijn vader en zijn nachtelijke drinkpartijen maakten dat ik me erg onzeker voelde. Mijn moeder ging vaak uit met vrienden, terwijl ze mij alleen achterliet met heel veel tijd om na te denken. Ik zag een wereld vol met ruzies, haat, boosheid, bedrog, dood en geweld. Ik was artistiek en werd vaak gepest door de stoerdere jongens op school. Ik was wel populair, maar op een of andere manier leek alles oppervlakkig en voelde ik me erg leeg en alleen. Ik las de Bijbel en droomde ervan om naar de hemel te gaan die de Bijbel beschrijft - een plaats gevuld met Gods liefde en vrede, een plaats waar iedereen met elkaar op kan schieten. Ik herinner me dat ik God telkens weer smeekte om mijn leven te nemen en me naar de hemel te laten gaan. Heel wat hechtingen en heel wat bezoekjes aan de psycholoog verder besloot ik om de rit uit te zitten en te stoppen met mijn zelfmoordpogingen. Er is iets gebeurd wat me totaal heeft veranderd. Op een avond verscheen Jezus aan me in een droom. In de droom zat ik op het strand en Hij liep over het water. Jezus droeg een wijnrood gewaad en er liepen engelen voor hem. Hij leek wel zo groot als een gebouw met zeven verdiepingen. Hij keek me recht aan en zwaaide. Zijn ogen doorboorden me. Ik voelde zijn liefde diep doordringen in mijn ziel en mijn hart. Zijn liefde spoelde als een golf over me heen. Op het moment dat we elkaar aankeken begreep ik eindelijk de liefde van God. Op dat moment realiseerde ik me dat God een doel had met mijn leven. Snel knielde ik neer om Hem te aanbidden en plotseling was de droom weg en lag ik in bed te huilen als een klein kind.
Jarenlang had ik gedacht dat mijn leven een fout was. God maakt geen fouten. Hij heeft een doel met me. Zelfs als er niemand anders van me zou houden, dan houdt God nog steeds van me. Jezus Christus hield zo veel van me dat Hij zelfs bereid was om voor me te sterven aan het kruis. Hoewel Hij me zou gaan gebruiken om dingen te doen waardoor ik de komende jaren voor veel mensen iets zou betekenen (ik leidde onder andere hulpverlening voor daklozen op de plek waar Paul als kind dakloos was geweest), was Hij niet geïnteresseerd in mijn talenten of het werk dat ik zou kunnen doen. Zijn interesse ging uit en gaat uit naar mijzelf. Hij wil een relatie met mij. De jaren nadat ik tot bekering was gekomen heeft God mijn leven enorm gezegend. Ik had geen idee hoe fantastisch mijn leven zou worden en verdrietig genoeg zou ik die zegeningen nooit ervaren hebben als mijn zelfmoordpogingen gelukt zouden zijn. Jezus houdt ook van Paul. God had een doel met Pauls leven. Helaas heeft Paul dat doel nooit gevonden. Ik vraag me af of iemand Paul over Gods liefde heeft verteld, of over redding en genade. Ik ben me gaan realiseren dat God bij me was tijdens die momenten in mijn leven dat ik ontzettend eenzaam was. Hij hield me vast toen ik in de duisternis zat. Toen mijn hart brak, brak Zijn hart ook. Gods hart is nog steeds gebroken om Paul, en breekt om elk van Zijn schepselen die denkt dat het leven niet de moeite waard is
Diane kreeg haar belangstelling voor het paranormale met de paplepel ingegoten.
Haar vader sprak vaak over andere dimensies of geesten, waardoor Diane ook
zelf boeken over deze zaken ging lezen. Toen ik vijftien was, volgde ik een
meditatiecursus, vertelt Diane. Mijn medecursisten waren verbaasd dat ik al zo
ver was. Ze dachten dat ik wel een heel oude geest moest zijn. Voor een puber
is het natuurlijk fijn om te horen dat je zo bijzonder bent. En nu wist ik ook
waarom ik niet goed kon opschieten met leeftijdgenoten en op school vaak gepest werd
; ik was immers veel ouder! Door zo over mezelf te denken ging ik echter wel
neerkijken op andere mensen In de loop van
de jaren stelde ik voor mezelf een godsdienst samen uit elementen van Hindoeïsme,
Boeddhisme en Taoïsme. Ik geloofde in reïncarnatie - dat je door veel levens heen
jezelf ontwikkelt om uiteindelijk op te gaan in het goddelijke. Ik geloofde dat God
een energie was, die alles doorstroomde.
Onder invloed van het Sjamanisme begon Diane met rituelen, waardoor ze haar omgeving
en toekomst zou kunnen beïnvloeden. Ik mediteerde en probeerde met rituelen
goede dingen te bewerken. Maar de gedachte dat alles om mij heen eigenlijk kwam
door mijn toedoen, maakte dat ik me erg verantwoordelijk voelde. Ik leefde dan ook
voortdurend in angst. Tijdens haar studie pedagogiek kwam Diane in contact met een
studiegenote die christen was. We praatten veel over het geloof. Soms ging ik bij
haar eten en dan bedankte ze God voor het eten. Dat vond ik zo naïef. Om te denken
dat God een Persoon was. Daar kon ik absoluut niet in geloven. Maar vanaf die tijd
gebeurden er steeds meer toevallige dingen, die mij op de Bijbel wezen. Ik las ergens
een Bijbeltekst of hoorde iets op de radio en telkens waren dat antwoorden op vragen
waar ik mee rondliep. Dat gebeurde zo vaak dat het niet meer toevallig kon zijn.
Op een dag kwamen er mensen aan de deur met een enquête over het geloof. Ik vond
dat wel leuk, dus ik legde het een en ander uit. God is energie, Jezus een hoog
geïncarneerde geest, enzovoorts. Toen ik naar boven liep, dacht ik: Zo, dat heb je
mooi verteld. Binnen las ik het boekje door, dat ik van hen gekregen had. Het ging
over het christendom en hoe Jezus de weg naar God is. Terwijl ik het las, voelde ik
dat God tegen me zei : Ik ben de Levende God. Ik heb altijd van je gehouden.
De tranen rolden over mijn wangen en ineens wist ik het zeker: wat hier staat is
allemaal waar!
Daarna heb ik gebeden: God, als U dan echt bestaat, wil ik U leren kennen.
Dat heb ik ervaren toen ik enkele weken later in de kerk van mijn vriendin kwam.
Ik weet niet meer waar de preek over ging, maar ik ging weg als een ander mens.
Ik had het gevoel dat ik overstroomde van een vreugde en liefde, die niet van
mezelf konden zijn. Toen, en nu nog, wist ik zeker dat God een persoonlijke
God was en dat Hij van me hield. Bij Hem mag ik mezelf zijn en dat geeft zoveel rust!
Alles viel op z'n plaats. Ik was thuisgekomen.
Na haar besluit Jezus te willen volgen, kwam Diane in contact met de duistere
kant van de geesten die ze altijd had gediend. Op een ochtend werd ze wakker,
met het angstige gevoel dat er iets zwaars op haar lag. Het leek alsof ik half
doodgedrukt werd.
Mijn zogenaamde geleidegeest was ineens niet meer zo'n serene engel maar een
monster, dat me bespotte en kapot wilde maken. Toen ik riep: Jezus, help me!,
ging het gevoel onmiddellijk weg.
Het kon de naam van Jezus niet verdragen. Later las ik in de bijbel dat de boze zich kan
voordoen als een engel van het licht (2 Korintiërs 11 vers 14).
Wat goed voelt, hoeft dus niet
goed te zijn! Door deze ervaring heb ik mijn oude geloof in zijn ware gedaante gezien
Ik zie nu ook dat we onszelf niet kunnen verlossen, wat ik wel altijd dacht.
Alleen Jezus kan de kloof tussen God en ons overbruggen.
Ik ben blij dat ik door Hem nu bij God mag horen.
En dat nieuws geef ik ook graag weer door!
Geloven in Jezus èn New Age?
Dat kan niet, zegt Diane, nu ze naast vele wereldgodsdiensten ook de Bijbel
heeft bestudeerd. Neem reïncarnatie; je hoeft niet meer te groeien naar volmaaktheid,
als Jezus al je zonden heeft vergeven. Het christendom is zo totaal anders.
Alle wereldgodsdiensten gaan ervan uit dat je de hemel moet verdienen door
goede werken en geestelijke ontwikkeling. In het christelijke geloof gaat dat net andersom.
In plaats van dat wij naar het goddelijke moeten opklimmen, is de God van de Bijbel
naar ons toegekomen. Jezus is voor ons gestorven en opgestaan, zodat wij een nieuw,
eeuwig leven met God kunnen leven. Het enige wat wij moeten doen om er deel aan te
krijgen is in dankbaarheid deze liefde van God aanvaarden. En hoe kan God een
onpersoonlijke kracht zijn? Iemand zei eens: Een rivier stroomt nooit hoger dan haar bron.
Als wij, als mensen, al kunnen denken en een bewustzijn hebben, hoeveel temeer dan onze Schepper!
Heel mijn leven kom ik al in de kerk. Mijn ouders namen me mee toen ik klein was
en, zoalsdat wel vaker gaat, werd ik geacht mee te gaan. Elke zondag, twee diensten!
Geloof, dat was niet leuk...
Toen hij puber werd ging dat ook niet goed. Hij wilde niet meer mee, zette zich in
alles af tegen God, kerk en zijn ouders. Hij ging uit, ging rotzooien met drugs,
meiden, feesten en dat ging zo een aantal jaar door.
God bestond niet voor hem, in ieder geval niet in de kerk, dacht hij.
Ik zag daar niks van Hem, en de mensen... die keken je vaak raar aan vanwege
je kleding of gedrag.
Toch, als ik heel eerlijk was geloofde ik wel dat God bestond. Dat heb ik altijd gedaan.
Alleen was het beeld dat ik van Hem had erg negatief, ik kende Hem niet.
Vaak dacht ik dat Hij boos was en mensen straft als ze zich niet aan
de regeltjes houden. Zo'n God hoefde ik niet.
Op een gegeven moment raakte zijn leven in een slip.
Zijn verkering liep stuk na 3 jaar, en hier en daar had hij vrienden waar het echt
niet meer goed mee ging (vanwege hun ongezonde levensstijl). Hij liep mentaal
vast en was erg ongelukkig. Van buiten zag het er goed uit, lekker feesten, een giga mooi appartement, eigen bedrijfje opgericht, maar van binnen... Ik was doodongelukkig.
Het was toen dat ik tegen God zei: "Als U er bent en als U dan goed bent,
laat het me dan zien. Als U dat doet, ga ik leven met U. Zo niet, dan stop ik er mee."
Hij deed het. In de bijbel ging ik hele nieuwe dingen lezen en van kennissen hoorde
ik en zag ik dat het inderdaad zo was. Hun leven was gaaf, heel, blij.
Toen dat gebeurde heb ik een gok gemaakt, samen met een vriend. Ik heb samen
met Hem gebeden en tegen God gezegd; "God, ik ken U niet, maar in mijn hart
geloof ik wel dat U bestaat en van me houd en juist NIET boos op me bent,
maar me alles wat ik verkeerd heb gedaan vergeeft. Ik wil graag samen met U
leven en U beter en beter leren kennen."
Dat is gebeurd. Nu een aantal jaren later vind ik leven met God nog steeds geweldig.
Hij is, hoe gek het ook klinkt misschien, mijn beste vriend. Hij houdt echt van mensen,
meer dan je door iemand op aarde ooit geliefd kan worden. En dat zijn niet alleen
woorden gebleven in de bijbel. God heeft in de afgelopen jaren in alles wat ik nodig
heb gehad meer dan ruim voorzien. Als ik dat ga opschrijven heb ik net even wat meer
pagina's nodig.
In ieder geval is wat ik tegen jou als lezer wil zeggen: Jaap heeft gevonden: God.
Maar eigenlijk was het al veel eerder: God heeft gevonden: Jaap!
Tijdens het eerste jaar dat ik studeerde, ging het niet meer. De pijn, eenzaamheid en verwarring dreven me ertoe de pillen te nemen. Een mist in mijn hoofd die maar niet optrok, het gevoel dat het leven niets te bieden had, dat ik alleen voor de grap door God gemaakt was zodat Hij om me kon lachen, het gevoel dat de dood een eindeloos beter alternatief zou bieden dan het leven. Dat waren mijn gedachten en zo voelde ik me terwijl ik opgroeide, tijdens mijn hele middelbare schooltijd, hoewel ik uit een liefdevol gezin kwam dat geloofde en dat me leerde dat we hoop kunnen vinden in God, doordat Jezus aan het kruis voor ons gestorven is. Maar om de een of andere reden legde ik de link niet dat die hoop het antwoord zou zijn op mijn constante wanhoop. Door de depressie en het gevoel dat ik volledig los stond van alles en iedereen wat er echt toe deed, maakte ik een aantal jaren door waarin ik steeds dieper wegzakte. Af en toe bereikte ik een absoluut dieptepunt en lukte het me daarna om weer een beetje op te krabbelen, maar als ik dan weer wegzakte probeerde ik een einde aan mijn leven te maken. Het moeilijkste moment kwam tijdens het eerste jaar van mijn studie. Ik dacht dat ik eindelijk ontsnapt was aan de verpletterende gevoelens van wanhoop die ik had gehad toen ik opgroeide. Ik was goed in mijn hoofdvakken, ik was verloofd met een man wan wie ik hield, ik had een fantastische baan en heel veel goede vrienden. Maar tijdens dat eerste jaar liep alles fout. Een vriendin uit mijn kinderjaren kwam om bij een auto-ongeluk. Een paar weken later kreeg ik ruzie met een van mijn goede vrienden en kwam het zo ver dat we niet meer met elkaar praatten. Een paar dagen daarna kreeg ik een telefoontje van mijn ouders om me te vertellen dat mijn vader ziek was en dat hij onderzocht zou moeten worden, omdat ze niet zeker wisten wat er met hem aan de hand was. Tijdens deze periode had ik last van zware migraine. Mijn werk en mijn cijfers begonnen er echt onder te lijden, maar ik dacht: "Het komt allemaal wel goed, want ik heb mijn verloofde nog." Terwijl dit allemaal speelde vocht ik ervoor om het verborgen te houden en door te gaan en ik vroeg aan God of Hij in wilde grijpen en alles op een of andere manier in orde wilde maken. Twee weken later belde mijn verloofde me op om te vertellen dat hij al twee maanden vreemdging met een van mijn beste vriendinnen.
Op dat moment besloot ik dat ik geen God nodig had die alles waar ik me aan vasthield weggooide. Ik begon me aan andere dingen vast te houden: alcohol, drugs en relaties. Maar tegen het eind van het semester stortte ik in. Ik haatte mezelf om de dingen die ik gedaan had. Ik had het gevoel dat ik niets meer had om voor te leven.
Als God niet ingegrepen zou hebben in mijn leven, zou ik er nu niet meer zijn. Ik zou mijn familie en vrienden veel lijden aangedaan hebben en ik twijfel er niet aan dat ik niet naar de hemel zou zijn gegaan.
Op een avond begon ik wat pillen te nemen die ik nog had liggen, met de bedoeling een overdosis te nemen. God redde die avond mijn leven door me in slaap te laten vallen voordat ik genoeg pillen kon nemen om echt grote schade aan te richten. Op dat moment wist ik dat ik meer nodig had in mijn leven, meer dan alleen een vrijkaartje naar de hemel. Ik stortte mijn hart uit bij een collega en vriendin, Chrissanna, net voor de Kerstvakantie. Ik vertelde mijn hele verhaal aan haar. Zij vertelde me dat geloven in God en Jezus Christus meer betekent dan alleen redding na de dood en dat God ons kracht geeft om dit leven door te komen. God verandert nooit en laat ons nooit in de steek - we kunnen ons vertrouwen volledig op Hem stellen.
Na alles wat er gebeurd was, was ik nog steeds sceptisch, maar ik realiseerde me dat ik nooit echt de controle over mijn leven had gehad en de dingen waar ik tot nu toe mijn zekerheid uit gehaald had, zouden me keer op keer teleurstellen. Twee weken later, op Kerstavond, beleed ik alles aan God, deelde de pijn in mijn hart met Hem, vertelde ik Hem dat ik altijd al in Hem en Zijn redding geloofd had, maar dat ik Hem niet alleen na de dood nodig had, maar ook al in mijn leven nu. Op dat moment gaf ik mijn leven aan Hem.
Sinds dat moment heeft Christus me geholpen over mijn angsten en wanhopige gedachten heen te komen. Ik leer meer en meer dat mijn Onwankelbare Redder mijn hoop is. Ik ben erachter gekomen dat ik elk moment van de dag tot Hem kan bidden en dat ik mijn zorgen aan Hem kan geven. Hij heeft me geholpen de pijn van de afgelopen drie jaar aan Hem te geven en om het eindelijk met anderen te gaan delen en erover te praten. En het ene waar ik altijd bang voor was en waar ik altijd voor vluchtte, het delen van Zijn liefde met anderen en het idee van Hem dienen, is nu het verlangen van mijn hart. Ik voel me nu niet langer meer alleen, want Hij heeft niet alleen Zijn liefde laten zien door Zijn Geest die in me werkt, maar Hij heeft me ook goede vrienden gegeven die niet alleen begrijpen wat pijn is, maar ook weten dat God pijn kan veranderen in vreugde. Hoewel ik nooit perfect zal zijn tot de dag dat God me thuis roept en ik naar de hemel zal gaan, verlang ik ernaar om mijn vertrouwen op God te stellen en zijn wil te zoeken voor mijn leven, want dat geeft me de meeste vreugde en vrede.
Ze zat op de beste scholen, maar kreeg van huis uit weinig ouderlijke zorg en aandacht mee. Zo leerde de Oostenrijkse Dagmar al jong haar eigen toekomst in handen te nemen. Haar intelligentie en talenten boden haar een veelbelovende toekomst. Door hard en doelbewust te werken had ze een succesvolle en internationale carrière. In materieel opzicht ging het Dagmar voor de wind, en ze kon zich alles veroorloven.
Maar in haar binnenste bleef het leeg. Ze kreeg last van vreetbuien of tijden van zelfuithongering. Ze probeerde haar leven te vullen met werken, maar had te vaak drank nodig om in de drukte staande te blijven. Op een gegeven moment maakte ze heel bewust een keuze om haar carrière stil te zetten en te gaan zoeken naar iets wat de leegte in haar kon vullen.
"Op de één of andere manier heb ik altijd geweten dat God bestond", zegt Dagmar. "Ik wist niet wie of wat Hij was. Maar het christendom dat ik uit mijn geboorteland kende trok me niet aan. Het was een geloof van machtsvertoon, een geschiedenis van Inquisitie en een naakte man aan een kruis.
Ik besloot op zoek te gaan. En ik zocht in elke richting." Dagmar begon met meditatie en yoga. Daarna van alles wat geestelijke verlichting beloofde. Ze bezocht healing seminars, New Age cursussen, metafysische studies (een wetenschappelijke benadering van het onzichtbare) en alles wat diepere kennis leek te bieden. "De cursussen voedden mijn analytische geest, die alles wilde begrijpen", vertelt Dagmar.
"Ik kreeg steeds meer inzicht in de geestelijke wereld. Maar het bracht geen bevrijding. Integendeel. Je hebt voortdurend het gevoel dat er een wortel voor je neus wordt gehouden, die je telkens verder lokt, zonder dat je hem te pakken krijgt."
Zo werd Dagmar stap voor stap in die geestelijke wereld getrokken. "Je gaat anders denken, anders voelen. Ik sprak alleen nog maar met mensen die ook met die geestelijke wereld bezig waren, en raakte alle realiteitszin kwijt.
Mijn hart werd kil, ik had geen gevoel meer voor mensen. Als ik op die weg door was gegaan, had er bij wijze van spreken iemand voor mijn neus onder een auto terecht kunnen komen, terwijl ik er onbewogen naar zou kijken en denken 'dat is zijn karma'. Ik voorspelde de toekomst en nam beslissingen via de Chinese wijsheidsleer I-Jing. Ik verdiepte me in occulte zaken." Langzamerhand kreeg ze het gevoel dat ze gek werd van het voortdurende manipuleren van de geest, van het continu met zichzelf bezig zijn. "Ik schreeuwde het uit naar die God die zich maar niet liet kennen, en gaf Hem uiteindelijk twee weken als een soort 'ultimatum' om mij de waarheid te doen zien. Ik wilde niet meer op die manier verder leven."
Er begonnen dingen te veranderen. Ze bracht een bezoek aan haar zus, een gelovig christen, die het opviel hoe slecht Dagmar eruit zag. Haar zus vroeg of ze voor Dagmar mocht bidden. De naam Jezus viel. "Ik dacht: Jezus? Dat heb ik nog niet onderzocht. Het was net of er ergens een lichtje ging branden, kleine vlindertjes van hoop fladderden in mij op." Met hulp van ervaren christenen om haar heen, leerde Dagmar de vrijheid van Jezus kennen. Het was alsof ze van de duisternis in het licht stapte. Maar het ging niet vanzelf. Het bleek een strijd te zijn om vast te houden aan het geloof dat ze nu gevonden had. "Ik was bang om weer in een verkeerde stroming terecht te komen, dat opnieuw zou blijken dat ik in een leugen geloofde. Maar ik bleef vasthouden, en merkte dat ik niet in mijn vertrouwen werd beschaamd. Ik kreeg steeds weer voldoende kracht om door te gaan." Dagmar vond een kerk waar ze zich thuis voelde en waar ze de basis van het christelijk geloof goed leerde kennen.
"Ik kan niet zeggen dat het leven nu makkelijk is geworden. Het verleden blijf ik meedragen. Maar God bevrijdt mij langzamerhand van de nare herinneringen. Ik hoef de strijd niet meer zelf te vechten. Dat heeft Jezus voor mij gedaan."
Als wij aan mensen vertellen dat we christen zijn, rollen ze soms over de grond van het lachen. 'Jij - naar de kerk?!'. Ik kan me zo'n reactie heel goed voorstellen. Dat deed ik zelf vroeger ook. Ik vond het hele geloof belachelijk! Maar nu ik Jezus heb leren kennen, weet ik dat het anders is. Het is het mooiste wat me ooit is overkomen.
Aan het woord is Melcha (38). Samen met haar man Peter (40) vertelt ze het verhaal over de laatste twintig jaar van hun leven. "We leerden elkaar kennen toen ik 17 was", zegt Melcha. "Ik woonde toen op mezelf, maar dat beviel me niet. Op een avond nodigde Peter me uit bij hem te blijven en ik ben eigenlijk nooit meer weggegaan..." In de jaren daarna kregen ze twee kinderen, een dochter en een zoon. Beide zwangerschappen verliepen moeizaam. Melcha: "Toen ik in verwachting was van onze tweede had ik alle complicaties die je in een boek kunt vinden. Na een zware en te vroege bevalling moest het kindje direct worden gereanimeerd. Hij hield er verschillende lichte handicaps aan over." Ook verdere problemen werden het jonge gezin niet bespaard. Melcha: "Mijn vader overleed, Peters ouders overleden, we hadden financiële rottigheid, ik kreeg zelfs beginnende baarmoederhalskanker... Alles kwam tegelijk."
In die tijd begon Peter belangstelling te krijgen voor het geloof. "Zondagochtend, als ik om een uur of twaalf uit m'n bed kwam, keek ik wel eens naar een programma van een Amerikaanse dominee, Schuller", vertelt hij. "Ik vond het wel aardig. Na verloop van tijd vond ik het zelfs meer dan aardig en ging ik er speciaal voor zitten." Melcha: "En ik werd daar zo giftig over! Ik stond met de afstandsbediening in de kamer, om die TV maar uit te krijgen."
Boekjes over de Bijbel, die ik dus woedend achterin een kast smeet
Maar Peters belangstelling bleef. Hij sprak ook met een bevriend stel over het geloof en kreeg van hen boekjes over de Bijbel. "Die ik dus woedend achterin een kast smeet", vult Melcha aan. "Ik begreep niet waar hij mee bezig was."
Toch verontrustte het Melcha dat ze zo woedend op deze dingen reageerde. "Ik kon de woorden 'God' en 'Jezus' niet uit mijn mond krijgen, zo kwaad was ik. Bovendien had ik altijd enorme angsten. Ik durfde 's avonds niet alleen thuis te zijn, bang dat ik mezelf iets aan zou doen. Peter begreep daar niets van. Maar ik vermoedde dat het iets te maken had met dingen die ik vroeger had gedaan. Glaasje draaien, geesten oproepen. En ik begon te denken: als ik van die angst af wil, moet ik misschien toch bij het geloof zijn." Peter en Melcha besloten advies in te winnen bij hun gelovige kennissen. Die kwamen nog dezelfde avond. Melcha: "Ik begon te vertellen en onze kennissen vertelden over Jezus en over het geloof. Maar telkens als ik de naam 'Jezus' wilde noemen had ik het gevoel dat mijn keel werd dichtgeknepen.
En ik begon te denken: als ik van die angst af wil, moet ik misschien toch bij het geloof zijn
Echt letterlijk. En mijn stem werd dan heel zwaar, alsof het van onderuit m'n tenen kwam. Het was heel beangstigend."
"De hele avond bleven we praten. Uiteindelijk vroegen ze of ik op m'n knieën wilde gaan om Jezus te vragen in mijn leven te komen. Dat wilde ik wel graag, maar het lúkte gewoon niet. Een paar uur later, het was ondertussen diep in de nacht, vroegen ze het weer, en toen lukte het wel. En wat er toen door me heenging; ik voelde me zo bevrijd! Alles viel van me af. Die angsten, die rare stem. Ze zeggen wel eens: je wordt opnieuw geboren, maar zo is het ook echt! Ik heb wel een uur gehuild, alle emoties kwamen eruit.
Alles viel van me af. Die angsten, die rare stem.
Maar tegelijk was ik ook zo blij. Ik kon wel van de daken schreeuwen dat Jezus echt bestond."
Bij Peter ging het allemaal wat rustiger, maar ook hij gaf in de weken daarna zijn leven over aan God. "Het verandert je totale leven", vertelt hij. "Ik zag het aan Melcha, ze was een heel ander mens. Aan mezelf merkte ik bijvoorbeeld dat ik sneller iets van iemand aannam. Ik bood soms zelfs m'n excuses aan - dat zou ik vroeger nooit doen!"
Familie en vrienden van Peter en Melcha reageren vaak lacherig op hun 'bekering'. Zelf zijn ze er ontzettend blij mee. Melcha: "Ik zeg wel eens: ik ben dol op m'n man en kinderen, maar dat Jezus in mijn leven is gekomen, is het mooiste wat me ooit is overkomen. Daar kan niets tegenop!".
Als wij het probleem zelf willen vasthouden en ons er op fixeren dan blijven we er mee zitten maar als we het aan Jezus geven en het loslaten dan zul je zien dat het probleem verdwijnt. Het is namelijk jouw probleem niet meer. Je hebt er afstand van gedaan.
Door je relatie met Jezus zul je veel intensiever leven! Het leven is boeiender! Je ziet alles vanuit een heel ander perspektief. Met God spring je over heuvelen en beklim je bergen. Geen berg is meer te hoog voor je. Geen weg onbegaanbaar. Want Hij, de God van alle dingen, gaat voor je uit. Hij is de Alpha en de Omega, het Begin en het Einde, de Eerste en de Laatste. Hij kan jou zegenen in je ingang en je uitgang, in je zitten en je opstaan, je slapen en je ontwaken. Met Hem is je leven groots, een groot avontuur.
Door kleine toevalligheden kan het leven een ingrijpende wending nemen. Soms hangt het leven zelfs aan een zijden draadje. Dat ondervindt Jaïrus, als hij hulp zoekt voor zijn ernstig ziek kind. Hij baant zich een weg door de menigte, en smeekt Jezus met spoed te komen. Dan volgt er een rampzalig oponthoud, een incident op de weg. Iemand anders krijgt de aandacht van Jezus, terwijl nu net iedere minuut telt! De spanning stijgt, en wat Jaïrus vreest gebeurt: zijn dochter sterft. Jezus’ hulp komt te laat. Opmerkelijk is dat Jezus dan niet in paniek raakt. De situatie loopt Hem niet uit de hand en dat wil Hij ook overbrengen aan Jaïrus door hem op te roepen niet bang te zijn en te blijven geloven. Ook ons roept Jezus op om te blijven geloven, juist als het anders gaat in ons leven dan we hopen, dat Hij onze sterke God, ons houvast blijft.
Er wordt altijd maar over 5 zintuigen gesproken. Je kent ze wel: reuk, smaak, gevoel, gehoor en gezichtsvermogen. Dit zijn zintuigen waarmee we waarnemen in de natuurlijke wereld. Maar wist je dat we een soort zesde zintuig hebben waarmee we waar kunnen nemen in de geestelijke wereld. Wij zijn immers niet alleen mensen van vlees en bloed maar ook mensen die deel uitmaken van de geestelijke wereld. Daar sta je niet zo gauw bij stil, toch? Maar God heeft ons uitgerust met zintuigen of met iets waar we ook mee waar kunnen nemen in de geestelijke wereld, zoals bijv. geestelijke oren en geestelijke oren. Dat is belangrijk voor onze geestelijke bestemming. Wij zijn allemaal mensen met een geestelijke bestemming want het leven houdt hier een keer op. Dan gaat ons leven door in de geestelijke wereld. God is het Hoofd van zowel de geestelijke als de stoffelijke wereld. Hij is het Hoofd van alles wat bestaat. Je bestemming is om God te dienen, om Hem te aanbidden in geest en in waarheid. Daartoe heeft God ons geschapen.
"Een arm mens wordt zelfs door zijn vriend gehaat, wie rijk is heeft veel vrienden."
In nood leert men vrienden kennen!
Wie arm wordt verliest veel, waaronder vaak vrienden. Mensen blijken veelal onbarmhartig. De Here Jezus zocht juist de armen en outcasts uit om mee om te gaan. Waarom? Ze hadden niemand. Geen hulp, geen vriend, geen levensgezel. Voor hen was Hij vriend en vader, hulp en troost.
Wie rijk is, heeft veel vrienden, denk aan de jongste zoon uit de gelijkenis van de verloren zoon. Maar ook dat is geen onverdeeld geluk. Zijn het vrienden vanwege onze weelde en welvaart of om wie we persoonlijk zijn? En voor onszelf: ben ik iemands vriend om te profiteren of om iets voor iemand te betekenen?
Als het vast zit op uiterlijkheden dan is dat een wankele basis. Als deze omstandigheden veranderen, dan verandert onze vriendschap. Als het ons gaat om het hart van de ander, dan blijft dat een goede basis wat er ook gebeurt.
God wil je helpen bij al je moeilijkheden. Zeg nou niet dat dat niet voor jou is of dat dat bij jou niet helpt. God wil jou ook helpen. Alleen, ben jij bereid om je leven naar Gods wil in te richten? Als je daar volmondig ja op kunt antwoorden, zal je grote dingen van God in je leven zien. Het heeft te maken met jouw geloof. Waar geloof jij in? Geloof jij dat God jou uit de problemen wil halen? Of heb je twijfels. Laat geen twijfels in je hart toe maar vertrouw! En neem een besluit om je leven in te richten volgens de richtlijnen van God. Die vind je in de bijbel. Lees de tien geboden eens door in Deuteronomium 5. Vraag om vergeving voor geboden van God die je overtreden hebt en besluit om daar naar te leven. Als je er moeite mee hebt mag je me mailen. Misschien kan ik je nog wat tips geven in jouw specifieke situatie. Lees ook in het Nieuwe Testament dat een mens die bij bepaalde zonden blijft, niet in het Koninkrijk van God kan komen. Als je bij bepaalde zonden blijft, luistert God niet eens naar je, want Hij luistert niet naar zondaars, alleen naar diegenen die om vergeving van hun zonden gevraagd hebben en niet meer zondigen. Lees met betrekking hiermee I KORINTIERS 6 VERS 9-10-11 en OPENBARING 21 VERS 8 Neem een besluit om die dingen zeker niet meer te doen en je zult in de overwinning leven. Gods Geest zal je verder leiden naar hogere hoogten.
Ik ben peter, en gebruik soms ook wel de schuilnaam peer.
Ik ben een man en woon in tilburg (nederland) en mijn beroep is tuinman.
Ik ben geboren op 20/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: klussen tuinieren en computer.
mijn doel is
op zoek naar god
is mogelijk! Voor iedereen, want God is een rechtvaardig God. Maar het heeft met je eigen wil te maken. God biedt ontsnapping aan maar wij kunnen het afwijzen en door blijven gaan met ons eigen leventje. Vaak denken mensen: Ik ben zo slecht nog niet. Maar dat is een verkeerde denkwijze. Jezus zei dat alle mensen slecht zijn en verlossing van de zonden nodig hebben. Hij zei dat er geen mens goed is. Maar door Hem kunnen we het in orde brengen met God. Hij is de Middelaar tussen God en mensen. Hij pleit voor ons bij de Vader in de hemel. Maak vandaag je keuze en als je die al gemaakt hebt, neem je kruis dan op je en verloochen je zelf! God bless you!
