Reizen is ook willen leren. Reizen moet zijn proberen te begrijpen. Kritische en humoristische opmerkingen en vaststellingen. Kortom heel veel ervaringen.
Van sprookjes met kabouters, monsters en koningen.
Van sprookjes met kabouters, monsters en koningen.
Griezel, griezel, spook, whoeaaaaaaaaaa!
Kabouters en monster kunnen wij ontmoeten in pretparken en op het witte doek. Ik ben ze nog nooit in levende lijve tegengekomen.
Koningen en hun familie en gans het instituut ook niet, maar ze bestaan nog altijd.
De geschiedenislessen dwongen de jeugd, dus mijj ook, om al het wapengekletter, bloederige veldtochten, huwelijken al dan niet uit berekening, gekopte bruiden, en hun geopolitieke manipulaties van buiten te kennen.
Diezelfde geschiedenislessen hebben mij bitter weinig geleerd over gekroonde potentaten die alleen daden hebben gesteld om hun onderdanen, hun volk en andere volkeren te helpen, het leven gemakkelijker te maken, rust en vrede te brengen en kortom er voor te zorgen dat de mensheid de kans kreeg zich positief te ontwikkelen. Oh wee, oh wee!
Wellicht waren zulke typen, als ze al bestonden, niet belangrijk voor de geschiedenislessen en dus ken ik hen ook niet. Ongekend , onbemind.
Koningen, keizers, vorstenhuizen en adel lijken onafscheidelijk met pracht en praal verbonden.
Een verblindende tegenstelling met het lompenproletariaat, de bedelklasse, het volk tot de enkels in de modder en de stront. Nu staat het volk wel niet meer in de stront maar het bewondert, koude, regen en wind trotserend, nog altijd verblindende pracht en praal want die is er nog altijd en,Wat er nog is: hun bankrekeningen en bezittingen die voor een zorgeloze de oude dag zorgen. (Mag dat soms niet?)
Als een traditie, als overblijfselen uit een tijd dat democratie niet bestond, is het goed dat zij (u weet wie ik waarschijnlijk bedoel) nog mediatieke taferelen kunnen opvoeren. Maar, en dat lijkt me zeker zo interessant: de praal en de pracht, kleding, meubels, bouwwerken en wat weet ik werden gemaakt door mensen uit het volk. En daarom is het ook belangrijk dat wij vandaag dat vakmanschap kunnen bewonderen, hun realisaties bezoeken. En musea kunnen dat ook , maar toch niet zo levendig.
Een gezonde, echte, gecontroleerde, verantwoordelijke democratie heeft nu de taak van gekroonde hoofden en adel overgenomen en wij moeten er over waken dat die democratie zich niet in een verkeerde rol gaat verkleden. Zich niet als gekroonde hoofden meent te moeten gedragen! Als het soms al niet wat laat is, en dan moet democratie opnieuw gedefinieerd worden.
Zwerfhonden (in Zuid-Italië Basilicata Calabrië)
Wie het zuiden van Europa en waarschijnlijk in zeer vele streken van de wereld, heeft ze gezien of gehoord en vooral over hen gehoord. De eerste confrontatie zijn de ontelbare kadavers en resten van kadavers op en langs de wegen. Dat is brutaal voor iemand die van dieren en zeker van honden houdt. En dan zie je ze op en rond de ontelbare spontane stortplaatsen hun mager kostje bij elkaar scharrelen. In de dorpen en zover ik enkele steden bezocht heb behoren ze tot het straat beeld. Het is echter niet zeker dat die vrij rondlopende honden geen tehuis of zoiets hebben. Het kunnen echter ook echte baas- en thuisloze zwervers zijn. Bedelaars op vier voeten. Ze zijn groot, klein en alles daar tussen in en bont. Het eerste groepje, nog geen echte meute, waren vrij grote honden die veel weg hadden van de Labrador, misschien zaten er wel Maremmanogenen in. Vermits ik geen problemen met mijn Bouvier wenste, bleef ik steeds op afstand. Zij dachten er blijkbaar net zo over en na enkele dagen trokken ze verder. Op een camping in Calabrië werden wij geconfronteerd met een heel andere situatie. Echte thuisloze zwervers, drachtige teven, vooral teefjes, zieke dieren, dozen met puppies in, en allemaal op zoek naar wat eten en vriendelijke, helpende mens.
Wegens technische omstandigheden (klinkt belangrijk) bleef mijn siteke veel te lang dood. Ik echter niet, ik had het veel te druk. Ik beloof , zonder daarop ook maar iets vast te leggen dat ik nog heel wat over dit land, deze streek, die mensen en de dieren te vertellen heb. Dat ik meer dan een halve eeuw nodig had om mijn camper dit gebied in te sturen was niet omdat ik het bestaan ervan niet kende, of omdat ik niet vermoedde, en wist dat het meer dan de moeite zou zijn hier te vertoeven, maar de zo bij ons verspreide geruchten dat het veiliger is hier weg te blijven. Niet wegens het klimaat of de fauna, of de flora, ook niet wegens de taal maar wel wegens de bepaalde nogal beangstigende toestanden die men meestal omschrijft als "de georganiseerde misdaad". "Beu", zeggen ze hier als ze niet echt overtuigd zijn of het wel zo is, dus zeg ik :"Beu!" Voor wie het lezen van de plaatselijke kranten geen probleem is, ik de kranten vind je dagelijks voldoende leesvoer. Als men daarover een weinig wenst uit te weiden, moet men enkele stappen in de geschiedenis terug zetten en bovendien durven ook vandaag de Heilige Huisjes onder de loupe te nemen. Eigenlijk is is het een must, om deze maatschappij te begrijpen, en geen al te grote nonsens te vertellen. Openbaar vervoer, trein, wegen, straten afval, levende en platgereden zwerfhonden geven niet bepaald de indruk in een modern Europa te zijn. Deze Italiaanse keuken, apotheken, medische voorzieningen, en gewoon de wetgeving geven een totaal ander beeld. Dan ben je werkelijk in Europa. Mijns inziens moet je hier niet alleen een tijd verblijven maar vooral door contacten een vollediger en enigszins juister beeld van deze unieke streek en bevolking te krijgen. Als je op deze wijze een gesprek voert met iemand die bereid is om te praten en zelf op de hoogte is dan kan het zijn dat hij: "Bo!" zegt. Bo, de juiste klank is iets anders, betekend dat men het eens is, of goed vindt. Door het op deze wijze aan te pakken, lijkt het dat ik niet afkerig sta tegenover wat meer te vertellen op die zojuist weer ontwaakte blogske. Wij zullen zien.
Wegens technische omstandigheden (klinkt belangrijk) bleef mijn siteke veel te lang dood. Ik echter niet, ik had het veel te druk. Ik beloof , zonder daarop ook maar iets vast te leggen dat ik nog heel wat over dit land, deze streek, die mensen en de dieren te vertellen heb. Dat ik meer dan een halve eeuw nodig had om mijn camper dit gebied in te sturen was niet omdat ik het bestaan ervan niet kende, of omdat ik niet vermoedde, en wist dat het meer dan de moeite zou zijn hier te vertoeven, maar de zo bij ons verspreide geruchten dat het veiliger is hier weg te blijven. Niet wegens het klimaat of de fauna, of de flora, ook niet wegens de taal maar wel wegens de bepaalde nogal beangstigende toestanden die men meestal omschrijft als "de georganiseerde misdaad". "Beu", zeggen ze hier als ze niet echt overtuigd zijn of het wel zo is, dus zeg ik :"Beu!" Voor wie het lezen van de plaatselijke kranten geen probleem is, in de kranten vind je dagelijks voldoende leesvoer. Als men daarover een weinig wenst uit te weiden, moet men enkele stappen in de geschiedenis terug zetten en bovendien durven ook vandaag de Heilige Huisjes onder de loupe te nemen. Eigenlijk is is het een must, om deze maatschappij te begrijpen, en geen al te grote nonsens te vertellen. Openbaar vervoer, trein, wegen, straten afval, levende en platgereden zwerfhonden geven niet bepaald de indruk in een modern Europa te zijn. Deze Italiaanse keuken, apotheken, medische voorzieningen, en gewoon de wetgeving geven een totaal ander beeld. Dan ben je werkelijk in Europa. Mijns inziens moet je hier niet alleen een tijd verblijven maar vooral door contacten een vollediger en enigszins juister beeld van deze unieke streek en bevolking te krijgen. Als je op deze wijze een gesprek voert met iemand die bereid is om te praten en zelf op de hoogte is dan kan het zijn dat hij: "Bo!" zegt. Bo, de juiste klank is iets anders, betekend dat men het eens is, of goed vindt. Door het op deze wijze aan te pakken, lijkt het dat ik niet afkerig sta tegenover wat meer te vertellen op die zojuist weer ontwaakte blogske. Wij zullen zien.
Hoewel uit de oude doos, er kan wel wat bijkomen. Er is ook een blog voor mijn moeder die een artiste was die zowael schilderde als schreef en knutselde en in de streek gekend was, Dat blogske moet opnieuw.
