Kuren. Zotte en gewone.

Alweer een week later. En ook vele kuren, behandelingen en pillen later…
Het krekelkoor in mijn kop zingt nog steeds uit volle borst maar in de hyper-acusis zijn veranderingen ingetreden. Alles klinkt nog veel luider dan normaal maar niet elk geluid doet pijn. Broodzakken en plastic boodschappentassen zijn nog steeds gruwelijk maar ik kan al wel weer mijn handen wassen onder een kraantje als ik een dun straaltje water laat lopen. Als ik niet ritsel met de bladeren kan ik ook terug de krant of een tijdschriftlezen. Vorige week had ik twee heerlijke dagen. Dagen waarop ik ’s avonds in mijn bed stapte met een gewoon suizend hoofd en niet met een razende orkaan in mijn kop. Het was een verademing. Het zijn die momenten die hoop geven en die me soms ook overmoedig maken.

Ik was uitgenodigd op een etentje bij vrienden en wou het beslist proberen want een betere testsituatie kon ik me niet indenken. Bij vrienden kan je gewoon weggaan als ’t niet gaat, dat kan je in een restaurant moeilijk maken. Dus toog ik blijgezind op weg. Vanzelfsprekend met mijn hele assortiment oordoppen op zak. Het begin van de avond viel reuze mee. Met vier personen zachtjes in een salon zitten praten was zalig. Eindelijk weer eens buiten, eens onder de mensen komen, dingen horen vertellen, nieuwtjes horen! Mijn vrienden deden ook duidelijk moeite om stil te praten en niet nodeloos met hun glazen te rinkelen. Dat vond ik zo attent. Toen we op de duur met zijn zessen waren werd het al een stuk moeilijker om al die geluiden en klanken in mijn kop geordend te krijgen en moest ik na een half uurtje mijn oren even uitlaten in de stille tuin. Maar toen werd het eten geserveerd…

Met zes aan tafel… soep eten… Dat lawaai was niet te harden. Onvermijdelijk moest ik mijn oordopjes insteken. Ik hoorde en zag iedereen babbelen en lachen maar zelf verstond ik geen woord. Ik hoorde alleen ’t kauwen en ’t slikken in mijn kop en een boel dof geroezemoes. Ik bleef dan maar heel geconcentreerd in mijn bord staren zodat niemand me zou vragen op iets te reageren. Ik voelde me doodeenzaam. Kompleet buiten de wereld gesloten door die stomme ziekte. Ik heb beleefd gewacht tot iedereen zijn soep op had maar dan ben ik maar naar huis gereden want ook zonder dopjes was de conversatie ondertussen de chaotisch en te luid geworden. Tien lange eenzame kilometers in tranen en woede. Uiteindelijk heb ik me ermee getroost dat ik het toch al meer dan een uur in gezelschap had volgehouden en dat ik tenminste nog eens onder vrienden was geweest.

Ik hoopte dat het elke dag beter ging gaan. De voorgaande maanden heb ik zo mijn best gedaan. Een lever- en galzuiveringskuur, lymfedrainages, bezoeken aan ostheopaten om nekwervels los te maken, uren energetische therapie, kuren met de meest onmogelijke kruiden en vitamines, en heelder reeksen pillen. Maar het werd niet beter. Het werd terug slechter. En ik zat weer met mijn oorbeschermer op de pot tegen mijn rinkelend plasje…

Vrijdag ging het plots weer wat beter. Ik voelde me de koning te rijk. Ik ben zelfs naar de supermarkt getrokken. Weliswaar met flinke oordoppen in want winkelwagentjes klinken alsof er tanks rond me heen daveren. Maar in een winkel zonder karretjes heb ik het doploos uitgehouden tot aan de kassa (dat rinkelende geld in die schuiven is er teveel aan…)

Zaterdag kwam een vriend me ontvoeren om een bescheiden “foto-stapje” in de wereld te zetten. We kozen voor het Stilte Bos in Gerhagen bij Tessenderlo. Haast twee uur heb ik in ’t bos rondgewandeld, gefotografeerd en volop genoten van de natuur. De krakende takken onder mijn voeten vormden zelfs geen probleem, ik heb van de hele tijd geen dopje ingestoken! Ik was zo blij. Er bestaan geen woorden voor. Eindelijk had ik eens terug wat materiaal voor mijn blog, ik had weer eens een stukje van de wereld gezien en dat dan nog zonder pijn. Mijn geluk kon niet op.

Maandag heb ik een afspraak bij de enige dokter die gespecialiseerd is in hyper-acusis. Ik hoop dat de oorzaak van mijn enge aandoening gevonden wordt en dat er een oplossing voor bestaat… Het is bang afwachten. Ik zou zo graag terug eens met vrienden weggaan, een cafeetje binnenstappen, of iets knabbelen in een restaurant, door de stad wandelen… Maar dat zit er momenteel allemaal nog niet in. Met zijn tweetjes thuis eten lukt al best omdat we boterhammen niet meer op een bord eten maar op plastic onderleggers. Het scheelt een boel aan bestekgerinkel. Soep drinken gaat evengoed als soep lepelen. Ik doe hier de laatste tijd de ene uitvinding na de andere. Hopelijk komt er terug een tijd dat ik al die kunstgrepen niet meer moet uithalen en terug zoals andere mensen op de wereld kan rondwandelen.
Bang afwachten voor het verdict van maandag dus…
Wie maandagvoormiddag een schietgebedje naar hierboven wil sturen, een kaarsje wil branden, of wat positieve energie sturen… geloof me, ik neem het in dank aan.