Julie, Cindy en Freya zijn 3 doodnormale meisjes. Cindy en Julie zijn zusjes, Freya is iemand die ze leren kennen, maar waar ze nadien de beste vriendinnen mee zullen worden. Wanneer de zusjes naar school vertrokken, hoorden ze ervoor een nieuwsbericht op tv: er reed een moordenaar rond, maar wel in Nieuwpoort. Toen Cindy eenn uur vroeger naar huis mocht en Julie strafstudie had mocht Freya op het normale uur naar huis. Maar naar huis is makkelijker gezegt dan gedaan. Al snel werden de 3 meisjes een van de zoveel slachttoffers van de moordenaar, maar aan hun liet de moordenaar het langst lijden. Zullen deze meisjes het redden en wat als ze het redden, hoe verloopt hun vriendschap dan en hoe kunnen ze omgaan met de trauma's? Is het dan wel al voorbij met het gevaar, of moet het dan juist nog beginnen? Alvast veel leesplezier gewenst!
Julie! Kom naar beneden het is al 7 uur! Cindy, hoe durf je! Je weet dat ik altijd een half uur vroeger waker moet! Ik moet mijn toetsen nog nalezen! Julie was razend. Cindy is de zus van Julie en is 2 jaar ouder. Toen ze beneden aan e eettafel zaten, hoorden ze het nieuws uit de woonkamer, waar hun moeder zat met hun kleine zusje, Amy. Goede morgen, het nieuws met Danny Van den Branden. Gisteren avond kwamen er voor de derde keer oproepen binnen van kinderen die verdwijnen.Verslag van Caroine Debaetseleer.Het gaat altijd rond kinderen van middelbare leeftijd die terug komen van school. Deze keer werd er in Nieuwpoort toegeslagen, nadat 3 klassen een uitstapje naar de zee maakten. De lokale politie denkt dat het gaat om een paar mannen die rondrijden en telkens kinderen oppikken in een verlaten straat, wanneer ze naar huis stappe van school. De 14 jarige meisjes Emiliy en Ann zijn TRIIIIIIING Cindy, kom op! We moeten nu weg! Julie maakte haar klaar. Wacht even. ik kijk even dit stukje af, antwoordde ze. Julie trok Cindy mee want ze wist dat ze elke dag net op belsgnaal doorde gangen moesten rennen. Boos liep Cindy achter haar zusje aan en riep een dag aan Amy en hu moeder.
Wat later op school...
Julie! riep mevrouw Gerooms. Mevrouw Gerooms was de leerkracht van Fysica, het vak dat Julie het meeste haatte. Ja, mevrou? U taak van gisteren is niet afgegeven, kan dat? mevrouw Gerooms keek Julie vies aan.het was niet de eerste keer dat ze haar taak niet afgaf, maar deze keer was ze zeker dat ze het wel had gedaan. Lena had ze namelijk opgehaald de ochtend ervoor. Ik heb ze gisteren afgegeven, ik zweer het. Ik heb ze aan Lena gegeven, ze kwam ze ophalen. Dat klopt maar jou taak zat er niet tussen! Dit is niet de eerste keer, ik reken je een nul aan op orde en huiswerk! Nee, komaan. Ik heb al een buis gehaald op Fysica, mijn ouders vermoorden me! Ik heb het afgegeven, dat zweer ik! Julie werd helemaal boos. Dat zij en Lena niet overeen komen, is een feit, maar zou Lena haar toets verstoppen? Nu wist ze het weer, eergisteren had ze woorden gehad met Lena. Julie zei dat Lena beter bij de kleuters zou gaan, om op niveau te blijven, waarop Lena zei dat ze haar nog wel terug pakte. Op dat moment zag ze Lena achter de leerkracht naar haar lachen en heel de klas keek haar aan, benieuwd naar wat er zo net was gebeurd. Julie had niet veel vrienden in de klas. De volgende speeltijd was ze droevig, haar ouders zouden zo boos zijn! Ze zou misschien een maand geen zakgeld krijgen,of ze zou niet naar de wijk mogen, waar ze altijd gaat fietsen met haar zus. Ineens zag ze recht voor haar een meisje naar haar kijken, heel voorzichtig en verlegen. Ze zat ook alleen, dit meisje was nooit opgevallen aan Julie... Hoe noemt ze ook weer? Fiona? Flore?Ik weet het weer, Freya. Ze had al over haar gehoord. Vroeger was Julie populair, toen haar vriendin nog niet verongelukt was... Het was ongeveer 3 jaar geleden. Freya was ook populair, een beetje concurrentie voor Julie. Ook al kende ze elkaar niet echt, het gaf toch een raar gevoel toen ze even oogcontact hadden, precies of ze een vriendschap hadden gekregen. Dit is gek.. Wat is er? ineens zat Cindy naast Julie. Even keek ze naar haar zus, toen weer naar het meisje. Waar is ze nou? vroeg Julie. Wie? Wat is er dan? Cindy keek bezorgd. Niks, er zat een meisje naar mij te kijken, Freya. Ik voelde een band, het klikte gewoon door oogcontact en opeens is ze weg. Het lijkt dat ik haar al jaren ken en ze viel me nooit op. Je draaft door. Ik heb een uur vroeger gedaan, wil je dat ik wacht? Hallo-ooh, ik ben geen klein kind meer, hoor. Ga maar, zei Julie met duidelijk irritatie in haar stem. Een paar uur later kreeg ze te horen dat ze strafstudie had wegens het niet indienen van haar taak. Toen ze vertrok, rond 16.00 uur, ging ze langs het kleine wegje waar ze altijd ging met Cindy. Het was donker en nog nooit vond ze het hier eng. Ze liep zo snel als ze kon, ze wist dat er iets niet klopte. Van achter haar hoorde ze voetstappen en ze rende nog harder, zo hard dat ze over een steen viel en opeens kreeg ze een slag op haar hoofd en zat e vast in een zak.
Mama, weet jij Julie zijn? Cindy keek bezorgd. Nee, ik kom net terug. Hoe laat is het? Half 6, ze moest er al lang zijn! Ik ga haar zoeken. Cindy liep zo hard als ze kon naar school. Het is een rare dag geweest; Julie deed raar over een zekere Freya en ik mocht haar niet alleen laten gaan. Ik wist al sinds vanochtend dat dit een rare dag was, toen Julie me mee trok uit het huis. Het nieuws sprak me aan, het riep mij, ik kreeg zelf even bang. Maar ik kan me niet meer herinneren wat ze zeiden. Ik liep de straat van school uit, op weg naar het wegje. Ik hoorde iemand achter me en mijn benen begonnen te rennen, zomaar, opeens. Ik herinner het me weer, het ging over een ontvoerder. Maar die zat Nieuwpoort, die komt echt niet naar hier hoor. De voetstappen vielen weg en ik draaide me om: de straat was verlaten. Maar ik had het mis. Er viel warme lucht tegen men schouder en toen ik me omdraaide, voelde ik mijn kaak trillen. Ik kreeg een knuppel tegen mijn gezicht. Er viel een zak over mij en ik gilde zo hard ik kon. Ik kreeg een stomp tegen mij, wat dus bedoeld was dat ik moest ophouden, maar ik wilde niet. Ik had te veel bang! AAAAAAAAHHHHHH! Help me !!!! Help! Help! Ik stampte overal, en blijkbaar was dat goed, of toch voor dit moment, want ik had zijn (het is dus een hij) gevoelige plek geraakt en hij liet de zak vallen. Ondanks de klap dat ik op de grond viel, kon ik nog ontsnappen. Het kon mij eigenlijk niet meer schelen wat er nu gebeurde, maar ik moest en ik zal Julie vinden. Ik heb altijd ruzie met haar, maar als er ooit iets met haar gebeurd, zou ik het mezelf niet kunnen vergeven, ook al is het mijn fout niet. Toen zag ik hem, hij lag op de grond te janken van pijn. Zo oud leek hij niet, volgens mijn eerste indruk. Ik rende naar een huis, wat dus ver was, aangezien ik nu in het wegje stond, helemaal afgelegen van de wijk. Ik rende en rende, maar geraakte niet verder dan het hoekje dat in de wijk beland want opeens hoorde ik een shot van een geweer. Ik viel neer, maar voor de rest weet ik niet meer precies wat er gebeurde. Ik werd wel opeens wakker in een bed, waarschijnlijk door de bochten want ik zat dus in een auto. Op een bed. In de koffer. Vastgebonden. Ik probeerde mij delen te herinneren, maar kwam niet verder dan dat ik zei aan Julie dat ik vroeger weg mocht en het stuk van het nieuws herinnerde ik me ook. Ik hoorde opeens iets, van naast mij. Het leek op gesnik. Ik ben dus niet alleen, wat een opluchting. Toen ik keek, keek ik recht in de ogen van een meisje, ik schat een jaar jonger dan mijn zus, dus ongeveer 14 jaar. Het was raar, was het dit dat mijn zus bedoelde? Ik keek en opeens dacht ik: ik ken dat meisje al jaren. Maar ik weet totaal niet wie het is, laat staan dat ik me herinner dat ik haar ooit gezien heb. Freya, fluisterde ze zacht. Hoi, ik ben Cindy. Weet ik hoor Freya stopte even met snikken en zag dat ik haar verward aankeek. Hoe.. ik ken je helemaal niet ik snap er niks van! ik besefte dat ik mijn weg kwijt was, dat alles raar leek. Ik ken jullie wel. Ik volg jullie altijd na school. Ik weet niet eens waarom, maar bij jullie voel ik me veilig. Mijn beste vriendin zat ooit in de auto bij de beste vriendin van Julie, ik zat voorin en Julie erachter. Het is normaal dat ze zich het niet herinnerd, zij was ook bijna dood, zoals je al weet. Na de coma wist ze gewoon dat Lana in de auto zat, maar was ze mij en mijn beste vriendin Eva vergeten. Sinds die dag volg ik jullie, of meer bepaald Julie. Toen ik naar haar keek op de speelplaats, wist ik wat ze voelde. Ze voelde zich eenzaam en verraden door Lena. Ik hoopte ooit dat ik jullie kon aanspreken, maar dat durfde ik niet, vraag mij niet waarom, want ik heb geen idee. Wat doen we hier? Freya snikte weer en zei : Nog nooit gehoord van de ontvoerder op het nieuws? Kijk rondom ons. Ik keek en zag nog 3 kinderen zitten, en daar in de hoek lag er nog 1 neer. Ineens werd ze wakker en zag ik tot mijn schrik dat het Julie was.
Ik keek Julie aan, dit zag ik niet aankomen. Het leek net echt dat we een klik hadden, maar dit deed pijn aan mijn ogen en Cindy begon te huilen, maar we zaten vast. Ze kon haar niet helpen, ze kon gewoon toekijken hoe Julie uit haar been bloedde en haar oog opgezwollen was. Ik was er bijna zeker van dat dit maanden ging duren voor ze weer 100 % kon zien, het was echt niet zoals in de films. Ik voelde opeens een voorgevoel dat we gefilmd werden. Ik keek de koffer van de wagen rond en telde toen 8 cameras, in elke hoek 1 en 4 cameras die ieder hun gezicht filmde. Ik hield me zo stil mogelijk en verstopte mijn gezicht. Ik wou gillen, hem uitschelden, maar ik wist dat ik dan alleen maar paniek ging strooien en dat wil ik absoluut niet. Ik ben de slimste van de klas en ik weet dat ze mij hier ook nodig zullen hebben. Ik weet dat het misschien een beetje egoïstisch is, maar we moeten dit samen oplossen en dan moet ik eerst een goed plan verzinnen, wat ik hier dus niet kan aangezien ik iedereen hoor snikken. Ik besef dat ik mijn ouders nooit meer ga zien, waarom was ik ook zo nodig een langere weg gaan maken? Ik woon dicht bij Julie, ik had met haar mee moeten stappen, met 2 waren we veilig geweest en dan zat Cindy hier nu ook niet. Waarom was ik zo laf om niet met Julie te gaan praten? Ik wou niet opvallen, maar ik wist dat er iets niet goed zat, had ik al van deze ochtend door toen de 2 meisjes hun foto op tv kwamen die hier ook slachtoffer van waren. Ik keek de kamer rond. Opeens zag ik ze, de meisjes. Ze waren bond en blauw geslagen. Ik heb voor de eerste keer bang gehad in mijn leven. Dat ik niet met Julie ging praten, dat was niet omdat ik bang was, maar omdat ik me een stalker voelde. Daarom dat ik haar niet volgde, ik hoorde wel een gil uit dat wegje en wist dat zij het was maar het was te laat. Ik keek vanachter de hoek hoe ze werd meegesleurd en rende weg. Toen ik in een doodlopende straat belandde, dacht ik dat ik veilig was, maar niet dus. De auto kwam mijn weg op en stopte voor mijn neus. Ik kon niet weg, de auto versperde de hele weg. Het was een witte bestelwagen met rode letters op in chinees geschreven en dan een paar rode stipjes die bloed moesten voorstellen. Ik schatte de man misschien 10 jaar ouder dan Cindy, dus 27 ongeveer. Ik wist dat dit geen ontvoerder kon zijn, hij kwam met een bijna droevig gezicht op mij afgestapt. Ik riep scheldwoorden als : Mongool, laat mij gerust! Onnozele bosaap! ik zag dat het hem kwetste, maar hij sloeg mij. Ik riep er nog een paar : Stommerik, wat mankeert gij?! Maar hij sloeg nog 2 keer. Dit kon ik ook wel verwachten. Opeens hoorde ik hem iets zeggen, hij zei Sorry. Ik snap er niks meer van. Als hij er spijt van heeft, waarom dan sorry? Ik kom terug bij en laat die gedachten even achterwegen, ik moet een plan verzinnen voor de cameras. Het lukt niet. Ineens gaan mijn gedachten over naar vanochtend. Hoe ik boos uit het huis vluchtte, nadat ik ruzie met mijn ouders kreeg over mijn broer en zus. Over hoe ik altijd alles moet doen terwijl zij in de zetel zitten. Ik heb niet eens afscheid genomen. Nu barst ik pas in tranen uit. Ik weet dat dat is wat de cameras willen, dat we wenen, dat we meisjes lijken en wat de meeste waarschijnlijk ook zijn die rap geraakt worden, maar ik niet. Ik probeer me sterk te houden, ik wil roepen, schelden. Ik kijk naar Cindy en net op dit moment kijkt zij ook. Ik weet wat ze bedoelt, ze weet het ook van de cameras. ik kijk naar Julie, die weer in slaap is gevallen van de pijn. Ik heb echt medelijden met haar, waarom kon hij gewoon aan mij niet zo geslagen hebben? Ik wil me anders leggen, ik lig niet goed. Dan heb ik door dat ik wel goed lig, maar dat mijn rug vast zit. Het voelt dat er een bot gebarsten is en ik besef dat ik ook goed geslagen ben geweest. Dan schieten de woorden weer binnen: Sorry. Het spijt me. Ik kan het gewoon niet geloven. Een harde rem haalt me uit mijn gedachten en alle bedden schieten naar voor. Een scherpe bocht zorgt ervoor dat we de andere kant opvliegen. Het dringt tot me door dat de auto niet voorzien is van ramen en dat het hier pikdonker is. Opeens stopt de auto en hoor ik iemand uitstappen. Ik weet dat nu de nachtmerrie gaat beginnen en kijk Cindy aan die naar Julie kijkt. Ze is aan het kreunen van de pijn. Het bed ziet rood van bloed. Iemand doet de koffer deur open en het licht doet zo een pijn aan mijn ogen dat ik niet meer zie dan een zwarte schaduw. Ik weet dat de schrik nu zal opdagen.
Ik heb pijn, overal. Wat er is gebeurd? Geen idee. Men benen zien helemaal rood, men hoofd draait en ik heb een opgezwollen oog. Hier lig ik dan, Julie die bijna bij haar vriendin in de hemel te vinden is. Ik hoor iemand uitstappen. Ik lig al meer dan een uur te kreunen van de pijn, maar op dit moment interesseert het me niet wat ik doe. De vraag is: Wat doen zij en wie zijn zij? Ik heb Freya het verhaal horen vertellen aan Cindy, hoe ze me kent. Ik begin het me stilletjes aan weer te herinneren, maar het blijft een soep vol gezichten die ik niet kan plaatsen. Gewoon mijn vriendin die ik dood zie liggen met een stuk van de deur in haar zij. Ik krijg het moeilijk, ik voel de tranen opkomen. Ineens gaat de koffer deur vliegensvlug open en ik schrik. Ik zie niet goed en ik besef dat het door mijn oog komt, maar ik heb de indruk dat bijna niemand goed ziet. Het ligt, het doet pijn aan de ogen en een zwarte man komt dichter bij. Ik lig het verst van de deur weg, vastgebonden. Mijn handen zijn zo stevig vast dat ik mijn bloedaders voel kloppen. Goede middag, dametjes! riep de man. Ik hoop dat jullie het hier naar jullie zin zullen hebben want ontsnappen is absoluut onmogelijk! Het is een blanke man met een Hollands accent. En dan zie ik nog een gedaante, een jonge man, ik schat 25 jaar. Hij ziet er verdrietig uit. Ik zie dat Cindy hetzelfde denkt. Dan zie ik dat Freya ligt te woelen, ik weet ook dat ze haar nooit laat doen, heb ik op school al gezien. Ze kan goed schelden en mensen kwetsen, alleen als die mensen haar ook kwetsen. Ik hoor in de verte van buiten een baby wenen. Cindy kijkt ongerust, het lijkt precies Amy. Ik wil Amy roepen, maar het gaat niet. Ik heb geen kracht om te praten, mijn stembanden begeven het precies. De mannen zijn klaar met overleggen en de jonge krijgt 10 biljetten toegediend van 500 euro. Hij kijkt nog eens naar ons en knikt dan naar de man. De Hollander neemt het eerste bed eruit, een meisje die net lijkt op het meisje van in het nieuwsbericht. Het is zij gewoon. En die ernaast is het andere meisje. Op de namen kan ik niet meer komen. Het meisje slaapt, de andere gillen. Opeens sluit de man de koffer, hij zit er wel in. Hij neemt allemaal plakband en plakt die stevig rond ieders mond, 2 keer. Ik spurt tegen, maar dan kreeg ik commentaar op mij gericht : Ouh, wil het meisje niet meewerken? Wat heb je daar? Je oog ziet er niet zo mooi uit eh, WHAHHAHAHAAH! Hij drukt op de wonde en ik gil het uit. Toen kreeg ik ook een beurt plakband op mijn mond. Zo ging het bij iedereen en nadien ging hij verder met het uitladen van meisjes. We werden een koude kelder binnengebracht, waar iets lmeer licht was dan in de auto, maar veel was het niet. Iedereen kreeg een kamer met 3, de 3 meisjes met elkaar en Cindy, Freya en ik met elkaar. Wat hij niet wist, is dat we alle 3 elkaar kennen, of toch zo goed als kennen. Voor hij wegging, haalde hij ons van het bed en bond ons vast aan een soort totempaal. Freya had een zakmes mee, blijkbaar heeft ze die altijd op zak voor het geval er iets zou gebeuren. Ik begin haar echt leuk te vinden, ze heeft precies nooit bang. Ik weet dat ik wel bang heb, super bang! Cindy, die denkt dat het haar fout is dat ik hier ben, kijkt bedroeft. Ik kan ervoor zorgen dat mijn plakband afvalt, door een beetje bewegingen en probeer haar te overhalen, wat niet makkelijk is want eens Cindy iets denkt, blijft ze bij haar gedachte. Soms kan dat ook goed meevallen, maar nu niet. Cindy, ik wou niet dat je wachtte, het is allemaal mijn fout als ik op de speelplaats was gaan praten met Freya, zou dit ook niet gebeurd zi ik kon mijn zin niet afmaken, want we hoorden de hakken van de Hollander naar onze kamer lopen. Freya, die ondertussen de koorden los gekregen heeft, verbergt rap het mes en ik doe vliegensvlug de plakband weer stevig rond mijn mond. Met onze handen doen we alsof er niks gebeurd is. Een uur later -denk ik, hier staat geen enkele klok- zitten we allemaal samen, alle 6. Ieder zit vastgebonden en dan begint de man te praten. Goed, ik ben dus Albert, zie mij als jullie vriend. Welkom in mijn paleis, liefjes. Ik hoop dat we ons goed gaan amuseren. Zo, wat dachten jullie van een begin, een spelletje? Iedereen zweeg, behalve Cindy. Ik wist niet dat ze lef had voor erop in te gaan. Of we willen of niet, jij kiest toch! riep ze uit. Amai, er zit een slimme in de zaal! En hoe noem jij, poepeke? Cleopatra! riep Freya uit. Ik moest mij inhouden van het lachen en ik zag dat Cindy het ook moeilijk kreeg. Aan jou heb ik niets gevraagd, maar goed. Nu ga ik nog vriendelijk blijven! Okee, een potje waarheid durven of doen kan er wel af! Ik begin bij JOU! hij wees naar mij. Ik trilde, ik had schrik. Mijn moeder heeft me altijd gewaarschuwd voor zon mannen, ze manipuleren je en dan begin ze aan je lijf te zitten. BAH! En ik kies dat jij .. durven doet. Meestal kiezen ze zelf wat ze doen? kwam Freya uit de hoek. Shut the fuck up stomme teef! hij werd rood en agressief. Ik kies hier ALLES, ook tussen leven en dood, dus pas maar op, grote mond! Goed , je krijgt 3 voorstellen. Ofwel geef je mij is een lekkere kus, ofwel ga jij rond die totempaal een paaldanske doen zoals de echte dat doen, dus met een slip aan ofwel kies je een slag van de zweep. Ik kreeg schrik, mijn hart klopte in mijn keel. Ik wil hem niet kussen, geen haar op mijn lijf dat daaraan denkt en ik wil ook niet gewoon in mijn slip staan. Ik word hier gek van. Zou ik voor de zweep gaan? Het is misschien maar 1 slag. t Tweede. Oh nee , wat heb ik gezegd ! ik wou het derde zeggen ! Er is geen weg terug, meiske! hij begon mijn kleren uit te trekken en toen ik me wou verzetten, heeft hij mij zo hard geknepen dat ik wel verlamd raakte. Cindy wou haar handen voor haar ogen zetten, maar die zaten vastgebonden. Hij trok ook mijn BH uit. Ik wist hoe rapper ik het deed, hoe rapper k ervan af was. Daar ging ik, na 10 minuten viel ik neer, ik deed alsof ik niet meer kon. Ik kreeg mijn kleren terug en nu was het aan Cindy. Ik kies voor jou Doen! Cindy trilde helemaal. En ik zeg maar 1 ding, je mag niet nee zeggen. En voor grote bek iets kan zeggen, het zijn mijn regels! En ik zeg dat jij mij nu een goed kuske gaat geven, wijs het niet af, of je kan zoals haar 2 blauwe ogen krijgen! Daar ging ze Albert maakte het hem zo goed mogelijk en deed zen mond nog eens open. Cindy deed dit niet, dus kreeg ze een harde knijp, en ik verzeker je, het doet verschrikkelijk veel pijn. Uiteindelijk was de kus een tongzoen geworden. Cindy moest bijna overgeven, dit was haar eerste kus en die kon ze niet eens met iemand delen waar ze van hield. De andere 3 meisjes kregen zijn aandacht niet, want nu koos hij Freya en hij beveelde waarheid. Hij vroeg wat zij van hem vond. Wat ik van u vind? Oke, als je 10 minuten wilt bezig zijn Ik ben niet bang van u, ik vind u een vuile pedofiel, u adem stinkt haar drol van een hond, ik heb medelijden met Cindy, ge verdient onze aandacht niet en ik verzeker je, als ik hier ooit uitkom, krijg je een stevige rechtse van mijn lief! Ik kan nog lang doorgaan hoor Zo zo dus madam heeft een lief? Oh ik ben niet de enige ze, Julie heeft ook 1 en als hij te weten komt dat ze weg is, reken dan maar dat als hij je vind, je niet met een boks in je ogen en je buik weg komt, maar gewoon in coma beland. Zo, ik ben uitgesproken! en ze liet een geforceerde lach zien. Iedereen werd naar zijn kamer gebracht behalve Freya, die een uur later vol blauwe plekken maar wel met een smiley naar de kamer kwam. Toen hij weg was, zei ze : Wat doet het goed hem uitschelden, oke, een zweepslag erbij, maar dan hoort hij tenminste is wat hij moet horen! We hielden nog een lang gesprek en vielen dan in een slaap met veel pijn aan al onze wonden.
Cindy! Julie! riep mama. We komen! opeens hoorde ik een kreet van Julie, die al beneden stond. Ik snelde de trap af en zag Freya opengesneden op de grond liggen met daarnaast Albert die plat van het lachen was. AAAAAAHHHH!! Wat is er, Cindy? vroeg Freya, nog altijd kreunend van de pijn. Julie zat ook ineengekropen. Ik zag jou doodliggen, ik denk dat het gewoon een nachtmerrie was. Dat is raar, ik zag het ook. En Albert zat naast u te lachen. Toen Julie haar zin afmaakte, hoorden ze geklop. KLOP KLOP KLOP ! AAAAHHHHH! riepen we in koor. Goedemorgen morgen, goedendag neuriede Albert, dag mijn schatjes. Een goede nacht gehad? Anders moet je ons eens laten verschieten! Ja, heel goed geslapen hoor! Recht opzitten is vooral héél comfortabel. Wat denk je zelf, rotzak? Freya keek woedend en zonder ook maar schrik te hebben van wat er zou kunnen volgen. Dit zag Albert al lang aankomen en haalde zijn zweep te voorschijn. Hier wou ik niet aan denken. Ik wou dat het weer vorige week was, hoe ik met Julie ging wandelen met Amy. Hoe we picknicken en de vogeltjes hoorden fluiten, hoe de wind in onze haren blies, hoe we Bumba keken voor Amy, ook al is ze nog te jong om het te verstaan. Toen zagen we een meisje achter de boom, waarvan ik nu dus zeker weet dat het Freya was. Zou Julie ook deze tijden missen? Julie is rap bang, héél rap. Ik weet zeker dat ze zich zorgen maakt over hoe mama ons zoekt, hoe papa over zijn toeren is, hoe Amy de spanning in huis voelt. Maar ik maak me ook zorgen, alleen weet ik dat dat niet helpt in deze omstandigheid, ik moet een plan vinden om te ontsnappen, alleen lukt dit niet, kille muren, geen ramen Hoe kan een mens hier nu weggeraken? En toen vond ik het, alleen werd ik terug bij het echte leven gebracht en zag ik hoe Freya weer een volle lading kreeg, maar ze hield haar sterk en kreunde niet. Nog niet, de pijn zal ze later wel voelen, denk ik. Eens zien of je nu nog zon grote mond hebt, bang wicht! Ik ben niet bang, of toch niet van jou. Slaag me maar, slaag. Het doet me niks! Ik ga me niet laten kennen aan jou en ik ga al zeker niet laten zien dat ik pijn heb, ik speel niet graag mee in dit voor spelletjes! Weet je? Ik zou ook zo willen zijn als Freya, geen bang, kunnen tegenspreken Maar ik denk aan Julie Ik wil niet dat ze ziet hoe ik lijd, want sterk houden is niet mijn sterkste kant Julie zou nog verdrietiger zijn, want ze is al verdrietig als Freya slaag krijgt en zij is zo goed als nog een vreemdeling, of misschien al een vriendin. Gij hebt zeker ook nooit manieren geleerd van de mama? Niemand maakt mijn mama uit en al zeker geen pedofiel! Ik denk dat Freya haar moeder gevoelig ligt en dat is net wat Albert zoekt, de gevoelige kanten van iemand. Ouh, nu ben ik gekwetst ze, Snik Snik Snik ! Zeker dat je wel een lief hebt? Want geloof me, ik zou me schamen in zijn plaats. Ai, dat lag ook gevoelig. Albert, ik denk dat je haar gevoelige kant hebt gevonden, hoe erg ik het ook vind. Ik kan er tenminste 1 van mijn leeftijd krijgen, ik ga op 70 jaar geen kinderen hun leven proberen te verpesten door hun te misbruiken! ging ze terug in de aanval. En daar zag ik de zweep aankomen, plat in haar gezicht waardoor ze neerviel. Echt neervielen kon ze niet, we zaten toch al op de grond vastgebonden. Punt 1: ik ben 45, geen 70! Punt 2 : jij mag mij als eerste komen vergezellen, lekker sappig. Wist jhe dat ik daarvan hou, kinderen die geen bang hebben en al zeker kinderen met een grote mond? Jullie zijn de laatsten die hier nog levend zitten, volgende week worden er weer 6 geleverd maar ik ben ervan overtuigd dat ik jullie 3 nooit zal vergeten! Fars, bang én gevoelig! Jullie zijn zo zielig, niemand die jullie kan vinden, niemand die jullie kan redden. Ook jullie 2 zogenaamde liefjes kunnen geen schijn van kans maken. Wat heb je gedaan met de vorige kinderen? vroeg Julie met schokkende stem. HAHA ! Die liggen al lang de grond in. hij lachte zijn tanden bloot. Dát vond ik dus eng, je zou bijna kunnen zweren dat er beesten in zitten. Zijn tanden zijn allemaal bruin, zwart. Allemaal rot met véél tandplak aan. Waarschijnlijk kent hij geen tandenborstel Geen nood, jullie tijd komt nog, barbiepopjes. Ik denk dat de oudste de rijpste is, alhoewel blafkont ook wel goed lijkt, maar ik moet oppassen, stel u voor dat die 2 lieven mij komen afkloppen, dat mag niet eh, vinden jullie ook niet? Ik heb echt schrik hoor! Mamie, help me! Mamie! Freya rolde eens met haar ogen! Dat zou je beter hebben! Albert vertrok en we babbelden verder. Ik wou dat ik een signaal kon geven aan Lucas, Albert zou geen schijn van kans maken. Ik mis hem zo. Ik wou dat ik hem een laatste keer kon zien, zoiets als een afscheidsafspraakje. Julie kon de tranen niet bedwingen. We knuffelde haar & daar zaten we dan : gevangen in een afgelegen kelder, te wachten op onze eigen dood. We laten ons niet zomaar doen! Freya, heb je een plan? Cindy dacht dat haar plan nooit zou werken, dus vroeg ze het maar aan Freya. Maar toen die niet antwoordde, ging Cindy voor haar zitten. Freya? Wat scheelt er? Is er iets? Dat is hét! Dat is wat we moeten doen! Ik herinner me net dat ik, voor het school weer herbegon, een afspraak met mijn vriend had. We gaven een soort chip aan elkaar door dat vast zit aan deze armband. Deze moet je dan activeren als je in nood bent en dan krijgt de ander een signaal waar je bent. Ik vond het eerst een stom idee, maar hij zei dat ik het moest dragen, voor als er iets overkwam. Het zou me beschermen, zei hij. We kunnen er ook Voice mailen mee versturen, maar dan moeten we eerst verbinding hebben. Freya activeerde het en al snel kreeg ze 8 berichten binnen, allemaal van haar vriend. Freya? Freya! Waar ben je? Je ouders maken zich doodongerust en ze zijn niet de enige! Laat me iets weten, ik kom eraan! Please, zo snel mogelijk. Ik ga blijven zoeken, ik geef niet op! Steeds weer hetzelfde bericht. Ik zag dat er tranen opkwamen in haar ogen, en bij Julie ook. Er is geen verbinding! riep ze uit. Ze was boos en tegelijkertijd ook opgelucht dat hij haar sprak, dat kon ik zien aan haar gezicht. Bij haar kan je rap weten wat ze denkt of voelt, of ik kan het gewoon voelen. Ik zei al dat er een rare connectie bestond tussen ons 3, wat weet ik niet, maar neem aan dat het een prettig gevoel geeft om elkaar zo te begrijpen. Probeer daar, in die hoek! probeerde Julie. En inderdaad, daar had ze al 2 streepjes. Eigenlijk lijkt het net een gsm, toch? Ja inderdaad, alleen lijkt dit er niet op. Freya lachte naar Julie. Shit! Albert komt eraan, ik hoor zijn hakken! Snel Freya, doe je soort gsm weg! Ik deed alsof ik nog altijd in dezelfde houding zat en niet was bewogen. Ik keek nog altijd naar Freya haar paal, zoals daarstraks en ik deed ook alsof ik helemaal niet doorhad dat Albert eraan kwam. Juist op tijd, we zaten allemaal mooi zoals ervoor. Mijn 3 biggetjes! Knorrie, jij komt nu met me mee, wij gaan ons amuseren. Oh nee, hier ging mijn grootste angst. Ik stond recht en liep gedrogeerd achter hem aan, ik had te veel schrik om nog helder te denken. Nu kon ik ontsnappen, hem op zijn hoofd slaan. Maar ik deed het niet, ik had echt te veel schrik. Ik deed teken naar Freya en ze snapte wat ik bedoelde. Ze moest een bericht inspreken, en snel. We gingen een verlaten gang door, het rook er naar verrotte kaas, bedorven vlees. Ik moest bijna walgen. De gang was niet lang, want ik zag het einde al, maar het leek wel een eeuwigheid te duren voor ik er was. Kom, wees niet bang, Cleopatra. Ik doe jou geen pijn geloof me. Die laatste woorden klopten dus totaal niet. Ik wist dat mijn maagdelijkheid hier op het spel lag. We gingen een kamer binnen, vlak naast de kamer waar Julie en Freya nog altijd vast zitten. De kamer was licht en het rook er naar lavendel. Zoveel beter dan in die gang! Toen zag ik een bed, waarvan het deken en het kussen gemaakt waren van knalrode pluimen waar je nooit bloed op kon vinden. Toen hij mij op het bed duwde, voelde ik dat het een waterbed was. En? Is het niet fantastisch? wist Albert uit te brengen. Dus hier word ik ontmaagd Mijn hart klopte in mijn keel en het deed zoveel pijn, dat ik het moeilijk kreeg met ademen. Doe maar rustig, niet bang zijn. Tranen stroomden over mijn wangen. Een spot ging aan en Freya en Julie konden mij vanaf nu zien. Albert stapte met een big smile op mij af.
We klopten op het raam. Cindy verdiende dit niet. Stop! Stop, please! Ik doe alles, ik zweer het. Stop! ik wou dit niet. Als iemand hier gestraft moest worden, was ik dat. Farse, zo noemde hij mij. Maar ik laat mij kennen. Niet nu, niet aan hem. Julie had het opgegeven en ging in een hoekje zitten. Haar ogen zagen rood van het wenen. Ik denk aan hoe het zou zijn als hij ooit aan mijn broertje of zusje zou zitten en klop zo hard tegen het raam dat ik begin te geloven dat het bijna aan het barsten is. Kon ik het maar kapot stampten. Albert begint de knoopjes van Cindy haar blouse te openen. Ik schreeuw luider en nog luider dan ervoor. Hou nu toch is u mond dicht en kijk naar de show! Dit zal je altijd bijblijven! Hij lachte. Ik zal nooit mijn mond houden tot dit over is. Ik zal blijven vechten! Wij alle drie! Ik begon te stampen en hield vooral niet op met roepen, ook al kan niemand ons hier horen en roep ik mijn stem kapot. Ik ging bij Julie zitten en nam haar stevig in mijn armen. Albert werd boos omdat hij haar BH niet open kreeg. Diep vanbinnen lachte ik hem uit. Sukkel! riep ik uit. Na 10 minuten begon hij aan haar broek. Ik hoorde opeens autos hard remmen. Eerst had ik bang dat er nog meisjes werden afgezet, tot ik zag dat de kamer waar Cindy bijna verkracht werd vol met politiemannen stroomden. Daarachter zag ik Lucas lopen samen met mijn vriendje, Sam. Ik was zo blij dat ik hem zag. Ze stroomde de kamer van Cindy in, maar het licht was al uit dus konden ze ons niet zien. Doordat er geen spoor van ons was en Cindy ondertussen al flauwgevallen was doordat Albert aan haar broek probeerde te wriemelen, hadden ze dus, buiten Albert, geen idee waar wij zaten en ik had geen stem meer. Help! fluisterde ik. Julie stond recht, begon op het raam te kloppen en riep luidkeels dat wij hier zaten. Lucas hoorde haar, liep naar onze kamer maar merkte dat die op slot zat. Hij wou niet wachten tot ze de sleutel vonden en riep om achteruit te gaan. BAAAM! De deur vloog open, Julie sprong in Lucas armen en ik bleef zitten. Ik wist niet wat er gebeurde en de pijn had nu een weg geboord door mijn maag waardoor ik me niet goed meer kon rechtzetten. Sam kwam aangelopen en riep dat ze de ambulance zo snel mogelijk moesten bellen. Hij gaf een knuffel en hoe graag ik ook wou, ik kon de knuffel niet terug beantwoorden. Daar zaten we dan, met een halve gek die een politie had geslagen. Hij had zijn zakmes uit zijn jas gepakt en sneed ineens zijn polsen over. Het was een raar moment, ik kon niet meer volgen. Hij lag te spartelen op de grond. Is alles oke? vroeg Sam bezorgd. Ik knikte en kreeg nu weer een heel klein beetje gevoel in mijn armen en drukte hem zo hard als ik kon tegen mij. Julie deed hetzelfde, maar bij haar stroomden er tranen over haar wangen. Ik had daar de kracht niet voor om te wenen, ik had meer een haatgevoel dan het gevoel dat ik droevig was. Ik heb je gemist. Zie je wel dat je dat bandje rond je arm moest doen! Ik keek Sam schuldig aan en knikte toen. Hoe heb je Lu daar ging mijn stem weer. Stil maar, forceer je niet. Hoe heb ik Lucas gevonden? Hij had van alles opgezocht over jou toen hij hoorde dat er nog een meisje van die buurt was verdwenen en zo had hij mij gevonden. We zochten overal, ik was zo blij toen ik had gezien dat je mijn bericht had gehoord. Ik heb direct de politie ingeschakeld. Heeft hij dat meisje voor hij zijn zin kon afmaken, rolde er toch tranen over mijn ogen. Ik schudde mijn hoofd van neen. Ik keek Cindy aan en voelde me weeral schuldig, ik wist wel niet waarom. Toen dat Sam zag dat Lucas Julie kuste, kuste hij mij ook. Ineens leken de problemen ver weg en was ik een moment gelukkig. Dat ene moment maar, want toen werden we uit elkaar gehaald omdat de ambulance er was. I love you! spelde Sam zijn lippen en ik en Julie werden weggevoerd. Toen ik wakker werd, een 4 tal uurtjes later, zaten mijn ouders rond het bed. Gerben en Steffi zaten te spelen, ze hadden niet door dat ik wakker was. Ik knuffelde mijn ouders en riep mijn broertje, waardoor Steffi automatisch ook op mij afkwam. Ik strekte mijn armen, ook al deed dat ontzettend veel pijn. Ze gaven mij een stevige knuffel. Weten jullie iets meer over Cindy en Julie? vroeg ik aan mijn ouders. Ze keken treurig. De jongste heeft niets voor zei papa. Maar? mijn hart stond stil. Heeft Cindy het niet gehaald? Ik snakte naar adem. Ze ligt in coma. Er is nog niets zeker van hoe lang, maar de dokters gaan ervanuit dat ze het gaat halen. Zei moeder. Oef! Waarom viel ze ineens flauw? Ze is niet flauw gevallen, Freya. Ze viel in coma, ze had een snee in haar buik. En die ontvoerder heeft het niet gehaald, hij is dood. Ik was echt blij, maar wanneer kreeg ze een mes in haar buik? Zou Albert dat gedaan hebben omdat ze niet mee werkte? Ik denk van wel. Ik haat hem zo hard! Dat hij nu maar lekker dood is, dacht ik bij mezelf. Wat een opluchting!
Na 2 weken lag Cindy nog altijd in coma. Ik begon me echt zorgen te maken. De dokters zeiden dat ze alles nog ging weten, dus de traumas zullen niet weggelaten worden. Ondertussen is Amy al 1 jaartje geworden, maar we hebben het niet echt kunnen vieren. Mama en papa zaten altijd met Cindy bezig, dus hield ik me bezig met Amy. Niet dat ik nooit aan mijn zus dacht, maar Amy moest ook aandacht hebben, anders begon ze te wenen en dan kreeg ik alleen nog meer herinneringen aan die 2 martelingsdagen. Met Lucas heb ik een paar keer afgesproken, we gingen samen Cindy bezoeken. Freya was er ook, maar zij moest toen nog in het ziekenhuis blijven door haar wonden. Lucas heeft zijn vakantie laten vallen, hij wou bij mij zijn. Zijn ouders begrepen hem wel, maar hij moest wel bij zijn oma overnachten. Die woont 8 straten verder, dus zo ver is het niet. Nog 2 weken en zijn ouders zijn terug. Hij heeft me al veel proberen troosten, maar het hielp niets. Ik weet 1 ding: ik ben hem super dankbaar voor wat hij allemaal al deed voor mij. De eerste dag in het ziekenhuis zeiden de dokters dat ik een nacht moest blijven. Mijn ouders zijn in de middag bij Cindy gegaan, wat ik ook begreep. Ze zeiden dat er iemand anders nu aan de beurt was. En daar stond hij dan. Hij had wat pralines mee en een boeket bloemen. Rode rozen, mijn lievelingsbloemen. Is hij niet romantisch? Opeens begon Amy te wenen en werd ik dus uit mijn gedachten gehaald. Ze wou uit haar parkje, een wandelingetje maken. Ze kan nu al stappen, of toch zo goed als. Vallen en weer opstaan en zo 100 keer. Mijn zusje is super schattig. We gingen een wandelingetje maken in de tuin. Ik weet dat alles al gedaan is en ik terug met mijn leven moet verdergaan en herbeginnen, toch voel ik me nog steeds niet veilig alleen of met kleine Amy. Ik moet altijd iemand bij mij hebben die mij kan beschermen. In de tuin krijg ik soms zelf schrik als ik de bladeren hoor kraken op de grond, al is het maar een vogeltje of mijn kat, Witse. Ik wou juist mijn schoenen aandoen, totdat ik mijn telefoon hoorde afgaan. Amy begon weer te wenen, ik denk dat ze iets tegen mijn beltoon heeft. Op mijn scherm verscheen Lucas en ik liep direct op wolkjes. Hallo prachtje, zei hij. Soms zei hij ook mijn meisje, maar dat wou ik niet meer, hoe lief het ook klonk. Ik dacht toen altijd terug aan de troetelnamen van Albert. Hey, zei ik met een grote glimlach. We hadden ongeveer een gesprek van 10 minuten en Amy hielt maar niet op. Wacht even, ik moet Amy eerst wat kalmeren, sorry, t Is niks, hoor. Voor jou wacht ik wel jaren aan een stuk als het moet, ik bloosde. Ik nam Amy in men armen en ze zweeg. Ik wou je eigenlijk iets vragen, Zeg maar, jij mag mij alles vragen, ik was benieuwd wat hij wou vragen, maar ik was bereid om alles te doen. Ik ben hem namelijk veel schuldig, ook al zegt hij van niet, dat het zijn plicht was om ons te komen zoeken, om niet op te geven. Ik beet op mijn lip. Hij is zo lief! Zou je bij mij willen komen? Mijn oma is weg en ze zei dat ik mocht doen wat ik wou de hele dag We kunnen erna naar het ziekenhuis gaan, je mag Amy meenemen, als je wilt, ik zei meteen ja, maar Amy ging ik bij mijn mama laten, anders zouden we misschien om de minuut verstoort worden. Ik zei gewoon aan mijn moeder dat ik naar het ziekenhuis ga met Lucas, anders krijg ik misschien nog een hele uitleg dat ik niet te wild mag zijn en niet mag vergeten dat ik maar 14 jaar ben. Ik vroeg wel aan hem of hij mij kwam halen, want ik wil niet weer daaraan denken. Ding-Dong Daag mama! Tot straks. Hoe laat moet ik thuis zijn? Rond 20 uur zeker! Amuseer je lieverd! Oooooh !!! Ik wil die naam niet meer horen! Maar ik zeg niks en ga gewoon de deur uit. Toen we 10 minuutjes later aankwamen bij Lucas zijn huis zijn we eerst wat gaan zwemmen in zijn ondergronds zwembad. Na een uurtje of 2 stonden we klaar om te vertrekken naar het ziekenhuis. Het bezoekuur is pas over 10 minuutjes. Lucas pakte mijn hand en gaf me een knuffel. We liepen samen straat in straat uit. Toen we toe kwamen zag ik een auto staan die mij bekent voor kwam. Ik kan me niet herinneren van wie. Ik zag dat Lucas hem ook bekeek. Zou hij die auto ook van ergens kennen? Ik maakte me er niet druk over en liep naar de lift. Ik drukte het knopje van Cindys verdiep in. Haar deur stond op een kiertje en ik hoorde Cindy haar stem. Cindy! Ik liep de kamer binnen en zag hem er opeens staan aan haar bed. Lucas kwam binnen en zag hem ook. Ze lachten naar elkaar, maar ik lachte niet terug toen hij mij aankeek. Daar stond Kjell dus, Cindy haar ex. Hij had haar laten zitten toen er een misverstand opdook. Hij had ooit haar gsm genomen toen ze een sms kreeg van een zekere Kevin. Hij kon het niet laten deze te openen en las : Heej lieverd zin om nog eens af te spreken? Ik hou van jou, mijn meisje xx En zonder nog iets te zeggen of zonder op uitleg te wachten, maakte hij het ineens na 2 jaar uit terwijl hij niet eens wist dat het hier om onze neef draaide. Maar Cindy zag er echt van af. Ze heeft dagen niet gegeten, dagen niets gezegd en alleen maar op haar kamer gezeten met haar deur op slot. En nu staat hij hier zonder iets te laten weten in 10 maanden. Cindy leek het precies leuk te vinden na wat hij haar allemaal had aangedaan. Ik negeerde hem en liep direct op mijn zus af. Je hebt veel gemist! Beloof me dat je nu bij mij blijft, ik heb je gemist! Cindy lachte en Knikte met haar hoofd, maar dat leek precies pijn te doen nadat ze haar rap wegtrok. Hallo iedereen! klonk de vrolijke stem van Sam. Hij kent blijkbaar ook aan Kjell en was verbaast dat Kjell hier in Cindy haar kamer stond. Hoi.. euh wat brengt jou hier? Ik ben Cindy haar lief, zei hij met een glimlach. Ik rolde met mijn ogen. EX-lief! Ben je vergeten wat je haar allemaal hebt aangedaan? Cindy keek mij boos aan. Oops, dit had ik beter niet gezegd. Het spijt me. Geeft niet, we hebben alles uitgepraat ik ben hier al 3 uur. Het spijt mij wat ik Cindy ooit heb aangedaan. Zou je mij ooit kunnen vergeven? Ik hou echt zielsveel van je zus. Lucas liet een arm rond mijn schouder vallen en deed een gebaar waarmee ik wist dat ik ja moest zeggen. Kunnen wel, maar of ik dat wel wil Ik zal erover nadenken, als je dat haar maar geen tweede keer lapt! Belooft. Zei hij. Freya kwam ook de kamer binnen samen met mijn ouders en kleine Amy. Hier begon ons leven weer, voor iedereen stukken beter. In de avond was Cindy al thuis. Toen we gingen slapen bleef ik wakker liggen. Ik kon de slaap maar niet te pakken krijgen. Op een gegeven moment dacht ik dat ik iets hoorde, maar na 2 minuten was ik zeker. De trap kraakte. Cindy, heb jij dat ook gehoord? ik schudde Cindy wakker, maar die sliep vast. Toen vloog het raam open en blies de wind in mijn gezicht. Ik sloot het, sprong onder mijn lakens en dook weg in een onrustige slaap.
Rond 3uur s nachts kreeg ik het opeens kei koud. Het was pikdonker tot ik na 2 minuten de lichtknop had gevonden. Had ik nu zoveel bewogen dat ik op de grond was gevallen? Mijn nek is helemaal stijf en mijn rug krimpt bijna ineen. Het doet me zelf bijna denken aan de pijn die ik had toen Albert in ons leven kwam. Dit is het eerste moment sinds ik ben opgestaan uit de coma dat ik weer aan dit denk. Ik moet me focussen op iets anders! Het lukt niet, tranen komen in mijn ogen als ik eraan denk dat ik bijna verkracht ben. Opeens schiet Kjell te boven en krijg ik een smile op mijn gezicht. Ook al heeft hij mij veel aangedaan, ik kan hem niet negeren. Ik hou van hem en dat mag iedereen weten. Ik heb altijd al van hem gehouden, zelfs toen hij het uit had gemaakt. Het raam vloog open en wind waaide in mijn gezicht. De trappen begonnen te kraken. Was het dit waarover Julie sprak in de nacht? Ik sloot het raam, deed de deur toe en kroop met het laken boven mijn hoofd in bed. Maar de trappen bleven lawaai maken en ik werd banger om banger. Wat gebeurt hier? Ik sloop bij mijn zus en nam haar stevig vast. Zo viel ik dus in slaap, vergezelt door nachtmerries over een of andere geest.
De eerste zonnestraal had mijn gezichtsveld bereikt en mijn ogen opende langzaam. Ik wreef de slaap uit mijn ogen en zag dat Julie wakker in bed lag.
Heb je dat ook gehoord? vroeg ik langzaam.
Vannacht? Heb je het toch gehoord? Ik maakte je wakker en je zei van niet.
Ja, maar rond 3 uur ongeveer. Ik lag te slapen op grond en had ijskoud en toen vloog het raam open en begonnen te trappen te kraken. Julie keek me verbaasd aan maar werd verbroken door de telefoon die afging.
Freya? Wat is er? vroeg ik. Freya ligt nu normaal nog lang te slapen, het is maar 6 uur s ochtends.
Ik ben wakker geschoten. Ik lag op de grond en het raam vloog open. Toen ik in mijn bed sprong, begonnen de trappen te kraken. Ik vind het raar. Ik bedoel, ik vind dit vreemd.
Meen je dat? Wij hadden net hetzelfde vannacht! ik schrok. Dit is niet normaal.
Ik ga bellen naar Lucas, om te vragen of hij het ook hoorde, zei Julie.
Oke, hou me op de hoogte.
Lucas nam niet op. Zijn mobieltje sprong meteen op voice mail.
Hhhmm, dat is raar. Normaal staat zijn gsm nooit af, ook niet als hij oplaadt.
Misschien is hij plat geworden in de nacht? vroeg ik.
Kan niet, gisteren avond was zijn gsm juist van de lader toen we naar het ziekenhuis vertrokken.
Ja, dan is dat inderdaad raar.
Cindy, hier klopt iets niet! Mijn gsm ging af en Freya verscheen in beeld.
Cindy, mijn broer is juist wakker en hij heeft niets gehoord vannacht. Hij hoort altijd het minste lawaai en ik kan Sam niet bereiken, ik kom uit op voice mail.
Julie nam mijn gsm ruw af. Kom aub meteen hier naartoe, niet bellen, gewoon kloppen.
Oke, ik ben onderweg.
Freya woontstraten verder. Meestal duurt het 5 minuten, maar nu was ze er veel te snel om te geloven dat ze heeft gestapt. Hijgend kwam ze binnen. Ze deed de deur op sot en zei dat ze achtervolgd werd door iets wat ze niet goed kon zien. Ze zag een schaduw, de wind blies nog sterker dan ooit en de vuilbak van haar buren viel om terwijl er helemaal niets was. Hier was iets dat niet klopt. Maar wat? De meisjes werden onderbroken door de knal van een deur, de achterdeur.
Julie draaide haar met een ruk om en zag dat de deur open stond en het gla van het raampje uitgespreid over de grond lag. Wat is dit? vroeg ik. Cindy haalde haar schouders op en staarde naar de deur. Julies mond stond wagenwijd open. Het lijkt wel dat het hier spookt, mompelde Julie. Het is dan wel niet enkel hier, dan is mijn huis ook een spookhuis geworden. Maar als we de jongens niet kunnen bereiken, gaan we er gewoon naartoe! zei ik dapper. Ik wist dat als het iemand was die ons wou kwellen, hij ons ook zou volgen als we op straat zijn. Ik denk zelf dat dat zijn doel is, ons uit onze huizen krijgen. Maar dat doet me niets, ik weet dat Julie zich veel veiliger zou voelen als Lucas in de buurt was. Ik heb geen idee naar wie we eerst moeten gaan, maar Lucas woont maar 2 straten verder, dus ik denk dat het beter is als we bij hem aanbellen. We moeten ons wel haasten, misschien is het een vriend van Albert die ons volgt en ik denk niet dat we het spelletje weer willen herbeginnen. Ik alvast niet, zei ik. Julie bekeek me angstig, maar ik troostte haar en zei dat Lucas haar zou beschermen, waardoor ze weer oplichtte. Here we go! riep Cindy. We deden onze jas aan want er waren zwarte wolken op komst. Julie schreef een briefje aan haar mama en papa en we vertrokken. Het waaide achter ons en ik weet niet waarom, maar het voelde dat het geen natuurlijke wind is. Een vuilbak kantelde. We moeten lopen! riep ik uit. Waarom? Ik heb last aan mijn been, mompelde Julie. Ik trok haar mee en nog geen 3 minuten later waren we binnen bij Lucas. We legden het verhaal uit en juist toen we klaar waren, werd er op de deur geklopt. Julie verschoot en vloog van haar stoel, waardoor ik en Cindy toch nog een beetje konden lachen. Julie werd helemaal rood toen ze besefte dat Lucas achter haar stond en haar zag vallen, waardoor ik en Cindy nog harder begonnen lachen. Doe niet open! riep ik op het laatste moment, maar Lucas had de klink al vast. Het is vast niks, gewoon de postbode of zoiets die een pakje moet leveren, niets erg dus, zei hij. Hij deed de deur open en Cindy kneep haar ogen toe, bang voor wat er kon gebeuren. Meneer Lucas, vermoedt ik? Ik heb hier een pakje voor jou moeder. Geef haar dit papiertje maar voor bevestiging dat we het geleverd hebben en nog een goede dag verder, zei een man in ene blauw kostuum, ik vermoedt een politieman die post komt brengen, raar maar toch is het zo want hij reed weg in een politiewagen. Zie je, niemand ergs dus, Lucas keek naar Cindy, die al haar handen naar beneden heeft laten vallen. Maar niet veel later werd er weer op de deur geklopt, en 3 keer gebeld. Welke idioot belt nu 3 keer in de ochtend rond 7 uur? vroeg Julie. Lucas schouders vlogen in de lucht. Geen idee, maar het is niets, dus wordt maar niet bang, giechelde hij. Cindy deed een verontschuldigd gebaar en Lucas stapte naar de deur. Wat raar, er staat helemaal niemand, zei hij verbaasd. Wat? Kan niet! riep ik en kwam naast hem staan om de straat te bekijken. Er dook weer wind op, weer dezelfde als daarstraks. Er is hier iets bezig dat ik helemaal niet leuk vindt! Lucas, wat is dit allemaal? vroeg Julie terwijl haar ogen nat werden van tranen. Lucas deed de deur toe en ging naast Julie op de grond zitten. Hij nam haar in haar armen en zei dat het allemaal zou goed komen, al weet ik niet precies of dat wel klopt. Ik wou dat Sam hier nu was, dat hij mij ook in zijn armen nam. Op dat moment sprong Lucas zijn pc aan. Wat? stamelde ik. Mijn mond sprong open, hoe kan het nu dat zijn pc opsprong? Geen nood, zei hij en hij trok Julie recht. Samen met haar liep hij naar de pc. Het is normaal, altijd als ik een bericht krijg van ofwel Sam of Kjell, springt mijn pc op. Dus jij kent Kjell? vroeg Cindy verbaasd. Nou ja, hij is een oude kennis va mij, maar nu dat ik hem in het ziekenhuis zag, namen we weer contact met elkaar op, dus bedankt Cindy! hij wierp haar een lach toe en Cindy lachte terug. Julie ging tussen hun instaan en knikte naar Lucas om zijn bericht te bekijken. Het was een bericht van Sam. Hey L, alles goed? Ik en Kjell hebben een probleem. We proberen al heel de tijd Cindy en Freya te bellen en te sturen, maar een stem zegt dat hun nummers niet bestaan. Kjell is nu bij mij, kan je ook niet afkomen? Ik maak me een beetje zorgen. Mijn ogen straalde toen ik zijn laatste zin las. Dit is 1 van de eerste keren dat hij zich zorgen maakt. Lucas typte iets terug dat leek op : komen jullie anders bij mij, de meisjes zijn hier alle 3. Er is iets heel raar aan de gang, kom aub zo snel mogelijk. De trap kraakte en Lucas kleine zus Emma begon te wenen. Hij ging Emma halen en wiegde haar tot ze weer in slaap viel. Emma is een jaar en half. De bel ging weer en ik schoot omhoog. De achterdeur vloog weer open en een wind blies ons haar zo stevig naar achter dat ik begon te denken dat we kaal zouden worden. De deur vloog weer toe en de bel ging weer, zon 5 keer na elkaar. Julie dook weg achter Lucas en Emma werd weer in haar parkje gelegd. De trap kraakte en we hoorden een stem onze naam roepen. De stem kwam bekend voor, maar we konden ons niet concentreren. De voordeur vloog met een ruk open.
