MEDELING AAN MIJN *VELE TROUWE* LEZERS, WEGENS IMMENSE ACHTERSTAND ZAL DE BLOG VAN ACHTEREN NAAR VOREN BIJGEWERKT WORDEN. T IS TE ZEGGEN, U ZAL ZELF WAT NAAR ONDEREN MOETEN SCROLLEN OM DE MEEST RECENTE POSTS TE LEZEN.
Hoewel de microkinesie ons redding heeft gebracht vanaf dag 1, leek zus de voorbije week weer hervallen te zijn. Weinig slapen, veel huilen en absoluut niet luisteren, met veel geroep en discussies tot gevolg, met vrijdag als topdag. Zowel op school als thuis voel er geen land mee te bezeilen, buiten dat dat ene half uur van pure concentratie, waarin ze haar naam, die van Timo en het woordje mama heel precies en snel overschreef op de stipletters. Timo was die week dan weer het tegenovergestelde... knuffelen, kusjes geven, heel attent zijn (nog meer dan anders)... En toen, zondag schoot het mij te binnen... het was vrijdag dag op dag 2 jaar geleden dat Vava overleden is... en elk van hen heeft dat op zijn eigen manier verwerkt...
Onze kleine meid gaat naar school... dat betekent grote stressmomenten voor mama, gezien het medisch parcours dat dochterlief al heeft doorlopen... en de twee verdiepingen hoge trap die ze elke dag op en af moet, de hoge speeltuigen en de niet zo goed afgesloten speelplaats zitten daar waarschijnlijk ook wel voor iets tussen.
Maar ze ging woensdag dus van start, een half dagje vol plezier, zo blijkt. Een vluchtige kus en een vaag mompelende dada, was het enige waar we recht op hadden, Timo en ik, terwijl ons Nora zeer geconcentreerd verder ging met het onderzoeken van het speelgoed.
Ook dag twee is blijkbaar heel goed verlopen. Voor het eerst op school blijven eten tussen een hoop onbekende gezichten vormde geen probleem. Tijdens de speeltijd bijt ze ook van zich af, of eerder duwt van zich af, want toen een klasgenootje "copeautjes" naar haar wou gooien, gaf ze de peuter een flinke duw, waarop de anders zo stoutmoedige jongen, verder niks meer durfde te ondernemen.
Ik mag dus wel stellen dat ik best fier ben op onze dochter, die met veel durf en zelfvertrouwen in het leven staat... misschien soms met net iets te weinig angst... maar die neemt mama dan wel over
Wie zegt eerste schooldag, zegt natuurlijk ook laatste dag op de crêche... een plek waar ik gedurende 4 jaar elke dag heen reed, uitgezonderd weekends en vakantieperiodes natuurlijk en waar ik mijn kindjes elke keer weer met een lach afzette en weer ophaalde. Om al die juffen, want het zijn er 10!, te bedanken dat ons Nora zich als een visje in het water voelde, maakten Nora en mama een Aquarium... met handjes als vissen en zoets als vulling... (Ik maakte oorspronkelijk ook een mooie slinger als aandenken voor de crêche, maar vond hem te mooi en besloot hem te houden. )
Gisteren de keuken verder in de verf gezet, vandaag een memobord gemaakt, alle kerstversiering opgeruimd en zelf pizza gebakken en dit alles terwijl de kinders verkleed in een mix match van dingen, de boel lekker overhoop haalden... aaaaaaaaah dat heet dan vakantie! Zalig!!!
Papa daarentegen verlengde zijn werkdag door even onder de kast te kruipen om er een vijsje aan te draaien, terwijl Nora van de gelegenheid gebruik maakte om de bovenkant van de kast te inspecteren. Al een geluk dat het kind vederlicht is! (al waren haar buien vandaag best wel zwaar... 't zullen haar doorkomende hoektanden zijn zeker of een of andere 'taal' groeispurt?!?)
Aangezien de plastieken slee van vorig jaar te veel had afgezien en er eerder afgebroken dan aerodynamisch uitzag, bracht de kerstman dit jaar een slee! Jeej! Alleen wisten de kids niet waarvoor dat gevaarte diende... en de afwezige sneeuw zal daar voorlopig niet veel aan veranderen.
Ons Nora wist daar natuurlijk een mouw aan te passen en gebruikte de slee op kerstavond als Loungezetel.
En dan werden er nog een aantal pakjes en kusjes uitgewisseld tussen het knabbelen en nippen door.
"Ik heb ook een kerstkaartje gemaakt!" En toen zei hij het mooie versje op dat bij het kaartje hoorde:
Une bonne année commence toujours par un baiser. J'en ai deux dans le creux de ma main. Envolez-vous baisers... Et poser-vous tout doucement Sur le coeur de papa et de maman. Bonne et heureuse année!
