De maatschappij, dames en heren, is dat geen mooi woord? Het zou het toch mogen zijn, want als het al geen mooi woord meer is, wat is het dan wel? Een samenraapsel van verstrengelde mensenlevens vol dode momenten die leiden tot dat eerste levende moment genaamd het sterven? Ik overdrijf nu uiteraard gewillig, maar is dat nu net niet de essentie van onze huidige maatschappij? De nood tot bovenmaatse overdrijving om toch maar de modale burger uit zijn routineuze roes te krijgen. Een gegeven waar de media natuurlijk als eerste gretig op inspeelt, onbewust, in hun kortzichtigheid, van het feit dat overmatige visualisatie tot gewenning leidt en dus juist de routineuze roesters, om eens een mooi woordspelinkje te gebruiken, nog meer afstompt en dus nog dieper in hun roes doet wentelen. En dan die schijnbaar oprecht verontwaardigde reacties als er dan werkelijk eens iemand ook echt gestoord is, behalve dan enkel in bijberoep of als beroepsmisvorming, en op de meest gruwelijke wijze de aandacht probeert te trekken door iets te doen dat hij nu nog net niet als "entertainment" voorgeschoteld kreeg. "Waar gaat de wereld toch naartoe?", "Waar gaat dat met de jeugd (van) tegenwoordig toch naartoe?", hoor je dan. Op allebei het simpele zelfde antwoord: Waar u hem/hen heenleidt, mevrouw, meneer. Daar gaan ze allebei naartoe. Maar dat laatste hoor je er nooit iemand bijvertellen, neen, de schuld ligt altijd daar of ginds, maar nooit hier. En dat is misschien wel het grootste kankergezwel binnen onze huidige maatschappij, onbetrokkenheid, gelatenheid, desinteresse, of misschien zelfs mummificatie. Als je maar voldoende olie en balsem op je huid aanbrengt, dat niets je huid kan aantasten of tot je kan doordringen, als je maar voldoende stof rond je lichaam en gezicht wikkelt dat je niets voelt, hoort of ziet, als je je maar voldoende verstopt in je labyrinth zodat niemand je kan vinden en ze je maar niet kunnen lastigvallen en als je je maar voldoende opsluit in de sarcofaag van je eigen wereldje zodat je je van anderen niets hoeft aan te trekken, dan zal je misschien tot in de eeuwigheid rustig leven. Alleen spijtig natuurlijk dat je voor 999/1000ste van je eeuwige leven niet eens beseft dat je bestaat tot de ironie wil dat iemand je net wel vindt, je net wel lastig valt, net wel dat door olie en balsem doordrenkte stof van rondom je lichaam trekt en je zo opnieuw tot leven moet wekken. Dat is toch wat het "entertainment" ons in films vertelt, dat is dan toch ook wat de huidige maatschappij ons vertelt, wel, laten we haar voor één keer terwille zijn en die geborgen schatten eens geducht wakker schudden! Hun schoonheidsslaapje heeft, me dunkt, meer dan lang genoeg geduurd, laat de eeuwig rustende mens maar opstaan, het ontbijt ligt op tafel..
