zoektocht naar wie mijn vader was (het gedicht dak ik voor hem schreef op mijn 16e)
Ooit wou ik mijn gevoelens kwijt en het beste uit zich dit op papier.
Mijn vader zijn trots
Iemand die bloemen op een graf legt en daarna er gewoon stil naar blijft kijken, moet de overleden persoon graag gezien hebben. Ik kan dit niet omdat ik zielsveel van mijn vader hield zonder het goed te beseffen en wel te weten hoeveel hij van mij hield.
Ik weet niet meer hoe zijn stem klonk of hoe hij eruit zag, zelfs niet meer hoe hij lachte. Alles ben ik bijna vergeten behalve hoe we samen in de zetel ijs aten of hoe je me troostte als het onweerde. En weet je nog toen je die grote klok kreeg van je kleine meisje, waar je zo trots op was? Je genoot ervan als je me zag lachen en spelen.
Maar één ding vergeet ik nooit en wil ik nooit vergeten en dat is hoeveel je van me hield. Ze zeggen dat ik op je lijk van karakter en mijn handelingen. Ik heb je nooit goed gekend, alleen maar van foto's en verder niet. In mij stroomt een deel van jou genen en daar ben ik trots op.
Was er maar een dag dat ik je eens kon leren kennen zoals je was. Dat ik je kon zeggen hoeveel ik van je hou en hoe hard ik je mis. Ik zou alles doen om je nog één keer een knuffel en een zoen te geven. Als je maar op het einde zegt: "Aïdake, ik zie u graag".