Over Vitalski

Daar ik de grootste aversie heb van realityprogramma’s op zowel VRT als VTM e.a., wist ik niet wie de heer Vitalski was.

Weliswaar komt hij nogal eens aan bod in GVA, tegenwoordig komt daar van alles in wat er niet in zou mogen. Terzijde, GVA is een krant die afglijd naar een absoluut dieptepunt.

Aanleiding voor de Onderwereld is een interview met de ouders van deze man in Dag Allemaal, volgens intellectuelen een roddelblad maar hoe dan ook druk gelezen.

Dit stuk gaat over Vitalski die met Joyce Van Nimmen, ook al geen onbesproken figuur, een mislukt onderonsje zou hebben beleefd in het realityprogramma “ Stanley ’s Route”.

In normale omstandigheden zouden ouders waarvan hun zoon beticht wordt van ongewenste intimiteiten geen ruchtbaarheid geven aan hun ontsteltenis. Met dit interview gaat men de schaamte voorbij, in de boekskes komen gaat voor alles.

In een niet zo ver verleden ging een programma van Paul Jambers over miskende genieën. De vader van Vitalski was één van hen, hij schreef boeken aan de lopende band, maar deze zijn nooit uitgegeven, waarschijnlijk omdat ze niet te best waren. In bovenvermeld programma deed de moeder van Vitalski het woord, kennelijk heeft deze miskenning beide ouders diep geraakt.

De Onderwereld wil hiermee de ouders niet door het slijk halen, want beiden zijn lieve attente mensen.

Maar de Onderwereld heeft een slecht karakter en schrijft dat de zoon moet dienen als hun uithangbord. De bewering dat hun zoon juffrouw Van Nimmen niet zou betast hebben kan zijn, maar wie dit interview leest tussen de regels kan niet ontgaan zijn dat de BV-status één van de drijfveren was. Ten tweede geeft de moeder toe dat zoonlief eigenlijk een sex-maniak, is maar zo zijn er natuurlijk nog. Verder beaamt de moeder nog dat hun zoon een vrije opvoeding genoten heeft. Zou het effectief gekomen zijn tot een klacht ten laste van Vitalski, zouden er maar weinig tegenargumenten nodig zijn om deze man te veroordelen.

De al te vrije opvoeding zonder het geringste normbesef en waarden eisen hun tol, toont de hedendaagse maatschappij in hun, jawel, blootje, en dit kan zonder de zwoele nachtelijke Afrikaanse temperaturen.

Omtrent 11 november

Traditiegetrouw wordt op deze dag de “Stormloop over Vlaanderen” herdacht die eindigde aan de Ijzer en de Somme met aan beide zijden weerzienwekkende verliezen zoals dat heet in militair jargon.

Nu, 88 jaar later wordt de wapenstilstand nog altijd herdacht met optochten, vooral in Groot-Brittannië met de ceremonie te Whitehall. Cynisch is wel dat de toenmalige bevelhebber Generaal Haig op bijna misdadige wijze de jongens de armen van de dood instuurde.

Veel kleinschaliger worden herdenkingen gehouden in gemeenten, ook in Lille. Daar de Onderwereld getuige was, kan ik niet nalaten er commentaar op te leveren.

De voorman van dit jaar is zoals vorige jaren de heer burgemeester, die me in verwarring bracht omdat zijn auto geparkeerd stond onder het bord “ voorbehouden aan bedienaars van de eredienst”. Ik had in hem nooit zo’n beoefenaar gezien maar van iedereen kent men natuurlijk niet alle kanten. De heer burgemeester is ook bevoegd voor begraafplaatsen omdat hij er met zijn wagen bovenop staat.

Aan de ingang van de nieuwe begraafplaats van Lille staat er een hoog stenen kruis met aan de voet de kruisen van de vier gesneuvelden uit de gemeente, waarvan één in de 2^de wereldoorlog. De op een zijspoor gezette schepen Vloemans, diamantslijper, koster, schaapherder, imitator van Pavarotti, blies er niet zijn laatste adem uit maar tuitte de Brabançonne.

De Onderwereld vindt het echter maar misplaatst omwille van volgende reden :

• Heeft er ooit iemand aan gedacht dat deze jonge gesneuvelde misschien wel eens zouden kennis gemaakt hebben met de Frontbeweging en daardoor begeesterd ?

De Onderwereld stelt dan ook voor dat bv. De heemkundige kring de levensloop t.e.m het fatale einde van deze jongens onder de loep zou nemen, de burgemeester zal dit hoofdstuk van dat jaarboek graag voorstellen.

En dan nog een tip voor de koster, zanger enz…., oefen op de Last Post.

In de wachtkamer van de dokter

Doorgaans, wanneer je zo een wachtkamer betreed, kom je van alles te weten over zieken en hun ziektes, zij het dan gemeend of ongemeend, evenzo ook de actuele roddels.

Maar wanneer een zuster (een nonnetje) deze wachtkamer binnenkomt, verwacht je een gesprek, ik zeg maar zoiets ; de achteruitgang van het kerkbezoek etc.

Niets daarvan, het journaal van 19u00 stond aan en één van de items was de moord op het jongetje in Hoogerheide, waar het nonnetje geenszins van opkeek. Haar aandacht werd echter wel gewekt toen het over spam op het internet ging. Deze reportage had o.a. verder over dubieuze aanbiedingen, zoals middelen tot penisverlengingen enz. Het nonnetje was één en al aandacht, misschien normaal, want aan haar rechterhand had ze rond haar ringvinger, jawel, een ring.

Het schoot me na luttele seconden binnen : zij was immers een bruid van Christus.

Wandeling te Wommelgem op 19 november 2006

Hoewel het weer vandaag niet meezit, gaan we wandelen in Wommelgem, een echte wandelaar blijft niet thuis voor regen en andere weersomtandigheden. Ik vertrek, gehuld in regenkledij, voor de 22 km in het centrum achter de 17^de eeuwse Petrus en Pauluskerk.

Ik wandel langs een vrolijke sprinkhaan die roept naar de vogels aan de overkant, richting fort van Borsbeek, enkele weken geleden nog het toneel en werkterrein van boomspotters, heeft door de kap volgens mij een toeristische meerwaarde gekregen, heel het complex oogt overzichtelijk, alleen de blubber door deze regendag stelt vooral voor dames een probleem. Een helling is er voor sommige teveel aan, het doet me denken aan koeien die men met een zeel uit de penarie helpt. Ik besluit wijselijk geen opmerking te maken aan deze dame.

Ter plekke in het fort :

Wandelmicrobe bijt Paul

Beste kijkers, beste vrienden, beste poëten

Lachen is heilig, puur geheim

Redeloze blijheid van de dingen

Jongensachtige moed van de bruisende wereld

Juichende stem in de ontstellende ruimte

Men zegt, hij lachte nooit, hij wiens lijden

Ons vrijkocht op de schedelberg

Hij die, somber noch lafhartig, mans genoeg was

Om te schreien over Jeruzalem

Als gras groeit verdriet, al kan hij het wegvegen

met een groot gebaar, hij doet het niet

Dood is zichtbaar op het aangezicht van ’t leven

Tranen mogen zichtbaar zijn op ’t gelaat van een mens

Maar vrolijkheid is heilig; wanneer hij zich van de zijnen

Afzonderde en een berg opging om te bidden

Onder de ontzettende slagorde van de sterren

Boven op de eenzame top lachte hij alleen

(G.K. Chesterton : vertaling Gaston Durnez)

Volgens mij toepasselijk op de alsnog troosteloze omgeving, waar je wel in de verte de Boerentoren en de Kathedraal kunt zien, begrijp het, de inspiratie komt van ‘Man bijt hond’.

Het fort achter me verlatend wandel ik over een vrij recent aangelegd slingerend wandelpad waarop een verbodteken geld voor paarden, wat normaal is, maar ook voor honden, dus alle andere dieren zijn toegelaten. Wie thuis een nijlkrokodil of zoals u wil een berggorilla heeft, kan naar believen gebruik maken van dit slingerend wandelpaadje. Borsbeek en het volgend fort in Wommelgem even verder op waren in 1918 volgens militairen en vele burgers niet in te nemen. Maar het leger was nog niet goed en wel in de forten aanbeland of de Zeppelins waren al aan het bombarderen.

Bitter was dan ook de terugtocht van het veldleger uit de fortengordel. De mannen sjokten met natte kleren en zware bepakking, moe en vuil en zonder te weten waar het allemaal naartoe moest, over de Vlaamse dreven langs de Nederlandse grens, samen met tienduizenden vluchtelingen.

Wie wat fantasie heeft hoort de laarzen nog door de doorgang van het fort kappen.

Terug in Wommelgem wacht me een lus, een nieuwsgierige poes springt op een vensterbank en kijkt me van achter het raam aan, ik vereeuwig deze mooie lapjeskat. Dag Poes !

Langs een gevel van een boerderijtje bekijk ik nog even een kapelletje met de H. Familie, maar mijn eigen familie wacht op me binnen en na enkele minuten vervoeg ik hen, de duvel doet de rest.

Het verhaal van een huisdier

In het begin schiep God hemel en aarde. De aarde was woest en leeg; duisternis lag over de diepte en de geest van God zweefde over de wateren.

God sprak : Het land moet levende wezens voortbrengen van allerlei soort ; tamme dieren, kruipende dieren en wilde beesten, soort na soort en alles wat over de grond kruipt, soort na soort. En God zag dat het goed was. God sprak : Nu gaan wij de mens maken, als beeld van Ons, op Ons gelijkheid; hij zal heersen over de vissen van de zee, over de vogels in de lucht, over de tamme dieren, over alle wilde beesten en over al het ongedierte dat over de grond kruipt. En God schiep de mens als zijn beeld, als zijn beeld van God schiep Hij hen: man en vrouw. God zegende hen en God sprak tot hen : Wees vruchtbaar en wordt talrijk; bevolk de aarde en onderwerp haar; heers over de vissen van de zee, over de vogels van de lucht en over al het ongedierte dat over de grond kruipt.

En God sprak : Hierbij geef ik alle zaadvormende gewassen op de hele aardbodem aan u en alle bomen met zaaddragende vruchten, zij zullen u tot voedsel dienen. Maar aan alle wilde beesten, aan alle vogels van de lucht en aan alles wat over de grond kruipt, aan al het dierlijk leven, geef ik al het groene gewas als voedsel. Zo gebeurde het. God bezag alles wat hij gemaakt had en Hij zag dat het heel goed was. Het werd avond en het werd ochtend; dat was de zesde dag.

Wie dit aandachtig leest, ontdekt hier dat ons tam huisdier een prominente rol heeft in ons bestaan, immers, de zondvloed werd ons bijna noodlottig als Jahweh niet de dieren mee gaf tot het dak van de wereld. Noah werd aldus de eerste mens net een zaak voor de dieren. Ik zou zelfs durven neerschrijven dat onze kat of hond het eerste recht van leven had voor onze schepping. Wie eerst is, eerst maalt, nietwaar. Even voel ik mij advocaat van onze huisdieren.

Ik wil hier het verhaal doen van ons huisdier, we noemen ze Poezemie.

Het is eens iets anders dan ‘Minneke Poes’, zo hebben we in mijn ouderlijk huis een poes gehad, ook met een tijgermotief als Poezemie.

Dat de naam ‘Minneke Poes’ toentertijd zeer populair was en bovenaan de lijst stond van poezennamen, is misschien te danken aan Felix Timmermans, die in de stille groene bossen om de omgeving van Bouwel en Grobbendonk de villa Minneke Poes beschreef in één van zijn beste essays.

Dat de Fé ook daadwerkelijk een poezenliefhebber was getuigt het olieverfschilderij : Het venster van mijn vaders werktafel waar een zwarte kat staat afgebeeld met een riempje om (later hierover meer).

Maar eerst, Minneke Poes, een kattin die van contraceptie nog nooit had gehoord, net zo min als wij trouwens, dikwijls zijn wij met vier kinderen thuis dan ook peter en meter geworden, maar zoals in elke uitdienende familie weten we op den duur niet meer hoe ze allemaal heten.

Minneke Poes heeft ook geleden, ze was vermist en we hadden de hoop bijna opgegeven en dachten ze nooit levend terug te zien, toen er op zekere dag een zacht gekerm steeg uit de bloembak voor ons huis. Zowaar, Minneke Poes met een klem waar je bijna een olifant naar zijn kerkhof brengt. Na onze poes verlost te hebben stelde vader voor ze ook meteen uit haar lijden te verlossen. Om ter hardste hebben we toen geweend maar vader had ook een hart van koekebrood. We hebben dan zelf anesthesist en chirurg gespeeld en gingen over tot amputatie. Jaren heeft ze nog gespind bij de open haard en geslapen op haar favoriete plekjes tot op een dag een broer het nodig vond een hond in huis te halen. De hond en Minneke Poes, nu 30 jaar geleden, dat kat en hond samengaan is altijd al een slecht idee geweest. Een hoofdstuk in mineur werd afgesloten inclusief onze hond Pukkie, al jaren onze trouwe vriend, die plots door de komst van een uiterst brutale hond gedegradeerd werd tot een sukkelaar in een hondenhok en alleen buiten mocht als de salonhond binnen bleef. Ik ontfermde me over hem, hij kreeg last van de jaren, maar tot zijn dood bleef hij hondstrouw. Over beide dieren, waar we mee grootgebracht zijn, denk ik regelmatig met een beetje verdriet en weemoed aan terug. De foto’s bewaar en koester ik.

Kleine kinderen worden groot, ook ik, andere interesses komen om de hoek kijken, het andere geslacht komt er aan te pas en daar komen alléén geen ongelukken van doch ook meevallers.

Eén van onze huwelijkscadeaus was een, hoe raad u het, een poes. Een poes gehaald bij een poelier, volgens deze was hij verzot op kippenlevers, echt, bij ons ineens niet meer. Deze kat moest echter aan een leiband een stapje in de natuur zetten, vermits hij nogal bazig was en dat ook liet blijken toen ik op een morgen nogal haastig was en toen ik me voornam om de poes op te pakken en binnen te zetten. Een beet in mijn hand was mijn deel , ze zwelde op zo groot als een wafel . Omdat dit allemaal voorviel voor 7u in de ochtend, was het bij de dokter nachttarief. De dokter kon er wel bij varen. Een memorabele stunt van wijlen mijn schoonmoeder was hilarisch. Beiden wandelden in het zonnetje tot poeslief besloot eens op de werkbank te snuisteren van schoonvader, die een pot gebruikte olie had staan om het gebruikte gereedschap terug optimum te brengen. U kunt het raden ! De poes schrok, hij sprong en kwam niet met vier pootjes op de grond, maar in de olie terecht. Interventie van de dierenarts was nodig. Hij deed het dier in slaap zodat schoonmoeder onze poes kon uitwassen als een gebruikte luier. Ondersteboven en wenend deed ze ’s avonds het relaas van de dag.

Maar deze poes zou niet oud worden, hij had iets meegemaakt dat hij nooit zou vragen, zijn baasjes hadden hem laten castreren, ik heb hem nooit op een hogere toon horen miauwen, integendeel, door castratie kreeg hij last van nierstenen, het zou faliekant aflopen. Dramatisch hebben we afscheid genomen bij de dierenarts en hebben hem thuis begraven. Het verdriet van jaren eerder kwam weer terug, zijn naam was Ziggy.

In 1995 werden we gezegend met een mooie baby die de kroon was op ons huwelijk. In 1999, aangekomen van een vakantie vonden we hier aan de achterdeur een poes. Mijn vrouw was onvoorwaardelijk verkocht, onze zoon ook en die mocht de naam kiezen ; Poezemie. Ik echter, nam me voor deze poes alléén tot de keuken toe te laten maar het duurde niet lang eer mijn weerstand gebroken was en ze me helemaal vertederde. Een bezoek bij de dierenarts leerden ons dat ze geen ‘ze’ was maar een ‘hij’.

Graatmager was hij, volgens geburen was poes uit een IOK-vrachtwagen ontsnapt, uitsluitsel hebben we er nooit over gekregen. Drie dagen heeft hij geslapen en dank zij de goede zorgen van vooral mijn vrouw is hij zéér verdikt. Geluk of ongeluk komt nooit alleen. Amper 14 dagen later diende er zich een ander specimen aan, een zwart kattinnetje, bleek later toen ze met vier kleine katjes de straat over stak en die ik bij een boer wou afzetten omdat ik er geen kattenpension van wou maken bij ons. Toen ik het woord bij de daad wou voegen, pleegde mijn vrouw fysieke obstructie en de kat bleef dan ook bij ons.

Zij zou ons haar dankbaarheid tonen door ons niet op te zadelen met ongedierte dat zij altijd fier kwam laten zien, haar jachttriomfen. Niets blijft duren, vermoedelijk een vogelliefhebber, besliste over haar leven en dood, het laatste zou zwaarder wegen, we vonden haar met een schotwonde brutaal over onze haag gesmeten. Ze rust naast Ziggy en ze noemde omdat ze zwart was ; Duveltje. (een zwarte kat met een rood halsbandje net zoals op het schilderij - vooraan artikel). Poezemie was de eerste weken na het verdwijnen van Duveltje onrustig, hij verloor een vriendin maar Poezemie hervatte zijn poezenleventje met de beste zorgen en dito eten. Ondertussen is heel het huis van hem en wordt hij geflodderd alsof het een godenkind betreft.

Ooit komt er een ogenblik dat we ook afscheid zullen moeten nemen van hem maar we hebben ons voorgenomen niet zonder poes te blijven. Een sukkel uit een asiel zal ooit ons leven delen.