ik kan gedichten schrijven, maar alleen als ik liefdesverdriet heb.
en nu... nu kan ik gedichten schrijven.
Was het echt wat je zei?
en voel je echt iets voor mij?
ik weet dat ik je nooit zal kunnen krijgen, maar ik kan echt niet langer blijven zwijgen.
als je weet wat ik bedoel, weet je ook wat ik voor jou voel.
en daarom vraag ik het nog een keer: voel je echt niet meer?
ik wou dat je me nooit had gezien, dan was alles nog als voordien.
waarom ben je naar me toe gekomen?
nu bezoek je me alleen nog in mijn dromen.
waarom moest het zo gaan?
Ik had zo graag nog naast je gestaan.
jij die zei: je hebt zo'n mooie ogen.
geef toe dat je hebt gelogen.
ik vergeet nooit wat je zei die keer want nu... nu zeg je niets meer.
moet ik geloven dat je op me bent?
dan denk ik dar je me nog niet goed kent.
ik weet dat je tegen me liegt en dat je me met zoveel andere bedriegt.
ik ben kwaad maar toch doet het pijn om te weten dat ik nooit meer bij je zal zijn.
je speelt met gevoelens en aar kan ik niet tegen, maar dat hebt ik heel lang voor je verzwegen.
nu weet ik dat ik je nooit terug zal krijgen en dat je voor altijd tegen me zult blijven zwijgen.
waarom doe je me dit aan?
kunnen we niet gewoon samen verder gaan?
als we nu eens opnieuw zouden beginnen?
want ik weet dat je van me houd, heel diep vanbinnen.
waarom ben je eigenlijk op me afgekomen? nu kan ik alleen maar over je dromen.
het is zo moeilijk om je los te laten, maar anders ga je me mischien nog harder haten.
waarom doe je e dit aan?
kunnen we niet gewoon samen verdergaan?...
|
