Na een rustige dag wil Oma-oma liefst weer naar huis. Als we haar zeggen dat ze nu bij ons woont, antwoord ze: "Ah, het is hier goed". Eten gaat moeilijk, ze heeft bijna geen honger. Amper 4 druiven, 2 stukjes aardappel en 5 lepels havermoutpap op een hele dag. 1 glas water in vele kleine slokjes doorheen de dag. 'S avonds dan: "Morgen ga ik vroeg opstaan." "Liever niet té vroeg, Oma-oma, het is zondag morgen." "Ah ja, zeker..."
Onze gast heeft een vrij rustige nacht gehad met enkele keren onrustig zijn. Helena was twee keer gaan kijken om Oma-oma gerust te stellen. Wij slapen beiden niet goed - maar ook omwille van onze jongste die twee of drie keer weent. Deze nacht voel ik me ergens tussen de generaties "ingebed"...
Vandaag is Oma-oma vanuit het ziekenhuis met de ambulance naar ons huis verhuisd. Ze kwam hier toe helemaal koud en moe van de reis met enkel een dun lakentje als deken. Hier kreeg ze eerst en vooral veel dekens waarna ze in een diepe slaap viel. Toen ze terug wakker werd zei ze "Dat kind daar moet het koud hebben" en "Warmte is belangrijk voor de ne mens". Het beste echter was "Dat was daarnet zeker sabotage?". Bedoelde ze hiermee het transport? Of de ziekenhuisopname? Of iets helemaal anders?
Vandaag wordt het ziekenhuisbed geleverd en ook het verzorgingsmateriaal. Na een gesprek tussen Helena, Alex en Martine hebben we beslist Oma-oma in de voorste ruimte te leggen aan de straatkant. Hier bouwen we het bed op. Titane komt op bezoek en levert heerlijk beddengoed en een hoofdkussen. Aan de kinderen hebben wee uitgelegd dat Oma-oma straks bij ons zal komen wonen. Carmen vindt dat eng. Ze wil niet dat Oma-oma bij ons sterft. We zeggen haar dat we dat ook eng vinden maar dat ziekte en doodgaan bij het leven horen. En dat we vinden dat Oma-oma beter hier zal zijn als in het ziekenhuis. Dat vindt Carmen ook. Alles is klaar, Oma-oma kan komen.
