De aarde kraakt onder de stralen van de zon jouw blik breekt in het felle licht de warme wordt onttrokken uit de pracht van de natuur. kleurenpaletten vinden zichzelf opnieuw uit in de geur en het aroma van de natte ondergrond en de vochtige bladeren. als in een droom verdelen de geluiden zich in een stroom door de lucht nestelen de geuren zich in mijn neus en tintelt de hemel van een prachtig, ongekend blauw en de barkoude stolp staat gelijk aan de hitte wanneer de rijp zich op mijn lichaam werpt. en ik ... ik adem
De dochters en zonen van Moeder Aarde zijn de wereld an sich en we kunnen niet anders dan de wereld op onze schouders dragen, want onze schouders en onze harten zijn de adem van het leven, de stuiptrekkingen van het heelal...
Wanneer de wereld weer eens aan ons voorbijraast, tracht ik mij in te beelden dat alles stil staat en draait rond mij. en alle mensen lijken in hun rol, een gesprek te willen starten met mijn ego zonder blikken, zonder blozen, als een moedige bruid op de vooravond van haar huwelijk. en ze willen, maar de woorden komen niet, zoals ze komen zouden moeten. met zwijgende lippen vertellen ze me hun verhalen over ver vervlogen tijden, waarin ze gelukkig waren en elkaar wel zagen staan.
Mijn eigen lijf, verzet zich tegen het leven dat ik onderga. Mijn lichaam vertelt me, waar mijn hoofd geen weet van heeft, mijn binnenste voelt, waar mijn handen niet bij kunnen.
En dan komt dat woord stil als een muis op hoge hakken binnengeglipt in mijn zijnswereld ' perfectie ' en elke letter, wordt walgelijk gespeld ' P. E. R. F. E. C. T. I. E. ' en met elk prachtig punt, wordt de executie naar de climax uitgesteld. Tot ik aankom op het punt der punten. af. en net dat, lukt me niet meer.
Ik wil mezelf eens van den toren blazen, blaas per blaas mijn gezichtsveld flou maken in het ritme van mijn hart dat springt uit zijn vel en uit mijn kas
En daar voel ik in de kilte een traan die over mijn ziel kruipt op zoek naar een plek, waar ze zich kan nestelen in een plek met warmte, om zich in op te bergen en zich klein te maken
voor eens klein te zijn voor altijd een mens voor eens en altijd een luide schreeuw die de aandacht trekt omdat die het waard IS!
en die lach die zich speelt om mijn lippen is een masker geboetseert door jouw handen die mijn lichaam in een vorm kneden die voldoet aan de normen geschreven door jouw lippen gevormd door jouw mond
om te vergeten. Nooit. 
