Hallo even iets over mezelf, ik ben steven en had sinds 03/05/2005 een relatie met mimi (is haar troetelnaam), op 01/06/2008 is onze relatie beeindigd door mij. 14 dagen na de verhuis kreeg ik "mijne klop" en begon ik haar enorm te missen, sinds toen ben ik al 22 kilo vermagerd en heb ik 2 klachten van stalking op mijne naam staan. Hier op deze blog begin ik mijn verhaal te vertellen, ik hoop hiermee de verwerking van de breuk gemakkelijker te verwerken maar ook andere mensen te helpen, ik ben haar kwijt, zij was de vrouw van mijn leven, zij zit in mijn hartje. één raad die ik meegeef is denk aub 2 keer na voordat je iets beslist, spijt komt altijd te laat. Dit is mijn verhaal ...
... zijn we nu
al uit elkaar, kan het moeilijk geloven, we waren zo perfect samen maar
door mijn stomme handeling heb ik een brut einde gemaakt aan onze
relatie, ik heb haar pijn gedaan en daar heb ik enorm veel spijt van,
ik zit hier met tranen in mijn ogen te denken hoe stom ik gvd geweest
ben, tina stond altijd klaar voor mij, we hebben zoveel meegemaakt
zowel goede als slecht dingen. Wat heb ik toch gedaan en ik lijd er ook
onder zene, zowel lichamelijk als geestelijk, ik neem regelmatig een
slaappil, ben constant met haar bezig. Vandaag ben ik voor het eerst
onder de 100kilo gegaan, 2digits op de weegschaal, ben dus 20kilo in
totaal lichter geworden en het is te merken, oude kleren passen terug,
ik blijf dus afvallen een halve kip bronchette met 1pistoleke dat is
alles wat ik vandaag gegeten heb. Mijn gedachten zitten nog altijd bij
haar. Had dus ni verwacht dat ik dit ooit zou meemaken, de scheiding
heeft zo'n enorme impact gehad op mij dat is nu wel duidelijk. Ik blijf
het moeilijk hebben met het feit dat ze tot 2 maal toe klacht heeft
ingediend bij de politie. Nogthans was er geen reden voor, ik mis haar
en ik wou enkel met haar praten, ze zei dat ze tijd nodig had, nu is
het precies dat ik haar stalk wat helemaal ni waar is maar zo komt het
voor derden wel over. Ik blijf haar enorm hard missen zij was mijne
soulmate mijne beste vriend, ze dacht zelfs aan kinderen en dat heb ik
nu allemaal naar de kloten gedaan. Ben aan ene kant wel blij dat ik nu
door de breuk besef dat ik ni goed bezig was en dat zij mijne copain
is. Ik blijf dus elke dag hopen ik doe elke avond mijn gesprek met de
heiligen, tot vandaag zijn mijn gebeden nog ni uitgekomen maar zoals
will tura zong " hoop doet leven " dus ik blijf hopen. Tina is het
beste wat mij is overkomen na de geboorte van mijn zoontje. Deze avond
ben ik in kessel-lo naar de eurofolies festival geweest helemaal
alleen, vroeger deden we die dingen samen en dan amuseerden we ons op
de muziek, nu heb ik daar zitten nadenken wat is ze momenteel aan het
doen? Zit ze aan mij te denken? Allemaal vragen maar geen antwoorden.
Volgens vele zou ik mij met de feiten moeten neerleggen en haar
vergeten, maar dat kan ik ni, theo zij nog in de week dat ik ne bull
dog ben iemand die ni rap loslaat, ik hou van tina, als er een beetje
hoop is ga ik ervoor, zij heeft voor mij ook gevochten in den tijd, en
nu is het mijne tour. Heb zonet op BBC een docu gezien van Metallica,
de groep van tina zot op was en geloof het of ni, ik hoor het dus ook
graag hé, de laatste tijd draai ik hun muziek constant af in de auto,
het is een soort van uitlaatklep en ik moet toegeven dat ik de muziek
echt wel goed vind.
