Als je dit leest, ben je waarschijnlijk 1 van de eersten die mijn weblog bezoekt. Geen idee waarom mensen de gedachten van hun medemensen zo intressant vinden. Maar wat je niet ziet, of zelfs niet mag weten, daar zijn vele mensen nieuwschierig naar. Ook al ken je al die geheimzinnige medebloggers niet... De moderne weg op en alles van je afschrijven op een (anonieme) internetpagina. Heb ik nodig, denk ik toch.
De papieren versie is voor mij al jaren onveilig verklaard, wanneer mama mij op een dag doodleuk kwam te vertellen dat ze 'het' gelezen had in mijn dagboek. Ze wist dus alles van me. Al mijn gedachten en geheimen die als tienermeisje door mijn hoofd spookten, -en dat zijn er heel wat-, maar ook de feiten die je als dochter niet wilt dat je moeder ze weet. Maar daarover later meer.
Ik ben nog (bitter)jong, maar woon sinds oktober 2007 samen met mijn vriend. Heb een vaste relatie met hem sinds 2004. Terwijl mijn leeftijdsgenoten nog volop studeren en feesten, ben ik in het 'volwassen' leven gestapt. Eigen huisje, zelf geld in het laadje brengen, zelf rekeningen betalen. Over 10 jaar zal ik dit leven al zo vanzelfsprekend vinden, terwijl leeftijdsgenoten er net hun eerste stappen in gezet hebben. Maar ik heb er zelf voor gekozen. Klaar om de echte wereld te trotseren. Of dan toch op mijn manier... Twintig uurtjes per week doen waar anderen makkelijk het dubbele van aankunnen, zorgen dat het hier woonbaar blijft, en als het kan nog wat gezonder -lees met minder kilo's- gaan leven. Klaar voor de start? Laat maar komen... Denk ik?
