Dokter Elizabeth Sinskey en ik zitten samen op het vliegtuig naar Genève. In allerijl had ze een noodbijeenkomst afgeroepen. Deze avond nog zullen we daar de situatie voorstellen aan alle gezondheidsorganisaties die ook maar iets te betekenen hebben. Ik had verwacht dat ze niet naar me zou luisteren, me onverbiddelijk en onmiddellijk zou bestempelen als dader, crimineel. Maar na een lichte aanmoediging van Robert kon ik mijn verhaal doen. Ze geloofde mijn verhaal en verstond de ernst van de situatie. Misschien had ik haar ook wel verkeerd ingeschat. Toen stelde ze zelfs voor om de handen in elkaar te slaan, ze vroeg om mijn hulp, die ik haar graag gaf. Ik moet op deze bijeenkomst het tegengewicht voorstellen, symbool staan voor een nieuwe generatie en een nieuwe tak in de geneeskunde, symbool voor de transhumanistische beweging. Ik begin hoop te krijgen voor de toekomst. Misschien kunnen we de impact van het virus verminderen, misschien wachten er wel nieuwe technieken op ons en kunnen we uit Zobrists virus leren, ze gebruiken voor wereldwijde inentingen,…. En wie weet heeft Dante wel gelijk: “Gedenk deze avond… als begin van een eeuwig verschiet.”

Denkend aan wat morgen mij zou brengen, dommelde ik weg... afwezig dwaalden mijn ogen naar de hemel vol sterren.