Ik zag de krantenkoppen al voor mij: ‘Sienna Brooks ontketende de wereldwijde pandemie van Bertrand Zobrist’. Ik had het ondergrondse waterreservoir maar even voor Langdon en Sinskey bereikt, maar in die tijd had ik wel al gezien dat de zak al opgelost was. Het eerste wat ik dacht: Ik ben te laat. Het tweede: Wat zal ooit bewijzen dat ik de zak niet heb vernietigd? Beseffend dat ik mijn onschuld nooit zou kunnen bewijzen, besloot ik te vluchten. Ik rende alsof mijn leven ervan afhing. Dat deed het waarschijnlijk ook wel. Ondertussen hadden de anderen het ook al ontdekt. Ze probeerden de verspreiding in te perken door de deuren te sluiten, maar het ging allemaal te traag. Ik riep dat er brand was en glipte met de menigte mee naar buiten. Maar Langdon had mij gezien, hij volgde mij doorheen de stad. Eerst met een auto achter de bus, dan over de brug en ten slotte op de overdekte markt. Ik liet met opzet een mand kastanjes omvallen zodat ik ongezien de autobaan kon oversteken en naar de pier kon lopen. Ik bemachtigde een boot en liet Langdon verslagen achter op de pier. Robert. In mijn hoofd begon ik mijn opties al te overlopen, misschien kon ik even onderduiken aan de kusten van de Middellandse Zee? Maar ik wou niet vluchten, ik vluchtte al mijn hele leven. Wat had het ook voor zin, hierna zou heel de wereld achter mij aanzitten. Een leven van vluchten was geen leven meer te. Toen nam ik een beslissing: ik draaide de boot en ging terug naar de pier.