De hoogzwangere Marta Alvarez ging ons voor op de steile trap naar de eerste verdieping van het museum. De onzekerheid straalde van Roberts gezicht af, maar Marta scheen het niet te merken. Hij herinnerde zich niets van de dagen voor hij wakker werd in het ziekenhuis in Florence. Het moet heel verwarrend zijn om mensen te ontmoeten die jou al kennen, terwijl je je niets van hen kan herinneren. Maar blijkbaar had hij Marta gisterenavond nog gezien. Wat was hij van plan geweest? Marta probeerde ons een uitgebreide rondleiding te geven in elke zaal die we passeerden maar ze wist niet hoeveel er van deze kwestie afhing. We hadden namelijk haast, en veel. Na de zoveelste onderbreking kwamen we eindelijk aan bij ons doel: het dodenmasker van Dante Alighieri. Er was enkel een klein probleempje. Of misschien toch wel een groot. Er was geen masker. Snel werden we meegetrokken naar de bewakingskamer. Terwijl we de beelden van gisterenavond bekeken, kwamen we tot een eerste verbluffende ontdekking: het masker was geen bezit van het museum, maar van Bertrand Zobrist. 

Mijn eerste liefde. Mijn mentor. 

Nog niet bekomen van de schok zagen we dat ook de dieven geen onbekenden waren. Robert Langdon en Ignazio hadden het masker meegenomen. Robert werd onder schot gehouden en er werd gebeld daar Ignazio. Maar hij nam niet op, en dat zal hij ook nooit meer doen. Ignazio Busoni is gisterenavond aan een hartaanval overleden.