Ik sta versteld van mezelf. Een blog beginnen... we zullen zien waar het eindigt? Ik start met goeie wil en met genoeg stof om te delen met 'vreemden'. Dus ik geef mezelf een kleine kans op slagen.
De regen, of laat ons zeggen donderslag bij heldere hemel. Deze zomer is mijn vader geheel onverwacht overleden, 64 jaar. We zaten als familie toen op een golf van geluk en de toekomst lachte ons toe. Na het overlijden van m'n broer in 2000 hebben we als gezin al wat watertjes doorzwommen, maar het leek de goeie kant op te gaan. Eindelijk konden mijn ouders terug geluk vinden in de kleine dingen des levens, tot deze zomer. Een tweede beproeving voor ons allemaal. We slaan ons erdoor, ookal voelt het dikwijls aan als overleven i.p.v. leven.
Een straaltje zon
In juni beslisten mijn man en ik om ons gezin uit te bereiden. Ik heb lang de boot afgehouden, maar een ik voelde me 'klaar' voor kindjes. We deden het rustig aan, we zouden wel zien wanneer het werkelijkheid zou worden. En ja, op 14 januari deed ik een zwangerschapstest, ik was al meer dan een week overtijd (moeilijk zeker te zeggen, want ik heb geen regelmatige cyclus). Het was zover... ik draag nieuw leven in me. Mijn man liet een traantje van geluk, hij heeft toch zo een peperkoeken hart. Maar direct was daar de angst, zou deze reis wel goed aflopen, zou er niks verkeerd lopen, ... Na zoveel tegenslagen kan je spijtig genoeg nog moeilijk onbezonnen gelukkig zijn.
Bevestiging, zekerheid?
Vanavond moeten we voor de eerste maal naar de gynaecoloog. Spannend en griezelig tegelijk. Hopelijk is alles in orde...
