Verschillende malen heb ik reeds zitten kijken naar mijn zoon bezig met World of Warcraft. Niet zonder eerst een volledige nieuwe taal te leren. DOT, BUF,PVP, PVE, AFK, Raid, guild, allerlei afkortingen en woorden. Om het echt eens onder te duiken in die hype heb ik me een tijdje geleden een personage aangemaakt op zijn account. Dus ben ik nu officieel een lid van de horde, bezit de powers van een undead warlock en kan ik inloggen in de World of Warcraft. Benieuwd wat het wordt
Deze heer blijf ik maar tegenkomen. Veelal verschijnt hij in een vaag visioen, juist voordat de aarde nog maar eens onder mijn voeten verdwijnt. Ik denk dat ik'm in de vortex ook gezien heb, hij zei iets, maar ik kon het niet verstaan. Het is lang geleden dat ik nog eens getekent heb, het doet wel deugd.
Eigenlijk ben ik geen echte aardbewoner, maar kom ik van het Andromedia stelsel. Ten minste dat is de laatste herinnering. Een helse plaats, hoogtechnologisch maar zeer oorlogzuchtig volkje. We hadden al van de Aarde gehoord maar vonden het de moeite niet om hier een aanval te lanceren, dat zou de moeite niet geweest zijn, verspilling van energie bij wijze van spreken. Wij waren niet alleen een oorlogzuchtig volk, maar ook eergierig. Waarmee ik wil zeggen dat er hier niet veel eer ter rapen viel. Toen mijn thuisplaneet ( aangegeven door de pijl ) vernietigd werd door de eindeloze arrogantie van onze leiders( Ik zal de details achterwege laten, hier zie ik ze ook gebeuren. ) kon ik nog net ontsnappen via de droommachine die daar tot de basisuitrustig behoort van zowat iedereen. Er bestond een mooie hack voor die machine, was niet zo moeilijk, die ervoor zorgde dacht niet alleen je gedachten gemanipuleerd werd maar die diep indrong in het bewustzijn. Nodeloos te zeggen dat dit illegaal was. Toen onze thuisplaneet verdween in de vortex die onze leiders gemaakt hadden om de planeet Mhur'the te bestormen zorgde de hack ervoor dat iedereen die op dat moment de droommachine aan het gebruiken was mentaal het eindeloze niets werden ingestuurd. Na een lange tijd begon het me te dagen dat ik niet dood was, slechts een energievorm die rondzwierf tussen de dimensies van wat hier het bewustzijn word genoemd. Toen ik me enigzins in mijn lot had neergelegd begon ik zo links uit mijn bewustzijn vage kleuren en vormen waar te nemen. eerst wou ik er geen aandacht aan geven, het was immers steeds beter toeven in de situatie waarin ik me bevond. Het mooie liedje bleef jammer genoeg niet duren want toen ik op een gegeven moment ( wanneer weet ik echt niet meer, maar ik heb het al dikwijls vervloekt ) iets teveel aandacht gaf aan die mooie blauwe gloed werd ik naar beneden getrokken steeds sneller en sneller, tussen allerlei kleuren, geuren, geluiden, nog sneller, dan ......................crash, wohow ik zit vast, in het water. Paniek ik heb geen handen of voeten, geen ogen, oren. NEEN !!!!, ik moet nog geboren worden is de laatste gedachte voor er een vergetelheid over me neerdaald die zo'n 18 jaar en 9 maand gaat duren.
