Wel wel, hier zijn we nog eens... lang geleden. Ik had gehoopt om deze blog iets langer vol te houden dan maar enkele dagen / weken. Maar ondertussen is er wel het één en ander veranderd...
Maanden gingen voorbij, maar van zwangerschap was er geen sprake. Iedere maand hoopten we op goed nieuws, maar het kwam maar niet. Mijn tabel met mijn cyclus hield ik bij, deed dan iedere keer een berekening wanneer ik vruchtbaar zou moeten zijn. Jammer genoeg is mijn cyclus vrij onregelmatig en is het dus niet evident om dit te berekenen. Uiteindelijk besteed je er ook wat minder aandacht aan omdat je merkt dat het toch allemaal geen nut heeft. De moed begon te zakken en zeker als vrienden of familie iedere keer met een grote glimlach vroegen of het al zo ver was... We hadden altijd gehoopt om de eersten uit het gezin van mijn man geweest te zijn met een kindje. Zijn broer was ons echter voor.. In januari is hij papa geworden van een zoontje. Dit is echter niet allemaal van een leien dakje gelopen.
In April is ons neefje onder de jeugdrechter geplaatst, hij was toen 3 maanden oud. Hij werd opgevangen door kind en gezin en tevens werd er beslist dat hij moest opgenomen worden in een pleeggezin. Niet erg fijn nieuws om te vernemen. Niet voor ouders, grootouders, de baby zelf,... Na lang nadenken, maar vooral ons gevoel te volgen hebben mijn man en ik besloten om de procedure in gang te zetten om hem in huis te halen. Ons leven bestond nog uit gesprekken met Kind en Gezin, de jeugdconsulente, de pleeggezinnendienst,... Continu leef je in een onwetendheid, gaat hij komen of niet. Hoe moeten we ons voorbereiden? Hoe verloopt de procedure? Van niets vind je hier iets over terug. Internet afgekamt hoe een pleegplaatsing in zijn werk gaat, maar duidelijkheid hebben we niet gevonden. Na de screening van de verschillende instanties, werden we uiteindelijk goedgekeurd als zijnde pleegouders. Op verlof kregen we dan opeens te horen dat hij definitief bij ons geplaatst werd. Wat een verandering! Alles moesten we nog kopen, en waar was de voorbereiding om voor de volgende jaren een kind in huis te hebben. Want geen illusies, hij zal totdat hij meerderjarig is bij ons wonen.
In juni heeft mijn man een zwaar ongeluk gehad. Dit kwam er dan ook nog eventjes bij. En dit allemaal in de periode dat we in de aanloopfase zaten om een pleegkind in huis te halen. Mijn man heeft enkele maanden moeten thuis zijn om te herstellen van een breuk in zijn rug. Verder kwamen er nog andere familiale problemen aan te pas. Veranderingen van job doen er ook niet altijd goed aan. Tenslotte hebben we nog de grote stap gezet om een eigen huis te kopen. Eenvoudig was het allemaal niet en het heeft onze wens voor eigen kinderen even op de achtergrond geschoven.
Nu alles terug stilletjes op zijn poten terecht is gekomen, lijkt het mij terug tijd om voor een eigen kind te gaan. Een pleegkind in huis hebben is fijn en we zijn blij dat we hem kunnen "redden" van een leven in een onbekend pleeggezin of tehuis. Hij is echt een zeer lieve en actieve baby. We hebben veel plezier van hem, ook mindere momenten maar dat moet je erbij nemen. Toch trachten we naar een eigen kind ook, die band zal uiteraard nog anders liggen... Wie weet, als we in ons eigen huisje wonen, en alles terug wat normaal gaat zijn, we zwanger gaan zijn voor we het weten...
Reacties op bericht (1)
16-03-2012
Zwanger worden
Wat hartverwarmend dat jullie je hebben bekommerd om jullie neefje. Daarnaast is het ook begrijpelijk dat jullie een kindje van jezelf willen. Neem anders eens een kijkje op deze website over zwanger worden. Wellicht staan er nog bruikbare tips tussen.
