Na overleg hadden mijn man en ik gisteren besloten om de test toch al uit te voeren. Als kleine kinderen konden we niet wachten om het resultaat te weten. Eigenlijk hadden we liever nog langer gewacht, maar we zaten vol ongeduld. Mijn man werd emotioneel toen hij me eerst vertelde om toch nog iets langer te wachten met het testen, want hij had de vorige keer met onze miskraam een angstaanjagend menselijk gevoel gehad... "verdriet", "ontgoocheling" ... Mijn gevoel was ook dubbel, maar natuurlijk kan je er best zo snel mogelijk bij zijn om dan een afspraak te kunnen maken met je dokter en gynaecoloog... Ik ging naar het toilet en volgde de instructies. We legden de predictor op tafel en wachtten ongeduldig de volle 5 minuten af... We hadden er ons kratje wijn voor gezet, zodat we niet continu zouden kijken, en speelden een spelletje rummikub op de iphone. Dan nam mijn man de predictor en ik zei meteen dat het niks werd, iets in mij zei dat ik niet zwanger was... (of probeerde ik mezelf gewoon te beschermen?!)
We zagen dus dat de test negatief was. Ik wist niet wat te voelen, ik was ontgoocheld, maar ik was ook realistisch dat er weinig kans op slagen was. We beginnen gewoon met volle moed aan de volgende poging. Voor we het weten , loopt er al een kleine spruit rond. Mijn man werd er enorm stil van, en we hebben een tijdje gewoon aan het knuffelen geweest.
Feit is wel dat ik nog steeds niet ongesteld ben geworden. Maar we zullen het dan maar op het stoppen met de pil en een hormonenschommeling steken zeker?