Mijn laatste pil heb ik genomen op 16 december 2010. Een niet te vergeten moment...
De stap zetten om aan kinderen te beginnen, is iets dat je niet zomaar beslist. Bij ons was het echter al veel vroeger ter sprake gekomen. Kinderen zouden er zeker komen. Hoewel dit bij mijn man niet altijd het geval is geweest...
In juli 2007, toen we enkele maanden een koppel waren, gebeurde er iets wat zijn visie omtrent eigen kinderen hebben totaal veranderde. Ik was alleen thuis wanneer ik plots serieuze pijnen kreeg in rug en buik. Geen menstruatiepijnen, maar zodanige pijnen dat ik met moeite op mijn buik en rug kon liggen. Een vriendin stelde voor om onmiddellijk naar de dokter te gaan. Hij concludeerde dat ik een blaasontsteking had, maar vertrouwde het ganse zaakje niet en stuurde me direct door naar het ziekenhuis voor verdere onderzoeken. Ik belde mijn vriend op om hem dat nieuws te vertellen. Hij is toen als een gek naar het ziekenhuis gereden. (onvoorstelbaar dat hij geen boetes heeft gehaald.) ik werd onmiddellijk aan een aantal testen onderworpen. Eventjes nadien kwam de dokter binnen en vroeg me of het mogelijk was dat ik zwanger was. Ik antwoordde negatief, ik nam toen de pil, die naar het schijnt toch voor 99% veilig moet zijn. Bij die één procent zou ik toch niet bijhoren, verder was ik nog jong en kinderen hoefden er niet direct te komen. De minuten kropen voorbij terwijl we op de uitslag wachtten... Na een uur of anderhalf uur kwam de dokter binnen. "Juffrouw?", vroeg hij, "bent u zeker dat u niet zwanger bent?". Ik antwoordde affirmatief. "Wel", zei hij, " dan heb ik nieuws voor u, want u bent wel degelijk zwanger". Beiden reageerden we verward, dit kon niet zijn. De dokter bleef ons vertellen dat we zwanger waren en dat de gynaecologe onderweg was. Met gemengde gevoelen wachtten we op de gynaecologe. "Wat als het echt waar was?, wat als we nu al een kind moesten opvoeden?, wat met werk vinden?, hoe gaat onze toekomst eruit zien?, wat met onze relatie?" zoveel vragen. De gynaecologe kwam eraan en we gingen kijken of er reeds een vruchtje te bespeuren was. Volgens de test zouden we 7 weken zwanger geweest zijn. Uit het onderzoek bleek dat er nergens een vruchtje te zien was. De kans dat het vruchtje zou overleven of zich niet op een verkeerde plaats had ingenesteld was klein. We moesten de volgende bloedresultaten afwachten. Deze konden we pas na een week doen. Het werd afwachten geblazen, en we werden gedwongen om keuzes te maken. "Kunnen we het kindje houden of moeten we het laten wegnemen?" Deze vraag werd al redelijk snel beantwoord, we gaan geen levens vernietigen. "Wat met onze toekomst?" Allerlei vragen kwamen ter sprake, maar telkens kwam er maar één antwoord, als onze zwangerschap niet wordt afgebroken zullen we ons kind alles geven wat we kunnen. We hebben het gemaakt uit liefde en zullen het met liefde behandelen. Een week later belde ik vol schrik naar de dokter. Ik wist eigenlijk niet waar ik het meest schrik voor had, dat de zwangerschap doorging of dat ik ons kindje verloren had... "het zwangerschapshormoon is gedaald, de vrucht is afgebroken" kreeg ik meteen te horen. Ik was toen bij een vriendin van me die me opving. Ze troostte me dat het misschien wel beter zo was. De natuur had zijn werk gedaan. Ik belde mijn vriend om hem het nieuws te melden. Het werd stil aan de andere kant van de lijn... Hij was droevig, ik had ons kindje verloren. Sindsdien wist hij dat wij samen ooit een kindje zouden maken...
En nu is het eindelijk zover. "We zijn eraan begonnen". Een zinnetje dat nog zoveel keer over onze tong zal gaan. In september zijn we getrouwd en nu verwacht iedereen natuurlijk de volgende stap. We zullen het niet onder stoelen of banken steken dat we er klaar voor zijn. We zijn er eigenlijk al klaar voor vanaf de moment dat we onze miskraam hadden. De juiste moment vinden was stap twee, en daar zijn we nu aanbeland. De stabiliteit is stilaan in ons leven aan het komen en een kindje mag niet ontbreken. Onze liefde voor mekaar is ook sinds enkele weken alleen maar gegroeid en een nieuw leventje zou ons alleen maar gelukkiger kunnen maken!
