Komt er een moment dat ik het écht niet meer trek...???

Gisteren, tussen de middag, kon mijn partner de jam niet vinden. Hij zag de jam (dat gewoon op de juiste plek stond), aan voor een pot mosterd.

En dan? Dan wordt je boos. Erg boos. Zó boos dat je bijna alle inhoud uit de kast schuift en zo op de grond gooit...

 

Hij zou even op onze hond passen, die een paar dagen daarvoor geopereerd was aan haar beide voorpoten.

Ik kom thuis, loop achterom via de bijkeuken en zie overal chaos.

Allemaal kapotte verpakkingen met etenswaren en daar middenin onze hond waar hij op zou letten.

Mijn partner lag op de bank in de huiskamer met de deur naar de huiskamer en de deur naar de keuken/bijkeuken dicht...
 

Onze hond had het verband van haar poten getrokken en stond daar dik en volgevreten met bloedende poten midden in de suiker, het zout, en de scherven...
(Nee, ze had de kastdeuren niet zelf open gemaakt en de etenswaren uit de kast getrokken. De kastdeuren waren namelijk weer dicht...)

Een snelle blik op mijn hond en ik bel de dierenarts waar ik gelukkig direct terecht kon.

De hechtingen zijn uit haar wonden gescheurd. Grote open en diepe wonden... Gelukkig geen extra snijwonden door de scherven die er lagen.

 

Omdat ik niet weet wat ze allemaal heeft gegeten besluit de dierenarts haar een injectie te geven zodat ze gaat braken.
Gist, vanillesuiker, rozijnen, kaneelstokjes, vanillestokjes, zakje jus voor stamppot, kaassaus, ruim een pond rietsuiker enzovoort enzovoort kwamen op de matjes bij de dierenarts terecht...

  

Helaas kan er aan de open wonden niets gedaan worden en zal het herstel veel langer dan gedacht gaan duren...

100 euro armer gingen we weer naar huis....
Naar een huis wat niet meer als een thuis voelt.
Ik voel me onveilig.
Ik kan hem niet meer vertrouwen.
 

Leven met een partner met NAH is zwaar...

Je leeft samen met een vreemde.

 

Wat ben ik dankbaar dat mijn partner weer kan lopen en je aan de ‘buitenkant’ niets ziet...

 

Maar soms... heel soms bekruipt mij de gedachte... hád maar met een stok gelopen en was verder de oude gebleven...