Op het einde van het toneelstukje moesten Landon en ik elkaar oog in oog aankijken. Hij kwam zo dicht dat ik zijn ademhaling kon voelen. Op dit ogenblik kwam Landon dichter en dichter totdat zijn lippen tegen de mijn kwamen. Hij kuste me. Dit hoorde niet bij het toneel, maar het paste er zo goed bij. Het publiek stond recht, iedereen klapte en juichde. Met mij kon het niet beter gaan, eindelijk had Landon het lef gehad om mij te aanvaarden en dit voor iedereen. 

De volgende morgen kwam ik aan op school. Ik hoorde mensen over me praten, ik hoorde ze lachen wanneer ik voor hen langskwam. Ik verstond niet wat er gebeurde, totdat ik de refter binnenstapte. Een van de meisjes dat vroeger met Landon omging gaf me een foto die zij samen met haar vriendeinnen bewerkt hadden. Ik stond op die foto, zij hadden mij belachelijk gemaakt. Ik voelde me onbegrepen, waardeloos. Ik wilde alleen weglopen maar een jongen hield me tegen iedereen staarde naar me, en lachte mij uit. Op dit moment kwam Landon de refter binnen. Toen hij dit zag werd hij razend, hij sloeg de jongen die mij tegen hield en nam me met hem mee naar buiten. Het was de eerste keer dat hij aan mijn kant stond. Heel diep van binnen was ik blij dat hij me verdideigd had, maar anderzijds wist ik dat dit ook heel wat andere problemen meesleurde. Hij kon me begrijpen, hij wist wat ik voelde en wanneer ik dit voelde. Eén blik was voldoende om te begrijpen wat er met me scheelde. Hij nam me vast en zij dat ik moesten stoppen met mij te verbergen, dat ik moet uitkomen voor wie ik ben, dat ik moet stoppen met angst te hebben om bemind te worden. Hij wist alles.. Ik voelde mij schuldig. Hij hield van mij en ik bleef de waarheid maar verbergen. Het was het moment om het hem te zeggen. Mijn vader heeft het mij ook meermaals gezegd "stop voor het te laat is". Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, en wat zal zijn reactie zijn? "Landon ik ben ziek". Het moest er uit.. Er naderde een lange stilte. Hij antwoordde doodgewoon, dat ik zou genezen. Ik vertelde hem dat het niet zo simpel was. Dat ik hem verwittigd had, en dat hij beloofd om nooit verliefd te worden. "Ik heb leukemie, en ik heb niet lang meer te leven." Hij had geen woorden meer, maar zijn blik vertelde meer dan genoeg. Hij voelde zich bedrogen. Ik wist dat ik het eerder had moeten zeggen, maar ik dacht niet dat ons verhaal tot zo ver zou komen.