ik ben op school, op't college. de school is eigenlijk een supermarkt. iedereen loopt rond met mandjes of karretjes en laadt maar in. dan moet je in één van de grote gangen aanschuiven aan een kassa, en mag je naar de klas. ik moet ook naar't toilet, en doe dat in een klein bakje dat zomaar midden in die gang aan de muur hangt. ik word hiervoor wel uitgelachen door een groepje dat voorbij komt. tijdens het aanschuiven zie ik veel wenende mensen. ook ik ween en ween om casper. ik reken af aan de kassa en ga naar de klas. naast mij zit casper. hij zegt dat hij helemaal niet dood is. ik hoef helemaal niet te wenen! ik amuseer me met casper tijdens de les. we babbelen en lachen. dan besluit ik om ook eens te gaan kijken in venezuela. ik kom uiteindelijk in brazilië terecht, omdat venezuela dan toch te gevaarlijk blijkt. ik zit op mijn fiets en fiets pal bergop, echt recht naar boven. ik kom aan in een stad, die indisch aandoet. ik besef dat ik totaal onvoorbereid ben en eigenlijk ook geen geld bij heb. ook mijn rugzak trekt op niks en ik heb geen geschikt materiaal. ik sta op een plein, met langs het plein allemaal winkeltjes. er staat een oude taxi op het plein, voor een apotheker waar je ook kan overnachten (vol neon-lichtjes). in die taxi ligt iemand opgebaard. het is een "maria-relikwie", een soort pop met heel fel gekleurde kleren aan. er staat een man bij die eigenaar is van de taxi, en zegt: "ze heeft geen ogen". hij zegt dat niet alleen tegen mij, maar ook tegen nog een andere man (een mexicaan) die erbij staat. die komt er blijkbaar iedere dag, want hij vult aan: "net als gisteren en alle dagen daarvoor". ik kruip wat dichterbij, ik ben blijkbaar via de koffer in de taxi gekropen, en zie op de plaats van haar gezicht een groot gat. op het dashboard van de taxi zie ik dat de meter kan worden ingesteld op turks geld.
09-05-2006 om 16:29
geschreven door nachtelijk zuchtje wind
