Gedichten ontstaan uit emoties.
Emoties die geleefd werden door de schrijver.
Emoties die zijn leven een andere richting gaven

Gedichten roepen emoties op bij hen die ze lezen.
Emoties die zij geleefd hebben.
Emoties die hun leven een andere richting kan geven.

Gedichten vormen de band.
De band tussen hij die leest en hij die schrijft.
De emotionele band los van naam, ras of cultuur;

De zuivere band van woorden.
Woorden die aaneengeregen worden tot zinnen.
Zinnen die gedichten vormen.
Gedichten die verwoorden de emoties.

Apocalyps

In de rode schaduwen
van een stervende zon
zingt de machtige adelaar
het troostende lied voor
de eenzame leeuwerik.

Zijn doordringende blik
peilt achteloos
de liefdevolle vrucht van
het verwoestende mensenkind,
gedachteloos achtergelaten, als een
opdringerig koekoeksjong,
in de druilerige portieken
van een, zichzelf het leven
uitzuigende, wereld.

Verschroeiende muskieten,
haatlarven van doldrieste wezens,
verblijven blind in hun
verborgen kokers.
Hun opzichtig met sterren
bezaaide lijven verbergen
het apocalyptische gif.

Eén druk verder wacht het
onbeschermde leven,
hoopvol in zijn wenkend noodlot,
op een onbezoedeld bestaan.

Ochtendgloren

Als de zon hunkerend ontwaakt
in het broos geweven kantwerk
van het dagelijkse ochtendgloren,
haar stralen speels beroeren
de freelheid van de nieuwe dag,
haar mildheid verlangend speurt
naar dwaasverborgen geheimen
uit de ontluisterende nacht,
de dolwentelende wereld
gesluierd door de oneindigheid,
haperend zijn eerste stappen zet,
steeds weer blindelings zoekend
naar het onbekende van zijn toekomst,
kijk je zelf reikhalzend uit
naar de klaterende bron van je lach
en de innerlijke geborgenheid
die je erin hebt verstopt.

Het bruisend geweld van je
ongebreidelde levenslust,
het aanstekelijk gevoel van
rustgevende welbehagen,
veredelen met bedwelmende geuren
de sferen van je gevangen hart.

Op sprankelende tonen,
levensliederen uit lavende stromen,
drijven je bange gevoelens
doelloos,
zwervend in het niemandsland
tussen angstige haat en
nooit vergeten liefde.

Bezwangerd met het leven
uit je verleden, ben je
vastberaden op weg
naar het bevroren eigen-zijn
diep verscholen in de
immense plooien van
je verkilde hart.

Nachtdwaas.

Geplaagd door krijsende dromen
verscheurt de dwaas zijn kleed
van schemervreugde.
Zijn onschuld is gestolen, geboren
uit de vruchten van
moordende doornen,
bloemenzaad,
blank als maagdelijk zand
op niet gekende kusten,
verstoven in zinloze banen.

Hij zingt het lied van
valse minnaars,
om te overleven in de
wereld van de flikkerende nacht.
Geen daad van liefdeloos gevoel
kan storen zijn afgestompte geest.
Zijn hunkering ligt daar,
in de armen van gevoellozen.

Steeds koestert hij zijn streven
naar het paaien van haar macht.
Slaafs volgt hij de wetten
van de schemerdood.
Zij brengt hem telkens weer,
dag na dag, nacht na nacht,
in de diepste afgronden van
zijn wezen.

Hij gilt!
Klieft open het trillende lijf,
doet vloeien de handzame stromen.
Verlost wil hij worden.
Vandaag nog! …
Na deze laatste lust.

De eerste, aarzelende stap,
nieuwsgierig,
in onbezonnen overmoed,
sluit af de schimmen
van zijn wereld.

Hij denkt:
“De demon is in mijzelf,
door Mij, vernietig ik Hem.”

Dwaas!

Nu spotten hier de
kwellende geesten.
Zijn heengaan laat hen koud.
Hij was van geen belang.
Slechts een zwakkeling tussen
al de anderen.
Zijn plaats is vrij.
Vrij voor ieder ander
Nachtdwaas.