Examens, komen snel dichterbij, paniek en geen paniek. Altijd mijn probleem geweest. Vroeger had ik er zelfs géén, in het eerste leerjaar heb ik zelf nog eens een blanco examen ingediend ('t is te zeggen, er stonden ventjes op getekend. Jaja, het "artistieke" zat er al van jongs af aan in ;)) Nu is het eerder "Damn! Nog 2 weken en we hebben examens! 'k Ga echt m'n beste moeten doen! Deze keer begin ik op tijd met leren, minstens 1 week op voorhand." Maar dat gebeurt nooit, of toch niet serieus. Dan zit ik daar, met m'n cursus voor m'n neus, naar de woorden te staren, gedachten ergens anders. Na 5 minuten al opgeven en dan de rest van de avond voor de pc spenderen. Tv komt er zelfs niet meer aan te pas, het interesseert me gewoonweg niet meer, behalve the simpsons dan (ook al maanden geleden). In april moest ik naar het CLB voor mijn "leerprobleem", die man is echt vreemd, he gives me the creeps! Het heeft geen enkel nut gehad, die ongemakkelijke bezoekjes... of ja, toch wel: ik heb 2 lessen L.O.gemist :) De laatste tijd vraag ik me meer en meer af wat er van mijn toekomst gaat worden. Soms verlang ik er teveel naar. Ik wil vooruit, maar tegelijkertijd ook weer niet. Eigenlijk is er maar 1 reden waarom ik vooruit wil, en véél redenen waarom ik liever van dag tot dag leef. Achja, genoeg over de toekomst, iets anders nu... Maak kennis met 1 van mijn ergste frustraties: rokers. Ik snáp ze gewoon niet. Je maakt jezelf (en anderen)gewoon kapot door zo'n stomme stinkstokken. Het doet me pijn als ik mensen zie die ik graag heb, die de longen uit hun lijf staan te hoesten. Maar je kunt ze het onmogelijk aan hun verstand brengen, dat weet ik nu ondertussen ook al. Veel rokers zeggen "Hoe meer ze er op zagen en klagen dat ik rook, hoe minder vlug ik ga stoppen." En dat versta ik, maar hoe moet je ze dan wél doen stoppen? Als die foto's op de pakjes sigaretten al niet werken, dan weet ik het ook niet meer. Vroeger is er ooit eens een reclame geweest waar een dokter van die vieze witte brei uit rokerslongen kneep, vanaf dat moment heb ik gezegd: "ik ga NOOIT roken." Tot nu toe is dat aardig gelukt, in heel mijn leven heb ik nog maar 2 trekjes genomen: eerste keer was toen ik misschien 8 jaar was, op café met de familie. M'n oom zat te roken en vroeg of ik ook eens wou proberen, ik zei nee maar heb het uiteindelijk toch gedaan omdat hij hem in m'n handen gestoken had. Heb de rest van de avond met die vieze smaak in m'n mond rondgelopen, hoeveel ik ook dronk, het ging maar niet weg. Tweede keer was in het boudewijnpark, was toen 13 ofzo. Er lag een pakje sigaretten op de tafel in de cafetaria, m'n broer had er een opgestoken en me er een trek van doen nemen, "Hoe vroeger je het doet, hoe viezer je het vindt. Dan ga je er niet meer van moeten weten later." En hij had gelijk.
Dromen is leuk, tot wanneer je beseft dat het maar een droom is. Gisteren droomde ik bvb dat onze leerkracht geschiedenis zei dat we met de hele klas gratis naar Pukkelpop gingen! Ben 's nachts nog half wakker gekomen en echt beginnen twijfelen of hij dat nu werkelijk gezegd had.
Laat die vakantie maar komen! Het wordt wellicht de drukste ooit. Niet alleen door de festivals/optredens, ook werken hoort erbij. Tijdens het Cactusfestival zijn mijn oudertjes voor 10 dagen (of langer) op reis naar Engeland, mijn plan is om tijdens die 10 dagen een schilderij te maken voor mijn moederlief (ze verjaarde wel in februari, maar ja, dan wordt het des te meer een verassing!). Daar komt nog bij dat mijn kamer helemaal gepimpt wordt, specifieker: de flyers gaan van de muren(definitief waarschijnlijk?), de muren worden geschilderd (in het rood), misschien een nieuw bed, de kleerkast vliegt de deur uit, ik krijg een werktafel, nieuwe gordijnen (want flashy groen en warm rood zou nogal vloeken vrees ik.) Ook heb ik me al vrijwillig aangeboden om te helpen verhuizen bij een vriendin van me uit Ronse, en ook met de opbouw en afbraak van het cactusfestival, + stand-by werken op het terrein. Oja, en Isabel haar kamer helpen schilderen. Maar afgezien dat het waarschijnlijk wel zwoegen wordt, zie ik het toch helemaal zitten. Heb zo het gevoel dat m'n leventje eindelijk wat op gang komt. Het project van Klein Verhaal valt ook goed mee, spijtig dat het zo'n vreemde uren zijn altijd, 20u 's avonds in de week. Soms nogal moeilijk te combineren met huiswerk. Zoals vanavond, er is een bijeenkomst en iedereen moet z'n lievelingsdessert meebrengen. Hans & co zorgen voor "heerlijke dessertwijn" (No thanks) en dan gaan ze lekker desserts uitwisselen. Ik laat voor véél dingen mijn huiswerk links liggen, maar voor zoiets nu toch ook weer niet. Alleen vind ik het wat jammer dat er niet meer mensen van mijn leeftijd en zo tussen zitten, want die volwassen tetteren maar met mekaar en je krijgt er geen speld tussen. Daar zit je dan, in een hoekje, rond te koekeloeren. Tot er opeens iemand medelijden krijgt en iets vraagt, dan val je uit de lucht en wil je antwoorden, maar natuurlijk begint er dan weer iemand anders tegen die persoon te praten, lap. En áls er dan es jongeren tussen zitten, zitten ze natuurlijk aan de andere kant van de tafel, typical! Anyhow, de meesten vallen wel goed mee(behalve de vreemde militair, volgens mij heeft die een soort van autisme ofzo...). Vind het wel stom dat we (Isabel en ik) op de foto bij de groep van de snurkers staan, we snurken niet eens! De hele fotoshoot verliep 'nogal' chaotisch, vandaar dat we op de verkeerde foto staan. Geen blogsel meer in mijn hoofd nu, enkel chatsel...
