s'avonds smste morrison wel. wat ik ging doen en met wie... ik zou naar manu mundo gaan maar had vernomen, niet via morrison, dat de andere vrouw daar aant werk was. neen daar wilde ik niet meer naar toe... de papa van men zoontje stond aan de deur met een kadotje. zenuwachtig gaf hij het me en hij vroeg of ik het open wilde doen... ik schaamde me voor hem, en voor mezelf. ik zuchtte en zette me in de zetel en opende het kado. het was een ketting hanger waar onze eerste letters van onze namen samen waren gesmolten. keek hem aan, en kreeg meteen het gevoel dat ik hem bedrogen had, al was dat niet zo. opnieuw begon ik tranen te krijgen. mooi kado, verkeerde man. zo dacht ik. "kom dat ik het je aan doe". 

ik ging met hem naar een terrasje waar ik heel laat nog heb gezeten, smsend met morrison... vroeg of hij zeker was. maar hij bleef bij zijn beslissing. waarom bleef hij dan sturen? uit medelijden? dat had ik niet nodig, ik had hem nodig! maar hij was er niet.

weken heb ik gedaan om morrison te doen vergeten, maar het was moeilijk en ik kon het moeilijk. heb hem geprobeerd jaloers te maken... te verleiden door terug te praten over het verleden en over parijs. want had ook een tripje goedkoop kunnen boeken naar parijs waar hij zou mee naartoe gaan. af en toe kreeg ik het gevoel dat het me lukte, maar dat was maar schijn....

op een avond, nadat ik besloten had de papa van men kind nog een kans te geven, zat ik bij hem in de zetel. "moet je iets zeggen" zei ik...

en begon het verhaal te vertellen van morrison en mij... ik kon aan de ogen zien van men vriend dat hij dit verhaal al op voorhand had bevreesd. 

"wist dat je hem aantrekkelijk vond...." zijn stem klonk triest. meteen kwam het gevoel van medelijden voor hem... al dacht ik ook aan al het geen hij me al had aangedaan. telkens dat ik het zelf te weten ben gekomen. nam dat ook als steun punt "ik wilde je het zelf vertellen, omdat ik wist da je hiervan pijn zou hebben" verdedigde ik me. hij stond op en ging een sigaret roken. moest ik achter hem gaan??? of even laten afkoelen? 

ik ging achter hem en zei: "het was een domme fout van me, het betekende niets" loog ik. "waarom?" vroeg hij. "kon zo goed met morrison praten, hij is knap..." daar sprak ik de waarheid. "maar morrison heeft me ook laten staan voor een ander, dus hij zal me niet graag gezien hebben... al zei hij dat hij de papa wilde zijn van onze zoon..." mijn vriend werd kwaad. "hoe kan je dat in godsnaam toestaan?" riep hij. "ben je nu gek geworden? een vreemde die papa zou zijn voor ons kind? wat ben ik dan?" ik begon te huilen... en trok aan zijn arm om kalm te worden. "aub het is over tss morrison en mij.... " hij trok zich los en vertrok met de auto. bleek ging ik terug op de zetel zitten, hij had miss wel een beetje gelijk... maar ik wilde open kaart spelen... was het de juiste moment??? naar morrison moest ik geen bericht zenden, die antwoordde al weken niet meer.... ik belde mijn zus.

ik hoorde de deur open gaan en wist dat men vriend thuis was... hij liep de trap op en deed zijn schoenen uit. ik lag in bed en hij ging zoals altijd op de zetel liggen om te gaan slapen... ik stapte uit bed en ging bij hem zitten. hij huilde als een klein kind. "ik weet hoeveel pijn je had" ik nam hem vast en suste hem. "shhhhhttt kom... kom..." zei ik. hij veegde zijn tranen uit en keek me aan. " ik wil niet dat hij de papa is... ik ben dat... altijd al geweest." al vond ik dat hij nog steeds weinig naar onze zoon om keek. knikte ik. "dat weet ik... maar...je doet er zo weinig voor..." zei ik stilletjes. "ik zal daar iets aan doen... beloofd..." zei hij. ik keek hem aan. " aan doen? of je voelt u papa of niet, het is een gevoel dat je niet kan maken... net zoals verliefd worden...." er kwam een lastige stilte. men vriend kwam dichter bij me zitten. "ben je met hem gaan slapen????" wat moest ik zeggen, kon ik dit zeggen??? ik zuchtte... "neen dat is nooit gebeurd... zo ver was onze verliefdheid niet..." loog ik alweer.

het was vrijdag... ik zat met een vriendin in een restaurant en kreeg ik een smsje van morrison dat hij te moe was om af te komen. ik ruikte onraad en begon slecht gezind te worden... ik had zoveel gedaan om deze dag bij hem te zijn, bij hem te blijven slapen, en hij wilde niet afkomen???? dit klopte niet en liet het ook merken aan mijn berichten aan hem.

een uur later was morrison in het restaurant waar ik vertoefde... meteen was ik alles vergeten en vertelde hem dat we zo naar huis zouden gaan om daar dan lekker bij elkaar te zijn... hij was de weken ervoor wilde hij voor men verjaardag gaan eten, sauna's,.... enfin van alles gaan doen. ik vond omdat we ni lang samen waren da hij zulke dingen niet moest doen, al was het da hij in zen blootje de slaapkamer in kwam met een strikje rond de hals en penis, dan nog zou ik blij geweest zijn. maar zo ver is het niet gegaan... we gingen samen roken op het terras van het restaurant en hij begon weer over de twijfels... dat hij ons allebei graag zag... dat hij de fout van zijn leven aant maken was. vanaf die laatste zijn stortte men wereld in. ik wist meteen men plaats en dat ik de strijd verloren had... was gekwetst, boos, ... ik zei ook dat ik het bullshit vond en dat hij dan maar naar haar moest gaan en haar gelukkig moest gaan maken. van binnen stormde de tranen, maar langs buiten kwam geen druppel. ik stond op en vertrok, in de hoop dat hij achter me liep... maar dat deed hij niet. hij ging naar zijn auto en vertrok.... toen ik bij men vriendin kwam rolde eindelijk die tranen... belde meteen men beste vriend op want had hem nodig, ook hij stond er direct. hij zei enkele dingen waar ik zeker over moest nadenken, zoals alles bv aan men ex zeggen,... men morrison links laten liggen.... maar kon ik dat? had ik die strijd echt verloren, of ging ik de oorlog winnen...???? 

toen ik thuis kwam zag men vader dat ik gehuild had, hij wilde me troosten maar dat kon hij niet. ik voelde een dwaas kind van zestien, die door haar eerste vriendje gedumpte werd. slenterend ging ik naar boven, kleedde me uit en zette me op de rand van het bed. alles wat we meegemaakt hadden (al was het niet lang en ni veel) kwam als flitsen voor men betraande ogen. morrison, de kindjes, zijn ouders, de sex, de party,... alles!

ik begon morrison massaal smsjes te zenden, hij antwoorde amper en als hij het deed was het om te zeggen dat hij me ni wilde pijn doen en da hij zijn keuze had gemaakt. ik veronderstelde da hij nu naast haar lag en ik lag daar in men bed, uitgelopen make up, schonk me een glas wijn in en begon weer te snikken... hoe kon dit nu zo'n pijn doen? doch zei er iets in me da hij me ni zou vergeten, da hij aan me zou denken en me nog graag zag... maar miss maakte ik me wat wijs om me te troosten...