Wat te schrijven. Is mijn eerste blog dat ik maak. Wil eigenlijk gewoon mijn gedachten kwijt geraken. Ben ondertussen 32 jaar en heb het gevoel dat ik tegenwoordig nog niets bereikt heb in mijn leven. De liefde blijft maar uit, geen kinderen, woon zelf nog thuis. En toegegeven de laatste tijd begint dat allemaal toch wel een beetje door te wegen. Waarom ik weet het niet? Iedereen waar ik ooit sterke gevoelens voor had/heb blijken onbereikbaar te zijn voor mij. Ben altijd de goede vriend, altijd zo lief, ze begrijpen nooit waarom ik geen niemand heb, maar zelf ben ik zo te zien nooit goed genoeg voor hun. Kan ik hun dan nog vertrouwen op hun woord? Als ik zo ben zoals ze zeggen waarom hebben ze dan geen gevoelens voor mij. Ben ik nu weer te ver aan het nadenken of wat?
Neem nu de laatste weken. Er is iemand in mijn leven waar ik heel veel om geef. Ik zou alles doen om haar gelukkig te maken. Steun haar in alles wat ze doet, probeer haar goede raad te geven, troost haar indien nodig, maar toch kiest ze dan voor de onzekerheid. Let op die kan wel goed zijn. Als alles goed uitdraait dan heeft ze wel ne goeden vast hoor. En uiteindelijk wil ik niets liever dan dat ze gelukkig is. Is dat met iemand anders dan met mij, so be it. Dan ben ik ook gelukkig. Ze verdient het gewoon.
Maar dan kom ik weer op het punt waarom ik me afvraag, waarom hij en niet ik? Ok, ik moet wel toegeven dat ik haar mijn gevoelens voor haar niet verteld heb. Waarom? Om dingen die ze vertelde. 'Ik zou nooit onze vriendschap op spel zetten, geen relatie met collega's, we zouden toch niet passen'. Dus ik respecteer gewoon haar mening. Maar iedere keer als ik haar zie, dan voel ik me zo gelukkig. We komen zo goed overeen, kan uren naar haar luisteren en toch weet ik dat ik haar nooit zal krijgen. En daarom als de avond komt, dan voel ik me weer slecht. Kom mijn huis bijna niet meer buiten omdat ik teveel nadenk over die situatie. En pas op ik zou haar ook nooit willen kwijtraken als vriendin of als collega. Tis een prachtmeid om mee samen te werken en om mee overeen te komen.
En dat ik het meen dat ze gewoon gelukkig wordt, is volgens mij duidelijk aan de situatie waarin ze nu zit. Ze is verliefd op iemand anders, iemand waar ik ook mee overeen kom. En ik steun haar erin. Als ze me vraagt wat ik ervan vindt, dan zeg ik mijn gedacht, en breek ik hem niet af om mij er beter te laten uitkomen. Probeer ik haar te helpen door de moeilijke tijden heen, want het mag nog niet geweten zijn, en hij weet het eigenlijk ook nog niet precies wat hij wilt.
Heb enkele dagen ook een zwarte periode meegemaakt. Dat ik niets meer zag zitten, bijna geen levenslust meer had. Wou mijzelf soms dingen aandoen die niet goed zijn. In de auto plots het stuur loslaten, of hetzelfde met de brommer. En dat heeft mij zodanig doen schrikken. Pas op, tis niet dat ik het ooit zou doen. Daarvoor leef ik veel te graag, hoewel ik niets heb om voor te leven, maar coit. Maar het heeft me aan het denken gezet. Ik moet mijn verhaal en gevoelens ergens kwijt. Kan ze aan niemand vertellen, dus probeer ik het op deze manier. Hopend om zo wat peace of mind te krijgen.
