Pfff, zou haar zo graag eens vast nemen en haar zeggen dat ik haar doodgraag zie. Ze zag er zo moe uit vandaag, had echt wel compassie met haar. Hoop dat ze vanavond eens goed slaapt want ik denk dat het wel nodig is. Mijn meisje, zie haar niet graag zo afzien. Had het echt wel moeilijk vandaag. Of het enkel het slaaptekort is, ik weet het niet. Ze zegt van wel. Denk dat ze ook worstelt met het probleem dat die andere jongen nog niet echt duidelijkheid heeft gegeven. En uiteindelijk kan ik haar daar niet in helpen. Ze zal op haar streepjes moeten staan. Ik heb het haar gezegd dat ze hem moet vertellen dat hij eindelijk duidelijkheid zal moeten scheppen. Ik zie aan haar dat het haar onzeker maakt. Wil haar gewoon gelukkig zien en het doet pijn dat ik haar daar maar weinig in kan helpen.
Onze nieuwe kokkin is ook niet heel dat. Ze doet wel haar best maar ik twijfel of ze een hele keuken zou kunnen dragen. Het meisje is maar 18 of 19 en heeft eigenlijk nog niets van ervaring. Denk dat we er onze paarden nog mee zullen zien. Volgens mij is ze echt niet rap genoeg en ik denk dat dat niet rap zal veranderen. Dat wordt dus stressen in de keuken en ons enerveren in de zaal. Maar ik geef het een kans. Wie weet verbaast ze ons positief.
Kweet het eigenlijk allemaal niet meer. Ik zou alles voor haar doen. Ze hoeft het maar te vragen en ik sta daar klaar voor haar. Heeft ze dan echt niets door of maakt ze juist gebruik van mij. Dat kan ik eigenlijk niet geloven. Denk niet dat ze het zo zou spelen. Allez da hoop ik toch. Nee ik doe echt alles voor haar. Als ze wil zet ik haar thuis af, geef haar ne dvd-speler, ne moeie kado gewoon omdat ze het verdiende om eens gelukkig gemaakt te worden. En eigenlijk wil ik daar niets voor terug, ik bedoel der zit geen bedoeling achter. Ik respecteer haar mening als ze zegt dat ze geen relatie zou willen aangaan met iemand waarmee ze samenwerkt, dat ze onze vriendschap niet in gevaar wil brengen. Ik respecteer dat, zolang ze zelf maar gelukkig wordt. Zelf als ik er ongelukkig van wordt en zij heeft een beter leven, als zij gelukkig door het leven gaat, dan ben ik gelukkig.
Of ben ik nu gewoon naief bezig. Maak ik mezelf maar iets wijs. Weet het zelf eigenlijk allemaal niet meer zo goed. Ik weet alleen dat ik me niet goed voel in mijn vel. Al moet ik toegeven dat het al wat beter gaat dan enkele dagen geleden. Ik zie gewoon iedereen om me heen gelukkig zijn, verlovingen die aangekondigd worden, nieuwe kindjes bij de vrienden .... En ik blijf alleen achter. Men zou denken dat men het gewoon zou zijn na 11 jaar, maar nee. Het steekt zijn kopje uit. Mis het gevoel van lief te hebben en geliefd te zijn. De affectie die je van je partner krijgt. Det tegen elkaar aankruipen terwijl je naar de tv kijkt, de lieve woordjes die je elkaar toefluisterd, gewoon het hele gedoe van samen te zijn. En ja ik weet in iedere relatie zijn er ook mindere momenten, momenten van ruzie. En zelf dat mis ik. Het feit dat je het erna weer kunt goed maken. Dat lijkt me zo fijn.
Mijn doelstellingen die ik mezelf voor ogen had gehouden heb ik nog niet bereikt, en ik weet het is nog altijd niet te laat. Maar ik heb het gevoel dat ik ze nooit zal bereiken. Dat ik eenzaam oud zal worden. Vrienden groeien uiteindelijk uit elkaar. Iedereen gaat zijn eigen weg op, leeft zijn eigen leven. Mensen trouwen, krijgen een gezin, gaan alleen gaan wonen en uiteindelijk verliest men elkaar uit het oog. ik heb het gevoel dat ik als 1 van de eerste vergeten zal worden. Een grijze muis, een man van weinig woorden. Dring me weinig tot nooit op, mensen letten nooit op me. Zitten we in een gesprek en wil ik er wat tussen krijgen, heb ik het gevoel dat ik altijd 3 keer wat moet zeggen voordat men luisterd, wordt onderbroken terwijl ik wat zeg. En misschien is het niet bewust wat ze doen, maar zo voel ik me toch. Weinig krijg ik bericht waar men mij vraagt wat ik doe, of ik mee wil. Moet het altijd zelf vragen. Tis nu de 3de of de 4de week dat ik niet buiten kom (enkel om eens te gaan pokeren) en niemand die zich afvraagt waar ik ben, wat ik doe. Daarom denk ik dat ik als 1 van de eersten wordt vergeten en niet meer zal herinnerd worden.
Enkel als ze me nodig hebben, dan kennen ze me plots weer. Als ze problemen hebben, dan ben ik plots goed genoeg om hun beklag te doen. Maar als ik mijn hart wil luchten, als ik stilletjes een visje smijt dat ik problemen heb, dan krijg ik er nooit een antwoord op. Mijn zusje en broertje zijn nu al een week terug in Belgie vanuit Spanje. Nog niets heb ik ervan gehoord. Als ik er straks zelf niet naar toega om ze te zien, zal ik ze waarschijnlijk ook weer niet zien voor ze terug weg zijn. En voor mijne kop ga ik nu niet toegeven. Laten ze niets van hun horen, dan ook niet van mijnen kant. Ben het gewoonweg beu om me iedere keer te schikken naar de wensen van andere mensen, terwijl er nooit iemand de moeite doet voor mij. En zo wordt ik dan weer de zonderling die op zichzelf leeft. Wordt ik weer de outsider.
En toch ben ik zo op zoek naar de liefde. En telkens weer krijg ik het deksel op de neus. Altijd maar weer de verkeerde keuzes. Eerst goed overeenkomen met hun, lijkt ook niet een oplossing te zijn. Altijd maar weer:'We zijn zo'n goede vrienden, dat wil ik niet op het spel zetten.' Dat ze dan gewoon zeggen dat ze me niet willen op die manier. Ik weet dat ik niet moeders mooiste ben, maar dat is toch niet al wat telt. Ze zeggen allemaal, het is het innerlijke dat telt. Dat schoonheid aan de buitenkant niet telt. Ik heb het nog niet ervaren hoor. Hoor ze altijd zeggen dat ik zo'n lieverdje ben, dat ik zo sweet ben, dat ze niet verstaan dat ik nog alleen ben. Maar zelf voelen ze dan nooit iets meer voor mij? Dat gaat er er niet in bij mij. Ben ik dan uiteindelijk echt zo'n slechte persoon, of ben ik echt zo afgrijselijk dat niemand me meer wil. Je zou voor minder depressief en zwartgallig worden. Lap daar komt mijn buitje weer aangedreven.
Maar zij maakt me zo blij. Bij haar voel ik me zo goed. Maar haar durf ik niets te vertellen. En waarom eigenlijk?? Bang om weer afgewezen te worden, om het deksel weer op de neus te krijgen. Bang om gekwetst te worden, dat het niet meer zal zijn zoals vroeger. Ze vertelt me haar meeste geheimen en daar ben ik heel blij om. Was de 1ste om te horen wie de echte vriend in spe was. Was zo gelukkig dat ze me in vertrouwen nam, echt waar. De grapjes dat we maken, gewoon hoe we met elkaar omgaan. Speelt er iets meer, voelt ze misschien ook wel iets voor mij. Ik weet het echt niet meer. Waarom zegt ze dan die dingen zoals: als we bij elkaar zouden zijn, dat het niets zou worden, dat we rap in ruzie zouden vallen. Dat ze niet iets wil beginnen met een collega. Meent ze dat, of is dat een muurtje dat ze rond haar bouwt. Zit met zoveel vragen en zo weinig antwoorden. Was het niet makkelijk geweest als je gewoon iets kon vragen en als het niet dat is wat je wilt horen, je die vraag weer zou kunnen uitwissen. Dat alles bleef zoals het was, maar je toch het antwoord kende. Zou veel te gemakkelijk zijn, is het niet. Zo is het leven niet, je moet altijd maar blijven vechten, jezelf in vraag stellen en waarom?? Om uiteindelijk toch maar alleen te blijven. En toch blijf ik hopen. Hopend dat ze plots wat voelt voor mij en dat zij het durft te zeggen. Want ik heb er de balls niet voor. Dat weet ik van mezelf. Waarom verwacht men altijd dat de man de eerste stap zet. Waarom kan de vrouw dat niet. Zou er dan iemand zijn die die stap zet naar mij toe. Ik begin er sterk aan te twijfelen.
Heb er geen zin meer in om er nog verder over te praten vandaag. Heb het gevoel dat ik er dan weer de hele avond over na zal zitten denken. Dus ik sluit nu af. Tot de volgende keer
Wat te schrijven. Is mijn eerste blog dat ik maak. Wil eigenlijk gewoon mijn gedachten kwijt geraken. Ben ondertussen 32 jaar en heb het gevoel dat ik tegenwoordig nog niets bereikt heb in mijn leven. De liefde blijft maar uit, geen kinderen, woon zelf nog thuis. En toegegeven de laatste tijd begint dat allemaal toch wel een beetje door te wegen. Waarom ik weet het niet? Iedereen waar ik ooit sterke gevoelens voor had/heb blijken onbereikbaar te zijn voor mij. Ben altijd de goede vriend, altijd zo lief, ze begrijpen nooit waarom ik geen niemand heb, maar zelf ben ik zo te zien nooit goed genoeg voor hun. Kan ik hun dan nog vertrouwen op hun woord? Als ik zo ben zoals ze zeggen waarom hebben ze dan geen gevoelens voor mij. Ben ik nu weer te ver aan het nadenken of wat?
Neem nu de laatste weken. Er is iemand in mijn leven waar ik heel veel om geef. Ik zou alles doen om haar gelukkig te maken. Steun haar in alles wat ze doet, probeer haar goede raad te geven, troost haar indien nodig, maar toch kiest ze dan voor de onzekerheid. Let op die kan wel goed zijn. Als alles goed uitdraait dan heeft ze wel ne goeden vast hoor. En uiteindelijk wil ik niets liever dan dat ze gelukkig is. Is dat met iemand anders dan met mij, so be it. Dan ben ik ook gelukkig. Ze verdient het gewoon.
Maar dan kom ik weer op het punt waarom ik me afvraag, waarom hij en niet ik? Ok, ik moet wel toegeven dat ik haar mijn gevoelens voor haar niet verteld heb. Waarom? Om dingen die ze vertelde. 'Ik zou nooit onze vriendschap op spel zetten, geen relatie met collega's, we zouden toch niet passen'. Dus ik respecteer gewoon haar mening. Maar iedere keer als ik haar zie, dan voel ik me zo gelukkig. We komen zo goed overeen, kan uren naar haar luisteren en toch weet ik dat ik haar nooit zal krijgen. En daarom als de avond komt, dan voel ik me weer slecht. Kom mijn huis bijna niet meer buiten omdat ik teveel nadenk over die situatie. En pas op ik zou haar ook nooit willen kwijtraken als vriendin of als collega. Tis een prachtmeid om mee samen te werken en om mee overeen te komen.
En dat ik het meen dat ze gewoon gelukkig wordt, is volgens mij duidelijk aan de situatie waarin ze nu zit. Ze is verliefd op iemand anders, iemand waar ik ook mee overeen kom. En ik steun haar erin. Als ze me vraagt wat ik ervan vindt, dan zeg ik mijn gedacht, en breek ik hem niet af om mij er beter te laten uitkomen. Probeer ik haar te helpen door de moeilijke tijden heen, want het mag nog niet geweten zijn, en hij weet het eigenlijk ook nog niet precies wat hij wilt.
Heb enkele dagen ook een zwarte periode meegemaakt. Dat ik niets meer zag zitten, bijna geen levenslust meer had. Wou mijzelf soms dingen aandoen die niet goed zijn. In de auto plots het stuur loslaten, of hetzelfde met de brommer. En dat heeft mij zodanig doen schrikken. Pas op, tis niet dat ik het ooit zou doen. Daarvoor leef ik veel te graag, hoewel ik niets heb om voor te leven, maar coit. Maar het heeft me aan het denken gezet. Ik moet mijn verhaal en gevoelens ergens kwijt. Kan ze aan niemand vertellen, dus probeer ik het op deze manier. Hopend om zo wat peace of mind te krijgen.
