Maandag 13 augustus 2012

Wat lijkt m’n leven perfect, niet perfect maar ..tja, ik heb niks te klagen.
Ik heb een geweldig vriendje, ik groei op, wordt volwassen. Ga werken, kook voor mezelf, leef in m’n uppie.

Maar het voelt niet lekker. Langs de ene kant wel, het is geruststellend. Wetend dat ik voor mezelf kan zorgen. Dat ik verantwoordelijkheden draag. Gewoon dat ik zelfstandig ben. Me gedraag gelijk iemand met huisje, tuintje, boompje.
Vanbinnen weet ik dat ik zo niet ben. Het begint te schreeuwen, het wil eruit. Wil feesten, drinken, roken, … . Me terug in die constance brengen die voor mij veilig voelt. Die er voor zorgt dat ik nergens meer aan hoef te denken buiten aan het moment. Alles in een waas zien, niet bewust van wat er op de wereld gebeurt. Niet denken aan de keuzes die staan te wachten, de gedachten over hoe ik me moet gedragen tegenover anderen. Gewoon stilte. Een waas. Grijs.

Maar het gaat me goed af, zo clean. Niet drinken, niet roken, niks anders. Maar het maakt me zo bewust. Binnen 3 weken moet ik kiezen wat ik met mijn toekomst moet doen.
De verleiding is zo groot om alles te verdringen. Ben al zolang alles aan het uitstellen. Ik wil wegkruipen, ver weg van alles. Mij groot dragen begint z’n eisen te stellen. Steeds vaker denk ik aan alle verleidingen. Naar m’n leven voor K. Steeds meer wil ik het terug. Terwijl ik zelf heel goed weet dat dat niet mag,  niet kan. Of course, het kan. Maar het mag gewoon niet.

7 maanden sober leven begint saai te worden. De vrienden die ik had zijn er niet meer. Alles verdwijnt. Buiten K. Een rots in de branding. Ik heb erom gevraagd. Maar nu vraag ik me soms af of ik die rots nog wil? Ik hou heel veel van K. Hij heeft me zo goed geholpen. Me gesteund als ik het moeilijk had. Hij beseft het misschien niet, maar het is wel zo.
Maar ik mis m’n vrienden. Vrienden met misschien een slechte invloed. Die je vanop het eerste zicht niet mag. Maar die voor je klaar staan wanneer je het nodig hebt. We delen allemaal een verleden, we hebben allemaal dingen meegemaakt. Daarom stonden we zo sterk met elkaar. Omdat er iets was dat ons verbond.

Dat heeft K. weggehaald. Niet bewust, maar ik heb nu een ‘beter’ leven. Velen zie ik niet meer. Mijn vertrouwde omgeving is weg, ingeruild voor een andere omgeving. Ik wil K. niet verliezen. Moet me sterk houden, me voorhouden dat dit beter is, dat dit mijn nieuwe toekomst zal zijn.

Ik mis hun. Vanbuiten een glimlach. Vanbinnen een traan.

13-08-2012 om 23:03 geschreven door Dorie