Ik ben S. en ben 17 jaar.
Ik heb het niet altijd gemakkelijk gehad,
Men ouders waren gescheiden toen ik bijna 2 jaar was ,
Al vindt ik dat niet erg ...
Ik en mijn biologische papa kwamen nooit overeen eigenlijk nooit zo een vader dochter band gehad en zullen we nooit hebben ...
Toen ik 2 was is er een man in mijn mama haar leven gekomen die haar echte liefde en geluk gaf ,
een man die mij en mijn broer en zus erbij nam .
Hij is uiteindelijk met mijn mama getrouwd en heeft altijd mij mee opgevoed en doet hj nog steeds .
Met hem heb ik altijd een echte vader en dochter band gehad en hij lijkt en is voor mij mijn echte papa.
Verder in mijn leven ...
Toen ik 7 werd kreeg ik het beste verjaardagscadeau een broertje kwam erbij ,
Hij werd geboren op 16 september 2002 om 10 na 6 s'ochtends wat het beste cadeau werd verdraaide mijn gedachten helemaal ...
Mijn broertje is geboren en een paar minuten later gestorven .
Het broertje waar ik zo naar uit keek blijft ook voor altijd mijn broertje ik heb afscheid van hem genomen ik ben ergens blij dat ik dat wel heb kunne doen zijn handje is kunne vast pakken en zijn wangetje strelen maar het is niet zoals een echte baby meer ma hij blijft een persoon en mijn broertje .
Ik hev het er altijd moeilijk mee gehad en nog steeds.
Maar na hem heb ik nog een geweldig broertje en zusje gekregen.
Ze nemen zijn plaats wel niet in want dat kan niemand niet maar het verzacht de pijn.
En 6 maand en 1 dag geleden is mijn oudste zus bevallen net op dezelfde dag datum en uur als mijn overlede broertje geloof me het was even paniek mijn zus kreeg een bloeding en haar prachtig dochtertje kwam ter wereld met een spoed keizersnede net op het moment dat het ook was met mijn broertje en nu mag ik haar fiere trotse meter zijn .
Heel de familie denkt dat hij het was die haar hielp erbij we denke allemaal dat hij het wat wil goed maken en nu is de pijn van zijn gemis vele dragelijker.
Verder over mijn andere probleme ..
Ik en mijn oudste broer J. waren altijd 2 handen op 1 buik dus eigenlijk 2 beste vrieden we vertelden elkaar alles mijn broer is na een tijd zonder iets te zeggen met zijn vriendin en dochtertje uit het huis vertroken en wou niets meer met de familie te maken hebben op den duur werd ik gewoon ziek van gemis en verdriet aan hem op een keer werd de stress en de zenuwen me te veel mijn mama had me gevonden in de badkamer bewusteloos natuurlijk kwam de ambulance erbij mijn mama dacht ook echt dat ik aan de drugs zat maar dat was niet zo na enkele testen bleek dat ik epilepsie heb en dat door alles dat me te veel werd ik een epilepsie aanval kreeg (een soort kortsluiting) en toen ik op de spoed lag was hij er ineens J. Klopte op de deur en vroeg of hij mocht binnen komen hij zat echt ermee in en alles werd toen terug beter na 1 jaar ging hij en zijn toemalige vriendin uit elkaar en kwam hij tijdelijk terug thuis wonen ...
Nu is hij al 2 jaar en een half met een meisje same the evil bitch ...
Ze heeft hem overhaald ons op te geven en bij haar ver weg te komen wonen en nu mis ik hem maar toch ben ik ook boos omdat hij me weer liet vallen en aan de kant laat staan op momenten dat ik hem nodig had om mijn steun te zijn was hij er niet en op zo een momenten mis ik hem het hardste ...
Tot zo ver de ergste dingen on my mind !
