Ik ben dyingtobethin
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is jobstudent:opdienen in restaurant.
Ik ben geboren op 23/05/1996 en ben nu dus 29 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Dansen, lopen, zwemmen, fitness, speelpleinwerking.
3j pro-ana
Vandaag was het echt een kutdag. Ik heb een huge eetbui gehad. Ik kom helemaal zot van mezelf, ik ben gewoon zo een sukkel zonder karakter. IK HAAT MEZELF!! Het toppunt was, dat ik dan nog eens thuis bbq moest doen.
Morgen eet ik NIETS! Ik zal enkel water drinken.
In mijn relatie gaat het ook kut. Het zal gewoon bijna over zijn. Na 1 jaar en bijna 3 maanden.. Al die herinneringen.. Ik zal er gewoon aan kapot gaan. Maar het is gewoon niet meer zoals vroeger. Het kan hem niet meer schelen wat ik doe.. bv. ik vroeg gisteren, ja ik kan morgenavond anders blijven slapen. Zijn reactie was van pff jaa ma kmoe vroeg op en zo al van die excuses. Toen zei ik van ja tis al goed, kom al niet meer. Dan draaide hij plots, en zei hij van je mag wel blijven en pleas blijf en ik mis je en bla bla. Volgende voorbeeld is: vandaag zei ik ja ik ga morgen naar een vriendin in Gent, ik kom s'avonds terug. Je hebt dan ook gedaan met school, zal je op me wachten. Vroeger ging hij keiard enthousiast zijn van jaa ok kzie je dan nog eens. Nu reageerde hij van pff moet ik dan zolang wachten en bla bla... Dusja dan heb ik uitgevlogen en gezegd ja het is al goed. Je moet niet meer wachten op mij. Je doet nooit geen moeite meer enzo. Dan verschiet hij en zit hij van die smsjes te zenden van pleaass kga wachten. Maar het is telaat hij moet al niet meer wachten. Als hij niet snel weer begint moeite te doen, dan kan ik gewoon niet anders dan het gedaan maken. Ik heb soms gewoon het gevoel dat hij het wilt dat het gedaan is.... Alleja ik heb vandaag 2u aan het station op hem gewacht om hem 5min te zien. Voor hem is het al teveel om morgen te wachten...
Ik kan het gewoon niet meer aan, ik wou dat ik niet meer op deze wereld rondliep..
Vandaag ging het eten niet zoals geplant.. Vanmorgen net toen ik bezig was met mijn plankje vuil te maken, stond mama op dus ik heb moeten eten.. Vanmiddag net hetzelfde, ze was ook thuis. Daarom moest ik ook eten. Ik voelde mij zo een dikzak en ik heb dan 10 km gaan lopen. Gelukkig dat ik dat nog heb. Het is echt mijn uitlaatklep het is gewoon zo een zalig gevoel, mezelf eerst uitputten om daarna een gevoel te hebben van yes ik heb het gedaan.
Voor avond moet ik nog eten... Een vriend van mijn pa is hier en ze drinken samen whiskey cola... We zullen weer niets kunnen aanvangen met papa.. Hij zal daar weer op zijn stoel zitten terwijl hij helemaal weg is van de wereld. Soms heb ik hem liever zo, want als hij niet dronke is, dan geeft hij op alles kritiek wat ik doen. Hij doet dat al heel zijn leven. Ieder klein dingetje die niet perfect is, daar is hij boos om.
Ik ben ook begonnen met pro ana, omdat zijn kritiek me teveel werd. Hij gaf ook veel de opmerking dat ik dik was. Opmerkingen zoals je hoofd is als een opgeblazen ballon, enz. Ik voelde me zo onzeker door die opmerkingen en dan heb ik beginnen zoeken op het internet naar tips om te vermageren. Ik kwam plots op een pro ana site. Ik las dat je zo weinig mogelijk moest eten en je moet overgeven als je eet.
De dag dat mijn papa geopereerd werd aan zijn sinussen, heb ik voor het eerst gebraakt. Mama was toen even weg en ik zag mijn kans. Ik heb nog altijd spijt van dat moment. Ik wou dat ik dat nooit gedaan had, want nu zit ik er in vast en kan ik het niet meer loslaten. Ik weet hoe fout het is dat ik dit allemaal doe, maar het heeft mij zo een goed gevoel. Het heeft mij het gevoel dat ik iets kan...
Ik ben 17 jaar en ongeveer 3 jaar pro-ana. Ik ben 2 jaar non-stop pro-ana geweest. Dan werd ik plots opgenomen in de eetstoornissen kliniek voor boulimia en anorexia. Daar heb ik mijn best gedaan om van mijn eetstoornis af te raken. Amper een drietal weken na mijn ontslag uit het ziekenhuis, was ik al weer bezig met pro-ana en afvallen. Ik ging terug veel sporten enzo... Ik heb sedert dan een periode van dat ik wil afvallen, maar dan wil ik ook soms stoppen. Maar ik val altijd terug op mijn eetstoornis. Eigenlijk noem ik het niet graag eetstoornis. Ik noem het een levenstijl. Ik heb de keuze gemaakt om zo te leven en anderen moeten dat maar aanvaarden. Ik heb die controle over het eten gewoon nodig in mijn leven. Ik word zo gefrustreerd als ik nergens controle over kan hebben. Dus dan heb ik het liever over het eten. Ik val daar niemand mee lastig, het is niet dat ik andere mensen aanspoor om niet te eten, integendeel zelfs. Ik word heel erg ongerust over vriendinnen die nog maar 1 keer iets niet eten, of hun eten eens vergeten... Ik wil in deze levenstijl blijven maar ik wil niet dat iemand anders erin raakt.
Ik heb vorig jaar ontdekt dat een vriendin dat ook deed, en ik wou dat echt niet. Ze zei tegen me dat ze ging stoppen, maar ik weet natuurlijk ook beter... We zijn dan op een of andere manier, samen beginnen afvallen en daarover praten enzo. Ik moest plotseling door een persoon het clb verwittigen over die vriendin en ik heb dat gedaan.. Ik heb daar heel veel spijt van, want ik heb het gevoel dat ik haar dieper heb geduwt.. We hebben een tijdje niet meer tegen elkaar gesproken, maar sedert vandaag wel weer. Ze zei tegen me dat ze me miste en ik kreeg bijna tranen in mijn ogen omdat ik haar ook mis!
We hebben dan lang gepraat en dat deed me wel goed. Morgen hebben we afgesproken dus daar ben ik blij om.
Ik ben er nu weer zeker over dat ik wil doordoen met pro-ana. Verder in mijn blogberichten zal je wel merken waarom ik dat doe.
Mijn eetlijstje voor morgen:
Ochtend: tas groene thee Tussen : Niets Middag : stukjes komkommer Tussen : Niets Avond : kip (met mijn ouders)
Ik hoop dat het lukt! Vooral tussen het middageten en avondeten heb ik het heel moeilijk om het vol te houden. Daar heb ik meestal eetbuien.. Maar ik zal er aan werken zodat ik die niet meer heb. Want die zijn zoooo kut!
