Vandaag een bezoekje gaan brengen aan m'n collega's op het werk. Het deed deugd om terug te komen alsof ik zou moeten werken. Al snel stonden ze allemaal rondom mij en bestookten ze met vragen en betuigden ze hun medeleven. Het was echt tof om ze te zien, om te zien dat ze ook blij waren me te zien!! Het was al snel duidelijk dat ik begon te beseffen dat ik dit misschien moest gaan missen...dat ik misschien nooit meer zou terug komen. Het begon tot me door te dringen dat die kans er heel goed in zat en dat ik het allemaal moet achterlaten! Ze zagen dat ik het er moeilijk mee had en zoals mezelf kennende, kon ik mijn tranen niet inhouden en rolden ze eruit. Het was een confrontatie voor mezelf! Ik wil zeker mijn job niet opgeven, zeker geen 2e keer!! Maar op dit moment, waarschijnlijk omdat ik veel pijn heb, zie ik het nog niet zitten om al te gaan werken. Ik ga mi pijn nog niet kunnen verbijten en mensen tot last zijn! Dat zie ik eerlijk dus nog niet zitten... Ik heb sinds deze week pijnen aan de achterkant van m'n bovenarmen, stekende pijn alsof ze aan het trekken zijn binnenin. Deze heb ik nog niet gehad en er is geen aanleiding tot meer pijn, want ik heb niets speciaals gedaan. We horen wel bij de professor hoe en wat...
Wat me van het ene gedacht naar het andere brengt, zo snel gaat de tijd ook! Het is ondertussen het laatste weekend van de grote vakantie! Onze tiener maakt er geen probleem van en ziet het zitten om terug naar school te gaan. Het zal eerder voor mij een aanpassing zijn en een gemis in huis! Maar het zal wel even snel terug overgaan zeker? Ik heb hem graag dicht bij mij en rond mij... Maar ik laat hem wel los en vrij om zich te ontwikkelen op zijn eigen manier! Het is soms wel mooi te zien hoe goed hij me aanvoelt en me kent .
De andere verrassing van de dag, was toen ik om 15u15 een smsje kreeg van m'n ventje dat hij binnen een half uurtje thuis was! Niets leukers dan kompleet te zijn als gezin. En hoe vroeger hoe beter! Het mag wel eens dat hij op tijd thuis is! Elke dag van 5u 's morgens van huis en dan soms pas tegen 18u-19u thuis, dat zijn lange dagen! Ik ben dan altijd in mijn nopjes als hij vroeg thuis is .
Wat onze dag verder gaat brengen, weet ik nog niet. Richting Antwerpen kunnen we al niet gaan door de megamonsterfiles!! Tiener is aan het spelen en ventje leest de krant en de reclame. Als we samen zijn, ben ik al gelukkig!
Ik ga alvast de blog afsluiten en een ijsje halen voor ons allen! En we zien wel wat de avond nog verder gaat brengen voor ons.
De laatste dagen worden afgeteld van de vakantie... Vanaf volgende week hebben we een echte tiener in huis die naar de middelbare school gaat!! Wat gaat het toch snel, kleine jongens worden groot! Hoe dan ook blijft het onze kleine jongen die steeds weer onze harten verovert. Zo laat hij elke dag zien dat hij ons graag ziet en laat hij dat niet ongemerkt voorbij gaan. En zo fier we zijn, prijzen we ons echt gelukkig met een zoon als hem!! Vakantie ... Je spreekt het nog maar uit en het lijkt al gepasseerd te zijn. Wat voor ons vakantie was, was zelfs het paradijs voor mij! De mooiste drie weken van m'n leven zelfs!! Kroatië, m'n ventje en onze zoon... dat samen was de hemel op aarde. Samen op een mooie fantastische plek. Alle dagen mooi weer, heel veel moois te bezien, geen zorgen, enkel elkaar en gezelligheid! Konden we de tijd maar even terugdraaien... Dus nu moeten we weer aftellen naar volgend jaar om terug naar ons paradijs te gaan! Een beetje België-ontvreemd neemt m'n leven terug plaats in de maatschappij. Wat voor mij persoonlijk tegenslaat. Terug de rompslomp van medische onderzoeken en met verloop van de zovele wachttijden. Niets is erger dan wachten op een uitslag of op een antwoord op je vragen. Het wachten tot jet onbekende misschien eindelijk belend wordt!! Vooral omdat je weet dat het een slechte kant kan opgaan en dat je bang hebt dat je de professor gelijk moet geven in zijn vermoeden... Ondanks dat ik al 8 jaar rondloop met een vermoedelijke verkeerde diagnose, kan ik evengoed die paar maanden nog doorbijten en wachten. Moest er geen pijn zijn, zou het makkelijk zijn. Maar door de dagelijkse pijnen, word ik herinnerd aan wat mijn probleem is...een zeldzame aandoening! Dat pijn kan weggaan door iets in te nemen, zou het draaglijker maken, enkel is dit niet besteed voor mijn pijnen. Het maakt het moeilijk om te doen vergeten waarom je beperkt bent in dingen doen. Het feit is dat het niet stopt. Als ik gedacht had de pijnen gehad te hebben, komt er een nieuwe pijn op dat zich uitspreidt naar een plek waar het nog niet zat. Je wil gewoon niet dat het erger wordt! Er zal me nog wat te wachten staan... Zowel van keuzes die ik ga moeten maken, als wat ik ga moeten doen voor de rest van m'n leven. We zullen zien wat de tijd brengt!
"Als het niet gaat zoals het moet, moet het zoals het gaat."
. 
